Poranek

[Marcin Sońko]

Dziecko otwiera usta do krzyku
Już świta za oknem mglisty poranek
I rozlega się przeraźliwy
Ludzie powoli budzą się i zaczynają
Rozdzierający jaźń
Snuć się po szarych wciąż ulicach
Targający myśli
Błądzą w pomroku ku przystani
Szarpiący duszę
Wciąż senni docierają do celów
Rozszczepiający jestestwo
Dziecko otwiera usta do krzyku
Już świta za oknem mglisty poranek
I rozlega się przeraźliwy
Ludzie powoli budzą się i zaczynają
Rozdzierający jaźń
Snuć się po szarych wciąż ulicach
Targający myśli
Błądzą w pomroku ku przystani
Szarpiący duszę
Wciąż senni docierają do celów
Rozszczepiający jestestwo
I zasypiają znowu
Reszta niech będzie milczeniem

[Pan_Biały]

mamy tu warsztat - polecam

[teresa943]

Marcinie, bardzo pogmatwany ten poranek; radziłabym przeczytać głośno i ...zrozumieć, że wiersz potrzebuje "obróbki" warsztatowej; popieram uwagę przedmówcy

serdecznie pozdrawiam :)

[Anna_Para]

Ciekawa kompozycja "litanii". Chaos porannego zbierania się w garść. Natłok myśli z wnętrza, z podświadomości z kontrastem obrazu świata zewnętrznego. Porąbane, ale mi się podoba. Poczytałam sobie co drugi wers, potem wtrącenia:) Pozdrawiam, Para

[Marcin Sońko]

Szanuję krytykę i komentarze i dzięki za nią:), ale miał być pogmatwany i jest pogmatwany, w "domowym" warsztacie był parę dni i jedną z ostatnich poprawek było usunięcie interpunkcji, co zrobiłem właśnie po to, żeby nie czytało się tak łatwo. Pozdrawiam:)

[Waldemar Talar]

Ciekawy ten chaos nowego poranka - tylko jak już inni zauważyli Marcinie
trzeba troszkę jeszcze uporządkować co nieco - a będzie miodowo .
Trzymam kciuki - bo wiersz tego wart .
pozd.