Pierwsza część, ale tytuł jaki?

[Mrucz mi]

Dziś ulice są puste i wokół biel sączy się z nieba i z okien, wypływa z otwartych ust i uchylonych bram. K myśli o szpakach przymarzniętych do nagich gałęzi drzew, o mgle, która zmienia się w lód, szronie na szybach i łodygach bluszczu, które kurczowo zaciskają palce na nagich i zimnych ścianach. ‘Ja też nie chcę takiego końca’ – myśli K, ale koniec już trwa od dawna. Nie ma świateł w oknach, a do piwnic spływają niespełnione sny, znów jest siódma trzydzieści i znowu trzeba iść tą samą stroną drogi, ocierać się o szare i szorstkie ściany kamienic, plątać w spalinach i czekać na światło.

Już formuje się szereg, niektórzy szykują się do wyścigu. Trwają w napięciu, w przyklęku, wpatrzeni w zegary, skupieni. Drżą im mięśnie, przedeptują z nogi na nogę, plują w zgrabiałe dłonie. Mężczyźni. Szurają butami o szorstki, lodowaty cement. Kobiety poprawiają makijaż, podciągają wyżej spódnice, podkręcają rzęsy, oliwią obcasy. Jeszcze raz przerzucają strony magazynów mody. Przecież trzeba się upewnić, dziś każdy gra o wielką stawkę. Codziennie do wygrania samochód, wygodny stołeczek albo ciepły fotelik.

K stoi i zastanawia się, kto to funduje, przecież i tak w końcu nie ma żadnych nagród albo wygrana zabija, ze stołka się spada a z fotela wyrzuca ktoś inny i znowu to samo, tylko teraz paraolimpiada z nagrodą w mcdonalds albo przy telefonie. To i tak nie koniec, więc po co brać udział, lepiej popatrzeć – myśli K i po raz pierwszy tego dnia otwiera oczy.

K wybiera kobiety, bo lubi patrzeć na ich zmagania. Są w pewnym sensie tragiczne, bo najpierw jest to całe ostrzenie obcasów, oliwienie podeszw i rozgrzewanie prostownic, żeby prześcignąć koleżanki. K zdejmuje okulary i wpada jej w oko chuda blondynka koło trzydziestki, która na pozór stoi nieruchomo, ale tak naprawdę ładuje do torebki świeżo zdartą kostkę brukową i macha tym Louisem Vittonem, upewnia się. ‘Dzisiaj prawie same blondynki’ – myśli K, bo obok Brukowej Damy stoją jeszcze dwie, jedna z nich niska i korpulentna o wielkich łapskach i szerokich barach. Wygląda jakby miała się miażdżyć konkurentki i przebijać ściany, oczy ma jasne i K myśli o cienkiej, jasnej warstwie lodu i spienionej, czarnej wodzie. K ma dobry wzrok i wie, że jeszcze inna piłuje kredkę do oczu, ostrzy i co chwilę sprawdza ją koniuszkiem palca, rozgląda się i poprawia grzywkę, obgryza paznokcie.

Ale nie ma już czasu, wyścig się zaczyna. Brukowa Dama mierzy torebką i uderza w sam środek twarzy sąsiadki i wszyscy wierzą, że to wina tej drugiej, po prostu nie miała szczęścia i kwalifikacji. Teraz czasy się zmieniły, już nie ma konkursów na najdalej latające dyplomy. Liczy się postęp, wygoda i szybkość. Noże zostają wbite na zawsze, ale to nic nie szkodzi – K widzi, jak kobiety wyciągają nowe komplety oraz egzemplarze przygotowane na specjalną okazję. Zostało już tylko kilka. W całym tym zamieszaniu popękały obcasy i połamały się nogi. Mimo półcentymetrowej pokrywy makijażu pot pojawił się na twarzy Brukowej damy, wyraźnie widać żyły na czole. Zaciska spierzchnięte usta, Luis Vitton wypada jej z rąk. Przeceniła się, myśli K. Zostało tylko kilka czołgających się kobiet, którym wysiłek wyciska łzy z oczu. Zdecydowaną przewagę ma niska dziewczynka, w warkoczykach i spodniach. Z daleka widać jej uśmiech, już, już dobrnęła do mety, do stóp pana z wielką, złotą kelnerską tacą. K wie, że dziewczyna i tak przegra, nie ma co się łudzić, bo nie ma czarnych kabaretek, odsłoniętych nóg i wypiętych silikonowych piersi. Ale złudzenia trwają chwilę, bo na koniec i tak wygrywa facet, który szedł na samym końcu albo i w ogóle nie brał udziału, a K zapala papierosa. Z zainteresowaniem przygląda się walce o pióro, w której wygrywa ten, kto skonstruuje najpiękniejsze zdanie. Zawody jednak szybko się kończą, bo nikt nie jest w stanie przebić sformułowania ‘Ja pierdolę kurwa mać, o jebane, co to kurwa za w chuj zjebany dzień żeby kurwa nikt nie napierdalał tak wykurwiście jak ja, do chuja pana naszego jebanego, kurwa amen mać’.

K już od dawna wie, że lepiej zamknąć oczy, że lepiej stanąć, bo wszystko inne nie ma sensu. Wie, że już lepiej siedzieć za kratami okien i balkonów, leżeć i czekać, aż bluszcz oplecie nogi. Zanurzyć się w dusznym zapachu więdnącej maciejki albo stanąć między światłami i rozłożyć ręce. Tak jak teraz. Liczyć ozdoby choinkowe na słupach i krople deszczu na drutach telegraficznych. Czekać na marsz, który właśnie nadchodzi.

Oni maszerują i noszą jednakowe mundury. Wszyscy mają taki sam kolor włosów, zamknięte oczy i brak jakichkolwiek rysów twarzy. Przechodzą równym krokiem tylko na zielonym, chociaż nic nie nadchodzi z naprzeciwka, nikt nie zamyka bram i nie sypią się gruzy. Zamknij oczy, prawa, lewa, prawa, lewa, trzeba iść równym krokiem i bić w werble, cały czas ten sam rytm. K zaciska pięści w kieszeniach płaszcza i czuje, jak materiał pęka bezgłośnie, poddaje się i milczy. „Gdzie ten charakterystyczny trzask i opór rwanej tkaniny” - myśli K.- ” Takie w tych czasach robią ubrania, cholera.”. K nie podnosi głowy, bo i tak nie dostrzegłaby spiętrzonych chmur, tylko kominy i dym, płaskie dachy i martwe gołębie, balkony bez wyjścia. A tak bardzo by chciała wysunąć się z szyku, przejść na czerwonym i biec, uciekać przed orszakiem, kamieniami i brzęczeniem os. Stanąć na środku i patrzeć, jak korzenie drzew rozdzierają ściany, jak budynki sypią się niby domino i żeby choć parę osób zapomniało o orszaku i o zielonym, o tych przeklętych książkach ze spisem wszystkich możliwych zdań i wykazem myśli, jakie mogą człowieka nawiedzić. Ale K wie, że nie ma takiej możliwości, że ona ani nikt inny nie ma wystarczająco siły, żeby zrobić nawet pierwszy krok. Rzeki niosą nasze marzenia i krzyk, połamane kości. Rzeki milczą i pokrywa je lód.

K skręca w bok, jest sama, na szczęście. Wreszcie tylko latarnie i zimna mgła, bezpańskie koty wyglądające z piwnic. Można oddychać, nie widać nieba. K łudzi się, że dalej coś się zmieniło, że to nie ta droga, że zbłądziła, że może to inne miasto. Śmierdzi smołą i dymem i K wie, że przecież tu wszystkie drogi wyglądają tak samo, a ściany mają jeden kolor. Spokój nie trwa długo, rozbrzmiewają wrzaski mew i z naprzeciwka zmierza demonstracja. K chowa się w zaułku, przytula do zimnej ściany i tylko patrzy, bo zostało jeszcze zbyt wiele czasu.

Mężczyźni w żółtych płaszczach i różowych spodniach trzymają zaostrzone kołki w dłoniach. K czuje ostry jak pieprz smród alkoholu. Między mężczyznami są i kobiety, nagie i brudne. Wyciągają ręce w kierunku rozpiętych rozporków i koszul, część z nich w zaawansowanej ciąży i z zapadniętymi żebrami. Całej defiladzie przewodzi pstrąg odziany w skórę, dzierżący krzyż między wzniesionymi płetwami brzusznymi. K zastanawia się przez chwilę, w jaki sposób rybol wciągnął glany na ogon.

Precz z ugandyjską okupacją Polski. Tajwańczycy do Górskiego Karabachu. Heil Benedicti. Zabić wszystkie szczury-pedały, molinezje-lezby i koty perskie (transwestytów). Żydzi jedzą ryby! Babcie z kiosków, dziurawcie prezerwatywy i wyborczą… K mieni się w oczach od feerii barw i chwytliwych haseł. Kręci jej się w głowie od świdrujących wrzasków i skandowania „Kto Nie Skacze Nie Zna Zmierzchu Hej Hej Hej”. Od smrodu spoconych ciał i alkoholu chce jej się rzygać, więc wciska się w zaułek najdalej jak można, rwie płaszcz i dziurawi spodnie.

Defilada mija, hałas ucicha, ale smród nadal unosi się w gęstym i nieruchomym powietrzu. K biegnie. Wpada w tłum roznosicieli ulotek, zostaje zasypana papierem, ulotki ma we włosach, wepchnięte za bluzkę, do torby i rąk. Chcesz haluny? Weź zinnacik. Wypij tussipect i poczuj się jak młody bóg dla studentów promocja trzydzieści procent. Prozaczek dobry na wszystko. Nowe centrum mody w gmachu byłego muzeum narodowego zapraszamy. Festiwal ostra jazda kondomy za darmo zwierzęta mile widziane zapraszamy rodziców z dziećmi. Parafia pod wezwaniem świętego Lecha zaprasza serdecznie na akcję kup księdzu wino a grzechy będą ci odpuszczone dodatkowo sprzedajemy naboje po 4gr naboje idealne na pederastów, Żydów i lewaków. Koniec z sąsiadami skuteczna dezynsekcja zadzwoń do nas. Wyższa szkoła mody i hajlajfu zaprasza wszystkich którzy nie są passe na kursy JAK BYĆ HAUTE COUTURE praca gwarantowana. K otrząsa się, opróżnia torbę, odbiega kawałek dalej.

Dopiero 7.40, dlaczego to już się zaczyna. Hycle krążą po ulicach i łapią tych, co nie mają krzyża na szyi, rozdzielają zakochanych na zawsze. Mgła wysysa wszystkie sny, które wypadły z okien i światła, które zbłądziły w labiryntach jednakowych ulic. K słyszy jak woda spływa po ścianach cienkimi strużkami i myśli przez chwilę, że to niebo płacze, ale błąd, przecież jego już nie ma. Zostały tylko podarte błękitne sukienki i bluszcz, który i tak woli zarastać cmentarze.

[Marcin_Erlin]

Według mnie, tekst nadaje się do działu dla zaawansownych, gdzie ściera na pył siedemdziesiąt osiem i trzydzieści dziewięć procenta tam opublikowanych. Mrrr...mrrr...mrrr...

[Oxyvia]

Nie, no cudne! Brak mi słów! Naprawdę! Jeszcze nie czytałam niczego tak świetnie oddającego atmosferę miasta! To jest to, o co chodzi!
No widzisz, a ten mój wierszyk o tych drących się po nocy dziewuchach z odsłoniętymi tyłkami i cyckami - to tylko nieudolny fragment rzeczywistości, za którą i Ty się tu chwytasz, i to wcale nie mniej krytycznie niż ja, tylko z większym talentem i pazurem groteski:

K wybiera kobiety, bo lubi patrzeć na ich zmagania. Są w pewnym sensie tragiczne, bo najpierw jest to całe ostrzenie obcasów, oliwienie podeszw i rozgrzewanie prostownic, żeby prześcignąć koleżanki. K zdejmuje okulary i wpada jej w oko chuda blondynka koło trzydziestki, która na pozór stoi nieruchomo, ale tak naprawdę ładuje do torebki świeżo zdartą kostkę brukową i macha tym Louisem Vittonem, upewnia się. ‘Dzisiaj prawie same blondynki’ – myśli K, bo obok Brukowej Damy stoją jeszcze dwie, (...) jeszcze inna piłuje kredkę do oczu, ostrzy i co chwilę sprawdza ją koniuszkiem palca, rozgląda się i poprawia grzywkę, obgryza paznokcie.

;-D

Ale pozwolisz, że wytknę Ci kilka błędzików natury ortograficzno-gramatycznej?
1. oliwienie [color=#FF0000]podeszw[/color] i rozgrzewanie prostownic, - powinno być: podeszew.
2. Wygląda jakby miała [color=#FF0000]się[/color] miażdżyć konkurentki i przebijać ściany, - literówka: siłę.
3. pot pojawił się na twarzy [color=#FF0000]Brukowej damy[/color], - jeśli piszesz pierwszą część "przezwiska" wielką literą, to i drugą część też (zresztą tak pisałaś wcześniej): Brukowej Damy.

A tytuł bym dała może: "Wyścig [moralnego] Niepokoju". :-)

Buziaki i pozdrowieństwa! I gratulacje!!!

PS. Doszedł do Ciebie mój post na JL?

[Mrucz mi]

Marcin Erlin - ależ mi miło :) Dzięki! Tylko głupio by było wstawić pierwszy tekst prozatorski do działu Z, nie uważasz?
Pozdrawiam!

P.S: Ładnie mruczysz :P


Oxyvia - Dzięki za komentarz :))) Cieszę się bardzo, że tekst trafił do Ciebie!

Za wytknięcie błędów również dziękuję, zaraz wezmę się za poprawianie (podeszew dziwnie mi brzmiało ;).

No właśnie tytułu dawać nie chcę póki co, bo będę pisać kontynuację, tylko niech mi gorączka minie i kolokwia odejdą w niepamięć.

Post doszedł, odpisałam na j-l.

Pozdrawiam serdecznie :)))

[Oxyvia]

No to ja nie dostałam odpowiedzi na JL. :-(
W takim razie umówmy się na całą przyszłość, że piszemy prywatnie wyłącznie na koncie mailowym. Bo te różne "privy" na portalach poetyckich po prostu zawodzą, i to często.

A co do tytułu, nie wiem, czy zauważyłaś, że tutaj nie da się zmieniać tytułów? takie są zasady tego portalu. Ma to poniekąd swoje uzasadnienie.
Ale w takim razie nadaj tytuł przy okazji drugiego rozdziału tegoż cyklu.

Pozdrówka.
Joa.

[Baba_Izba]

Dopiero dzisiaj przeczytałam, ale jestem zauroczona tym jak piszesz,
przestraszona, tym o czym piszesz - ma zadatki na spełnienie się.
W każdym bądź razie pracujemy (my - społeczeństwo), na taką możliwość.
Serdecznie pozdrawiam
- baba