Nasi zmarli.

[Ryszard Kisiel]

Nasi zmarli żyją wśród nas,
Patrzą na nas cały dzień i nocą.
Jeśli jakieś kłopoty masz,
Zawsze chętnie przyjdą ci z pomocą.
Żywi i zmarli to jedna rodzina,
Od nich się życia początek zaczynał.
Życie jak życie, różnie przebiegało,
Zanim z człowieka całkiem uleciało.
Teraz się błąka w bezkresnej przestrzeni,
Nie wie czy ktokolwiek zdoła go odmienic.
Pewnie dopiero jśli będzie grzeczny,
O wszystkim rozstrzygnie Sąd Ostateczny.

Zmarli i tak żyją pośród nas,
Patrzą na nas zawsze dniem i nocą.
Zdarzy się, ze kłopoty masz
Zawsze chętnie służą ci pomocą.
Choc ich nie widac, oni wciąż są z nami,
Często przychodzą do nas w odwiedziny.
Pomimo, że się ich nie spodziwamy,
Przychodzą punktualnie do godziny.

Kiedy w późnej, nocnej porze,
Starasz się lecz spac nie możesz,
A tak chciałbyś zasnąc.
Słyszysz jak ktoś do drzwi puka,
Wszędzie grzebie, czegoś szuka,
W domu światła gasną.
Myślisz sobie - przyszły duchy?
Wciskasz głowę do poduchy,
Żeby nic nie słyszec.
Cichutko jak trusia leżysz,
Włos na głowie ci się jerzy,
Ledwo bracie dyszysz.

A umarli żyją wśród nas,
Kedy zechcą do nas przychodzą.
Do tej pory byli nie raz,
W potrzebie ngdy nie zawodzą.
Życie się toczy, płynie czas,
Zmarli się czują jak u siebie.
Widocznie polubili nas,
Choc napewno źle im nie jest w niebie.

R

[Gryf]

Tęsknota za nimi jedynie w sercu,
W duszy pustka swą piosnkę gra.
Tak jest świadomość, że są wśród nas
Lecz cóż nam teraz to da,
Gdy nie ma do kogo przytulić się.
Gdy tęskni za ojcem zbyt wcześnie dorosły syn...

Pozdrawiam Cię z zadumą Ryszardzie.