Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
z siwej gorącej mąki leśnego popiołu*

kawałek sosnowego drewna przy kominku ociekał jeszcze żywicą
w tym pokoju było zawsze słonecznie
nawet w pochmurne dni
choć ściany już dawno wybarwiły się ze świeżych żonkili
do jasnych pierwiosnków

najpierw pomyślała o cyklamenie
o jasnej czerwieni doniczkowej pelargonii
jednak wróciła do sztalugi by dokończyć poprzedni obraz
nie użyła żadnych kolorów prócz odrobiny szarości i czerni na zarysy konarów
ostatnimi pociągnięciami samotne ślady stóp na śniegu

przytuliła czoło do szyby
do jezior tysiąca
młodzieńcze przywidzenie

to była jej ulubiona pora dnia
nadchodząca ciemność
asceza skończonego przed chwilą obrazu obudziła w niej głód
za którym tak bardzo tęskniła
maki chabry i trawa będą między sobą ostro kontrastowały
jeszcze bardziej ożywią płótno
stare mury oplecione bluszczem
bursztynowe okna i dachówka porośnięta mchem
z boku kroplisty bez w gęstym tłumie liści

roztarła w dłoniach macierzankę
by wejść jeszcze mocniej w swoją nową wizję



* Julian Tuwim - "Kartofle"
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


absolutnie nie dla mnie, w takiej formie prawie "przezroczyste"
ale pażijom uwidim, bo coś mi się zdaje że akt twórczy potrwa jeszcze chwilę ;)

"z siwej gorącej mąki leśnego popiołu" - czemu kursywnięte ?

"choć ściany już dawno wypłowiały od koloru świeżych żonkili
do barwy jasnych pierwiosnków"
- tu nie podoba mi się przejście koloru w barwę,
po mojemu wyglądałoby jakoś tak:

choć ściany dawno wybarwiły się ze świeżych żonkili
do jasnych pierwiosnków

będę zaglądać,
no chyba, że wylądujesz z tym tekstem na "kozetce" ;)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


absolutnie nie dla mnie, w takiej formie prawie "przezroczyste"
ale pażijom uwidim, bo coś mi się zdaje że akt twórczy potrwa jeszcze chwilę ;)

"z siwej gorącej mąki leśnego popiołu" - czemu kursywnięte ?

"choć ściany już dawno wypłowiały od koloru świeżych żonkili
do barwy jasnych pierwiosnków"
- tu nie podoba mi się przejście koloru w barwę,
po mojemu wyglądałoby jakoś tak:

choć ściany dawno wybarwiły się ze świeżych żonkili
do jasnych pierwiosnków

będę zaglądać,
no chyba, że wylądujesz z tym tekstem na "kozetce" ;)
Wiedziałam, ale i tak byłam ciekawa Twojego zdania.
Kursywka z wiersza J.Tuwima pt."Kartofle" - to jeden z moich ulubionych poetów.
"Kozetka" ciekawa rzecz, bo nowa ;)
Jeśli chodzi o przeźroczystość - lubię, powiem więcej czasem nawet muszę, bo inaczej się uduszę :))
Miłej nocki Ankhu ;)
Dziękuję.
P.S. Z Twoją ścianą czuję się pewniej ;)
Opublikowano

przepraszam, ze sie tutaj wtracam, ale wiersz wydaje mi sie przegadany, choc autorka wydaje sie zdawac z tego sprawe, klasyfikujac go miedzy proza, poezja i kamuflazem; nie da sie zaprzeczyc pewnego rodzaju wrazliwosci i ciekawego operowania kolorami; pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Takie wtrącanie to ja lubię ;)
"Przegadanie" to rzeczywiście celowy zabieg tym razem ;) Zdaję sobie sprawę, że nie każdemu musi się podobać taka forma.
Dziękuję za odwiedziny i opinię.
Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dobrze poprawiłaś według rady f.isi (co tam było - barwy i kolory chyba). Też lubię rozcierać macierzankę w dłoniach. Naprawdę ładny wiersz, może być z przegadaniem. Czuję tu takie myślowe przegadanie, rządek myśli, które napływają, kiedy ciemnieje dzień. To jest wyjątkowa pora, dobrze skupia.

Pozdrawiam :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dobrze poprawiłaś według rady f.isi (co tam było - barwy i kolory chyba). Też lubię rozcierać macierzankę w dłoniach. Naprawdę ładny wiersz, może być z przegadaniem. Czuję tu takie myślowe przegadanie, rządek myśli, które napływają, kiedy ciemnieje dzień. To jest wyjątkowa pora, dobrze skupia.

Pozdrawiam :)

Tak , tak właśnie było. Chciałam użyć jak najwiecej kolorów (i nie tylko) nie powtarzając zbyt często rzeczownika barwa i kolor. Fisia mi dopomogła :-)
Poprawia mi się koncentracja przy takim pisaniu ;) więc pozwolę sobie wrzucić od czasu do czasu taki prozak.
Dzięki Olu, że zajrzałaś. Zaraz jakby jaśniej :)
Dziękuję. Pozdrawiam.
Opublikowano

To specyficzny " teatr " koloru, z przemieszaniem aktorów i widowni. Peelka opowiada kolory, kolory opowiadają siebie i peelkę - niosą przez emocje same będąc emocjami. Kamuflaż, to sposób na przeprowadzenie przez prywatność peelki ( od sosnowego drewna do macierzanki ), z jednoczesnym tej prywatności poszanowaniem. W każdej chwili może powiedzieć, przecież to tylko pokój, obraz, widok z okna, gra..
Wiersz prozatorski w sposobie prowadzenia narracji, poetycki w szczególe, z bardzo kobiecym " kamuflażem "... ; )
Podoba mi się.
: )

P.S.
" stare mury oplecione bluszczem
bursztynowe okna i dachówka porośnięta mchem
z boku kroplisty bez w gęstym tłumie liści "

Jakiś znajomy ten widok...
: )

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ładne zdjęcie    Łukasz Jasiński 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       :)
    • wgryzam się w twoje DNA. dotyk i pieszczota – już na poziomie komórkowym. czym będzie ten ciemny portrecik, jakie skutki poniesie za sobą ów ślad wręcz wypalony palcami po wewnętrznej stronie powiek? bez obaw, niczym, czego mogłabyś żałować. to tylko rzeźba z drucików, pomniczek przedstawiający uśmiechniętego błazna z czarcimi szramami, z lisią mordą. i zachodzik słońca obserwowany przez okulary o przejrzystych szkłach, krystaliczność obrazu, drzewa i obłoki bez rozmazanych konturów.
    • @Migrena Ten wiersz to nastrojowy, liryczny poemat o miłości i transcendencji codzienności, napisany językiem miękkim, melodyjnym, pełnym światła i symboli natury. To wielka poezja kontemplacji, która  niesie spokój, dojrzałość i światło. Są  to w poezji współczesnej rzadkie wartości, a bardzo potrzebne w epoce rozdarcia i samych niewiadomych wyłaniających się zewsząd. To tekst z rodzaju tych, które łączą romantyczną wrażliwość z nowoczesną duchowością, czerpiąc z mistyki przyrody i z idei przenikania się bytu, pamięci i emocji. Jeszcze raz podkreślę- wielka poezja. 
    • Idę - a liście grają we mnie, jakby świat oddychał moim krokiem. Nie w powietrzu, nie na ziemi, lecz w tej cichej przestrzeni między myślą a wspomnieniem, gdzie rodzi się dotyk, zanim stanie się dłonią. Dziś świat patrzy półprzymkniętym okiem Boga, patrzy przez korony drzew jak przez mleczną błonę snu, a wiatr, ten stary włóczęga, maluje mi w duszy pejzaże, których nie znam, a które zawsze znałem. Widziałem Cię, nim Cię spotkałem - w odbiciu wody, w oddechu chwili, która jeszcze nie nadeszła. Twoje oczy - dwa pryzmaty, przez które świat po raz pierwszy poznaje szczęście. Idziemy - a czas nie ma odwagi nas dogonić. Wszystko w nas jest początkiem: szeptem, który dopiero chce być słowem, uśmiechem, który staje się światłem. W tym parku, który jest dziś oceanem myśli, trawy – żywym atramentem wspomnień, piszącym na falach cienia, ja staję się łódką niesioną przez prąd Twojego spojrzenia. Miłość nie trwa – ona oddycha, jak ziemia po deszczu, jak niebo po burzy, jak my po każdym spojrzeniu, które rozcina rzeczywistość i zszywa ją cichym, jesteś.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...