beta_b

Łapałam z Panem ćmy i tylko gdzieniegdzie aksamitne skrzydełko muskało ciało. Ćma szlochała, a ciało drżało. Łapałam z Panem ćmy bo leciały do ognia.

Podoba mi się. Melodia płynie. Niedosyt tylko wzbudzają trzy pierwsze wersy drugiej zwrotki. Jakby tam mogło być to, ale i wszystko inne. b

Chyba masz rację. Zostawia przestrzeń. Bez przytupów i prowadzenia. Dziękuję. b

Nie komentuję utworu, ale koment. Podoba mi się. b

W sumie co to za różnica czy będę z tym, czy z tamtym a ty noc spędzisz z inną w ramionach, skoro nasze dusze się pocałowały? W sercu jest miejsce na wiele relacji, reszta to kwestia codziennych wyborów. W sumie często tak bywa że jest inaczej, niż byśmy chcieli, drogi się nie krzyżują, ale to mniej ważne, skoro nasze dusze się pocałowały. Jak w sercu dzielą przestrzeń to trwa to na wieki. Nie truj się więc zazdrością, czy chęcią posiadania bo dusze wolne żyć chcą bez ograniczania. A spotkają się jeszcze gdy wiele klocków układanki znajdzie swoje miejsce.

[quote] A może zacznie Pani pisać po prostu bardziej zrozumiale, żeby nie było takich niejasności. I to sobie biorę do serca. Nie zawsze to co dla mnie jasne, innemu wyda się takie same. Dlatego warto filtrować przez ludzi własne wyroby. Sprawdzać, czerpać, doskonalić :) Dobrego dnia, b

Rymowanka jest o procesie. W trzeciej zwrotce przychodzi refleksja, i "otwarta do serca brama", czyli wcześniej serce było zamknięte. I nie ma niewoli - "jak zechcesz, to wrócisz". A "miłość do kolorów" miało był klamrą do motyla. :) Ale chętnie posłucham innych pomysłów na zakończenie. I nie rozumiem: "myśl wnikliwiej". Co tu się nie zgadza? Dzięki za komentarz, i krytyczny odbiór tekstu. b

Zatrzymałam na dłoni motyla chwila niech trwa. Zastygłam w niego wpatrzona zaręczona z motywem na skrzydle. Jam królowa, Ty paź mój. Wsadzę Ciebie do słoika. Dotyka śmierć przez uduszenie. Z pudru otarta otwarta do serca brama. Jam królowa bez pazia. Nie zatrzymam cię w niewoli. Pustka boli ale jak zechcesz, to wrócisz by dzielić ze mną tę miłość do kolorów.