Cierpienie

[angel insolvent]

Tam wśród złocistych gwiazd,
gdzie inaczej płynie w rozświetlonych
przestrzeniach czas
Tam w rozjarzonej gwiazdami mgławicy
świat istniał co wzrok boga zachwycił
świat otoczony tęczowym pierścieniem
złocisty świat, gdzie odnalazłem swe przeznaczenie.
Trzy perłowe piramidy
centrum magii i czarów były
i mą duszę natchnieniem aniołów wypełniły
Niebiosa zorzami zalśniły,
a na trawie rosa niby diamenty się jarzyły.
Tam pewnej nocy, gdy mgła u mych stóp się wiła,
istota niczym raj duszy do mnie przybyła.
Oczy lśniły niczym dwa błękitne morza.
Wybuchły wokół błyskawice, a w mej duszy zapłonęła piekielna zorza.
Wiatr jej złociste włosy rozwiewał, a gdy się uśmiechnęla,
cały wszechświat niebiańską pieśń zaśpiewał.
Ująłem jej dłoń i ulecieliśmy w tęczowe chmury
co spowijały kryształowe góry.
Tam na najwyższej górze pałac jej stworzyłem
co unosił się na purpurowej chmurze.
Miliardy świec rozjaśniało jego komnaty i korytarze.
mijały wieki pełne nieziemskich zdarzeń.
Tam dałem jej czarów i magii moce.
Wśród srebrzystej mgły każde spełniałem jej życzenia,
a legion aniołów czekał na dłoni jej skinienie.
Lśniły góry perłami, a nasza magia i czary trwały tam wiekami.
Lecz pewnej nocy gwiazdy zadrżały
i błyskawice rozświetliły przestworza,
wtedy zrozumiałem, że zło powstało z czarnego, niby otchłań, morza.
W dusze aniołów wstąpiło zwątpienie ,
a do mnie powróciło me pierwsze przeznaczenie.
Czarny anioł wrota bramy zdarzeń otworzył
i niezliczone armie przybyły by Boga tron zdobyć.
Trzy tęczowe księżyce rozświetlały bitwy pole,
a przestworza płakały, niby chmury na ziemskim łez padole.
Dwie armie istot świetlistych stały na równinie
i pieśń śpiewały że tysiące ich zginie.
Wiatr płaszcze rozwiewał, miecze w dłoniach lśniły,
takie ostatnie chwile przed bitwą bitew były.
Zadrżały niebiosa i gwiazd miliardy,
dwie armie aniołów wśród błyskawic do boju ruszały.
Brat zabijał brata, przyjaciel mordował przyjaciela
i trwała ta bitwa bez chwili wytchnienia.
Ogniste miecze kreśliły półkola,
a ma dusza z rozpaczy była chora.
Całe legiony w ognistych wybuchach znikały,
a niebiosa krwawymi łzami widząc to, płakały.
Wtedy wśród gwiazd złocistą bramę istnień stworzyłem
i trzynaście mocy do walki rzuciłem.
Gwiazdy w wybuchach znikały,
całe światy płonęły, gdy trzynaście mocy do boju runęły.
Zadrżały dusze aniołów, demony uciekły w otchłanie,
a ja wracając do pałacu wśród chmur,
czułem co się stanie.
Światła znikły i ma piękna istota.
Pozostała czarna rozpacz i demonów hołota.
Kręgiem mnie otoczyli, spętali,
ognistymi kajdanami przykuli do skały.
Dusza ma z bólu wyła, czarne chmury przestworza zakryły,
a z nich błękitne błyskawice każde ogniwo mych kajdan
w pył kruszyły.
W mej duszy obudził się czarnych gwiazd zew.
Ogniste pioruny demony w otchłanie przegnały,
lecz me moce tę walkę przegrały.
Umarła...
Uleciała jej dusza w tęczowe przestworza,
a w mej przelały się łez morza.
Spojrzałem na świat i z bólu zawyłem,
zniszczyłem miliardy gwiazd
i za jej duszą na ten świat przybyłem.
Teraz cierpię w ciele człowieka,
moc mnie opuściła
i nie wiem jaka przyszłość nas czeka.
Lecz jeśli zło znowu z otchłani powstanie
obudzę trzynaście mocy
i światło jemu na drodze stanie.

[Marcin_Erlin]

Oj Angel, Angel. Kobieto o mężczyznach pisząca. Armagedon i tak przyjdzie, tylko nie wiadomo dokładnie w jakiej postaci i kiedy ( meteorytu, czarnej dziury, zarazy albo braku gumowych karzełków o smakach różnych).