beta_b

supełki moczone w westchnieniach pragnienia mrożone w ciszy Oj ciekawie, lepiej nawet, pomyślę jak wkomponować w rymy. Dzięki za tę podpowiedź. :-)

Wycinek ładny, i jaki prawdziwy. Ciekawi mnie ta cienka granica: co można a co już nie wypada w poezji bo. I cel, który jej przyświeca bo.

Dzięki Sebku, nadałeś lekkości tym wersom. Ja piszę ciężko, klocki stawiam na sobie. Teraz dopiero zobaczyłam. I jestem pod wrażeniem, bo jak w kalejdoskopie, ten sam przekaz w płatki się zamienia.

Ładne. zawsze myślałam, że mam czas żeby znaleźć na czas siebie Zgadza się liczba sylab, ale "zawsze" mnie wybija z rytmu. Może "Ja" wystarczy?

Dziękuję Ci za tę uwagę. Byle jaki materiał, to i początek na kształt utkany. Nie wiem co z tym zrobić, więc jeśli ktoś ma pomysł, to będę wdzięczna.

Rozłazi się ten nasz wspólny życiowy materiał. Tyle w nim dziur naprędce łatanych nitek w emocjach tyle zszarganych pragnień supełków moczonych w westchnieniach krzykiem chłostanych letnich wspomnieniach mrożonych w ciszy płatków uwagi suszonych gestów popiołu lawy. Przeszła ta materia próby ognia i wody. Tylko teraz patrzy smętnie z wieszaka obwisła spłowiała w rękach się rozpada sama. Tak to wcale nie z lnem było.

Herbatę: najpierw słodzę, potem dodaję kwaśną cytrynę. W odwrotnej kolejności zostaje gorzki posmak. ;-)

Przyciełabym: (...) sama receptura to zbyt mało dla każdego (...) A nauka to tylko wiedza, płaska jak każda teoria.

Impresja. Nie ma i nie musi.

W noc zdyszaną od gwiazd poczęstuj mnie kawałkiem ciszy. Poproszę tę porcję z wisienką bo smak twoich ust zostaje na dłużej.

Ja z nocy powstaję. O brzasku się budzą kształty i dźwięki, więc krzyczę gdy łuna na niebie. Ze słońca promieniem podnoszę się z ziemi, wyciągam rękę do ciebie. Ja słaba jestem. Świt blady rozpala już ciało moje i zmysły. I ranią mnie słowa gesty, emocje. I plącze się czas przeszło-przyszły. Tak być powinno. I choć trwa jeszcze ta licytacja dnia z nocą ranek to przecież nie zachód słońca, promienie życie poniosą.

Się uśmiałam :) ew. zmiana, ale bez nacisku: Pani to jeszcze nic ale ja to mam dopiero żeby nie mój doktor dawno bym już ziemię gryzła

w miejscu gdzie styka chcę i się boję zapada cisza jakby kolejny głęboki oddech przestrzeń zaburzał i tylko wiatr porywisty może potargać myśli zakłócić ciszę w ruch wpędzić ciało naturze mało tej pustki mało

Przyjemnie się zrobiło, podoba mi się.

Przewróciłam się na drugą stronę ;-) Cóż za akt akceptacji :D Doceniam!

wychodzę z orbity wpływów nie ciągnie mnie już czarna dziura z jej magią przyciągania i nieziemską zachłannością supernovej Nadmiar emocji jest dobry dla tych co przez sita gubią złote bryły.

Cieszę się, ze Ci się podoba. Początek zaproponowany ciekawy, prześpię się z nim. Co do sznura korali to niesie znaczenie: to doświadczenia, energia wielu pokoleń w linii kobiet. Każdy koralik to głowa, to babka-matka-corka, a ja to sobie uświadamiam. Praenergia od pramatki (Ewa) Czerwień symbolizuje kobiecość, odnosi się też do sznura korali. Tyle chciałam przekazać. Czy zrobiłam to czytelnie, to pytanie do obiorcy.

Z wielką ciekawością zajrzę do innego świata. :-)

Odpowiem Bazylu na zaczepkę, bo aż śmieje się cała na tę czujność w reakcji. Można Cię łyżkami jeść :-D

Gdy spada kreatywność a wzrasta obwód w pasie, gdy na tym co ty robisz, każdy lepiej zna się: idź na spacer... Z wiatrem w parku baw się. W liściach pław się w podmuchu, wirowaniu, w jesieni malowaniu łap dystans, śmiej się ... i wróć do siebie. A gdy przejdzie ci maruda, gdy znów parę spraw się uda, wróci życia pożądanie, taki feeling na śniadanie... idź na spacer... Ciesz się życiem.

Dziękuję Marlett, ładne to. Kłaniam się nisko i biorę z przyjemnością.

Jeśli ma to przekaz poprawić to tak. Czasami łatwo przekombinować, zastosować nieczytelny skrot myślowy. A tytuł?

Własnych przekonań - to miała być puenta. Jak i to, że koniec staje się tytułem z kropką bo niby dlaczego nie? Bo tym też jest schemat. To o zamkniętym postrzeganiu relacji, bazującym na schematach. I dziękuję Ci za uwagę.

Został w powietrzu ten gest zawieszony niedokończony już uścisk dłoni zanim migawka twarz zasłoniła i twarzy grymas. W klatce schematów myśli i ruchy jak w nieważkości się odbijają sprawy nie kończą nie wyjaśniają zamknięte w kręgu własnych przekonań.

Dzięki Wodzu za koment. Średnio mi pasuje ten kawałek: metaliczny, dynamiczny. Ale jak już wypadł z klawiatury, niech dojrzewa. Pozdrawiam.