Kopalnia złota

[sezam]

Smutna półdeszczowa pogoda, a może to w moich oczach kędzierzawe chmury wyglądały jak krowy z wymionami napęczniałymi kwaśną, wodną mieszanką wielkiej metropolii. Był dzień pierwszego listopada 2009 roku. Mieszkam na Środkowym Brooklynie w Nowym Jorku, a dokładniej blisko skrzyżowania dwóch głównych arterii - Fort Hamilton Pkwy i McDonald Av. No właśnie, dokładnie po drugiej stronie zatłoczonego przez samochody skrzyżowania na wielkim, wypielęgnowanym cmentarzu ukołysani spokojem i pamięcią najbliższych, śpią ci co odeszli. Ten niedzielny negatywną energią naładowany poranek, jakby na potwierdzenie moich myśli, wypluł z pobliskich domów czynszowych i kamienic "smutnych złamasów", którzy snuli się jak cienie pobliską handlową ulicą Church.
Moje wspomnienia odradzały się jak wszy na tyłku bezdomnego psa, sięgając hen daleko w przeszłość, jak przystało na ten szczególny ze swych racji dzień. Jakby na potwierdzenie moich myśli, słoneczny promyk przedarł się przez kłębiaste chmury, oświetlając jasną plamą część ulicy, gdzie byłem centralną postacią. - O, o pomyślałem - dziadek Sybirak przypomina o sobie w Dzień Zaduszny, wywlekając poszarpane zegarem czasu strzępy wspomnień i tworząc tym legendę w mojej wybujałej wyobraźni. Zgodnie z zasadą, że przypadki, czy zbiegi okoliczności nie istnieją, postanowiłem odświeżyć wspomnienia o swoim familijnym poprzedniku, który słynął z wielkiej fantazji i wigoru.

........................................................................................................................

- Poza własnym układem odniesienia człowiek głupieje - twierdził Siergiej swoim "filozoficznym dialektem" - tak było na Syberi i jest wszędzie na całym świecie.
Siergiej 32-letni młody człowiek z wykrzywionymi lekko od nadmiaru alkoholu ustami uważał się za Krymskiego Tatara. Naród ten rozpędzili bolszewicy po całym swoim olbrzymim terytorialnie imperium. Jego przodkowie trafili na Syberię.
- To tam gdzie tubylcy zmieniają skarpetki, tylko z prawej nogi na lewą i odwrotnie - mawiał, przy każdej okazji ze śmiechem. Był szczupłym, niskim białasem, tylko lekko skośne oczy zdradzały mieszańca. Trzeba przyznać, że mój znajomy umiał opowiadać, krasząc obficie zdania tłustymi przekleństwami z całego, dawnego ZSRR. Najlepiej wychodziło mu narzekanie na komunistyczny reżim, który wypędził Tatarów Krymskich z ich odwiecznych ziem. Gdyby nie on, nigdy bym nie słyszał o jakichś tam Krymskich Tatarach; bo i skąd? Tymczasem siedziałem na ławeczce w Washington Square Park na Manhattanie i wdychałem nowojorskie brudy przefiltrowane niechlujnie przez otaczjące je wody Atlantyku. Malutki skrawek ziemi zwany parkiem, był ozdobiony kilkoma drzewami, a pośrodku królowała trzystopniowa fontanna, odgłosem spadajacej wody kojarząca się mi z leniwym, małym wodospadem. Aby ten skrawek nosił nazwę parku wstawiono kilkanaście ławek, na których gnieździli się liczni konsumenci okolicznych slumsów, mieszając się z krawaciarzami z biznesowych biur oszustów zajadających swoje kanapki kupione w niechlujnych barach i zalecając się do koleżanek z pracy. Tak to wyglądało z mojego punktu widzenia.
- A to co? - obserwacje kobiecych wdzięków przerwało mi głuche klapnięcie w daszek czapki, obryzgując spodnie i kurtkę nie odkrytą jeszcze substancją. Spojrzałem w górę, ale niebo bylo czyste; winowajcy brak. Poczęstowany ptasim gów...m, byłem wściekły jak tajlandzki, dziki pies.
- Cześć Walter - przerwał moją pracę nad ptasim gó...m Siergiej. Jego smutna mina znów wróży kłopoty z żoną - pomyślałem.
Poradziłem mu tylko, aby przestał nadużywać alkoholu, a wszystko będzie dobrze.
- Żal mi córki, ona mnie tak kocha - dodał.
Od słowa do słowa pokrzepieni irlandzkim piwem z sąsiedniego baru, wróciliśmy do parku gdzie fontanna ogrodzona metalowym płotem wydawała się piękniejsza, a jesienne przywiędniętne róże w koło fontanny królewskimi.
- Siergiej, to ty Sybirak? - mój dziadek też tam kopał złoto - prowokowałem podstępnie gadułę, chciałbym kiedyś tam pojechać - dodałem obojetnym tonem.
- Latem zjadłyby ciebie komary, a zimą odmarzł fiut, umarłbyś z głodu, gdybyś jakimś cudem wyszedł żywy ze zmaganiem z przyrodą - dodał filozoficznie.
- Powiadasz Walter, że twój dziadek kopał złoto? - a, może wiesz gdzie ? - dodał, obserwując jednocześnie sasiednią ławkę, gdzie dwie ładne, o długich, aż do samego tyłka nogach, jak sądziłem urzędniczki z pobliskiego biurowca objadały się pizzą. Raptem niedopowiedziane słowa ugrzęzły w ustach mego rozmówcy - szeroko otwartymi oczami patrzył na niedojedzoną pizzę jednej z dziewcząt, ozdobioną gołębimi odchodami, która zagadana z koleżanką, nawet tego nie zauważyła, odruchowo kierując pożywienie do buzi. Ostrzeżona przez Siergieja cofnęła rękę.....
Po niewielkim zamieszaniu i podziękowaniach wróciliśmy do poprzedniej rozmowy.
- Walter, mój dziadek był strażnikiem, a jednocześnie tropicielem w kopalni złota na Syberi, był miejscowym i ożenił się z moją babką Tatarką - dodał.
- Aaaa - zdołałem wydukać.
Opowiadał o ucieczkach Polaków, z których jedna się udała - uciekinierzy ukradli też sporo złota w gotowych wyrobach jubilerskich.
- Jak to uciekli, przecież wkoło góry, a dalej śnieżne pustkowie, latem zaś komary - zwątpiłem nieśmiało, aby nie zapeszyć opowiadającego.
- Byli w zmowie z tubylcami, którzy dostarczali żywność do "Osady zesłańców"- wymknęła się nazwa Siergiejowi, ale to chyba za sprawą wypitego piwa - pomyślałem.
Głośno zaś spytałem: to tam przerabiano złoto?
- Tylko małą ilość na biżuterię, część jej zabrali uciekinierzy. Tyle, ile zdołali unieść, aby nie przeszkadzała w ucieczce - dodał mój rozmówca.
Raptem przyszła mi do głowy pewna myśl: pierścień mojej babki. Trybiki rodzinnej sagi wskoczyły na swoje miejsca, aby kontynuować ciąg dalszy wiary w świat obietnic i w niewidzialne.

[Zuźka]

"nidopowiedziane" - literówka ;)
"ozdobioną gołębia odchodami" - nie lepiej, na przykład: gołębimi odchodami? Bo to tak nie brzmi trochę.
"Tylko małą ilość na biżuterię, część jej zabrali uciekinierzy, tyle, ile zdołali unieść, aby nie przeszkadzała w ucieczce." - Myślę, że między "uciekinierzy" i "tyle", śmiało można postawic kropeczkę, ale to tylko taka drobna sugestia.
Ogólnie chyba nie zaszkodziłaby mała korekta; można nad tym jeszcze troszeczkę posiedzieć.

Wstęp ładny. Potrafisz zaciekawić, a to "Moje wspomnienia odradzały się jak wszy na tyłku bezdomnego psa" - świetne :). Końcówka jakby urwana. Można trochę dopracować ;)

cieplutko
zuzka ;)

[sezam]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Poprawiłem wg. Twoich sugestii. Zakończenie zostawiłem takie jakie jest ze względu na to, że być może będzie ciąg dalszy w bliższej lub dalszej perspektywie. Pięknie dziękuję, że chciałas zauważyć moje niedociągnięcia. Wieloletnie rozstanie z krajem jednak przypomina od czasu do czasu "literackim reumatyzmem". Pozdrawiam piękną, jesienną pogodą.

[Wanda Szczypiorska]

Dobre pisanie. Az prosi się o bardziej rozbudowany zamysł fabularny, żeby nie poprzestać na rodzajowych obrazkach, bardzo ciekawych zresztą.

[6 kilo]

Bardzo ciekawe.
Z przyjemnością przeczytałem.
jacek.

[Zuźka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wieloletnie rozstanie z krajem? To chyba jeszcze nie jest tak źle, znajomy z Londynu pisze "stanol", zamiast stanął. A reumatyzm to nie problem, naprawdę. Kapustę ubić, przyłożyć, becie dopsz! Literki same się poskładają w zdania, bo Ci to idzie, i już :).
Będzie ciąg dalszy? No i gra. Czekam zatem.

dygam wymachując bukiecikiem kolorowych liści ;)
zuzka

[sezam]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję bardzo, któż by nie chciał dobrze pisać. Twój komentarz zmusza do zastanowienia się.

[sezam]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję bardzo. Miło mi, że Ci się podobało.

[sezam]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wieloletnie rozstanie z krajem? To chyba jeszcze nie jest tak źle, znajomy z Londynu pisze "stanol", zamiast stanął. A reumatyzm to nie problem, naprawdę. Kapustę ubić, przyłożyć, becie dopsz! Literki same się poskładają w zdania, bo Ci to idzie, i już :).
Będzie ciąg dalszy? No i gra. Czekam zatem.

dygam wymachując bukiecikiem kolorowych liści ;)
zuzka
Dziękuję za cenne rady, ale to życie pisze dla mnie scenariusze, a nie odwrotnie. Oczywiscie, że cos z tym pisaniem powinienem zrobić. Pozdrawiam, ale już nie chwaląc się przewrotną pogodą.