Georg Trakl

[adolf]

Georg Trakl

płoną kandelabry zamącone knieje
słychać tętent drzew i szelest niczyi
żołnierz niemy stoi , zmętniały, topnieje
sznur jak wąż mu pełznie po wapiennej szyi

i kusi aby zerwać ostateczny owoc.

Wtem Rękę wyciąga ta Pani z jeziora
A drugą Bóg z fresku, siłują się o
Potargane pióro, stosina stężona
Despiralizuje w krystaliczną noc

i dopełnia wiersz wyjściem, którym trze o twarz.

srebrne ostrużyny sypią się na niego
on wie, że to koniec i ręce unosząc
już gałęziejące otwiera swe wieko

a sina rysa wargi dopowiada: amen

Znajdą go gdzie indziej, inaczej, nie ważne
Bo on świat wznosząc na oczu wysokość
Potrafił od razu, na niego nie patrzeć
Wprost.

[Tango172]

Adolfie;jestem pod wrażeniem.
Mało jest takich poetów jak Ty.
I tak dalej trzymaj.

Ave! J.L.S.

[teresa943]

Oniemiałam z wrażenia! Grabulki serdeczne!
Pozdrawiam :-)
Krystyna