Fotografia

[Dama Kameliowa]

Tak mi pusto
Dlaczego to zrobiłam?
Jak mogłam na to pozwolić?

Teraz tak bardzo żałuję
Patrząc na tę wyblakłą fotografię żałuję
Tych oczu zbyt śmało patrzących w dal
Tego błysku, który pozwolił mi myśleć
Że będziemy wieczni, jak jacyś bogowie

Chciałabym spalić tę fotografię
Tych pustych ludzi
Tę pustą mnie
Pozbawioną wszelkiej niewinności wiatru
Strawioną własnym ogniem śmiałości

A dziś gdy tak patrzę to płaczę
Nie istnieje parasol, który by mnie uchronił
Przed zmoknięciem
Nie istnieją choćby cztery ściany, które
Stworzyłyby mi możliwość zagrzania w jednym miejscu

A wszystko przez jeden pocałunek,
Jeden guzik
Jedną chwilę
Chwilę nie zapomnienia
Lecz zatracenia

Teraz jestem już tylko pustą lalką
Porzuconą na pastwę nowego właściciela
Mam nadzieję, że nie będzie mnie rozbierał
Że pozwoli mi się tylko przytulić
I zamknąć oczy, by więcej nie patrzeć na zdjęcie

Na pustą fotografię
Białą kartkę ukrytą w mojej podświadomości...

[Duks]

Witam.
Interesujący wiersz.
Bardzo duży ładunek emocjonalny.
Właściwa forma.
Gratuluję i pozdrawiam bardzo serdecznie.


Ps.
Do korekty:
1. Strofa szósta, wers piąty (literówka - powinno być patrzeć)
2. Usunąć spacje przed przecinkami, a wstawić po (tam gdzie brakują)

Szkoda, aby takie drobiazgi psuły tak dobry wiersz.