beta_b

Spadłeś z drzewa?

@bazyl_prost Może to przyjmować formę nonszalancji. Ale dla mnie mnie pisanie to efekt uboczny. Ćwiczę się i zaczynam czuć różnicę. Tu mnie sporadycznie komentują, zwyczajnie może słabe toto. Ale i mnie zdarzają się lepsze ziarnka, nawet jeśli nikt obok tego nie widzi. :-)

@bazyl_prost Nie jestem poetką, i nie szukam w tym zarobku. Nie muszę kokietować i się dopasowywać. Czytałam tu kiedyś koment, że dziś nie ma popytu na rymy. Czy to znaczy że mam nie rymować chociaż lubię?

@bazyl_prost Mówię wprost. Do odbiorcy należy decyzja czy mnie przyjmie, czy odstawi.

@bazyl_prost są tacy co nie umieja unieść ciszy z bezruchu im wychodzą potwory uciekają tworząc sobie wiatr zabójczy ni dachówki nad ich głowami ni spokoju smutne może niedokonane oby niedokonane niestety prawdziwe To ciekawe, jak u mnie teraz wątek ciszy płynie szerokim strumieniem. To inkubator, Arka, zajezdnia. To dar, nie przekleństwo. A u Ciebie?

@henryk_bukowski dzięki Henryku, zmiany wprowadziłam. Tekstami prostować chcę życie a nie je komplikować. Prześpię się i zobaczę: do kosza czy do poprawki.

jednym słowem burzysz spokój a ja skulona obieram jarzębinę na różaniec szukam księżyca głowę w chmury chowam żeby blask nie zdradził że ja nadal zdradzam siebie jesteś bogiem ja łańcuszkiem który klei koraliki jestem chora

Jakie miłe i na dykcję też gotowe. Chylę głowę.

szlifuję sześcian by może kiedyś poczuć się kulą

najtrudniej samego siebie wypuścić z klatki i stanąć z boku zachować dzikość i wpoić umiar wychować prawdziwego człowieka *** zapłodniony umysł nie czeka

spokojne chcę szlifuje diament kolory czyste jak myśli

@bazyl_prost Niech każdy zostanie przy swoim: moja góra, moja skóra, moje bąble i widoki. Jeden lubi ćwiczyć, drugi książki czytać. To nie ring ani ranking.

@bazyl_prost dobre: współczuję nieszczerze Chodząc po górach trudno wysiłkiem obarczać innych. Każdy bierze odpowiedzialność za własną kondycję, plecak i bąble.

ze szczytu rozpaczy widok ponury popiołu góry ścieżka ta stroma wąska pokrętna nadziei przynęta słabe światełko pulsuje w oddali śliskie emocje rwące strumyki kamieni łez lodowe łyki powietrze w płucach drżące z zadyszki ból mięśni serca łagodnie opada ta autostrada do życia do wsparcia las rąk się kłania jaśnieje dolina przyjmuje z daleka bukietem rozkwita naskalna powieka więcej cieplej prościej na hali tęcza motyl usiadł na czubku styranego buta temperatura w dół wzrasta 0.6 st C/100 m a w schronisku na kondratowej wolna podłoga wrzątek do knorra rozmowy do rana kocham cię życie

Biorę w całości jak z nieba zleciało i wrzucam do ulubionych.

I dla mnie puenta to baśń o śnieżce lub o wrzecionie

Żałosność może być mylnie odebrana, tak jak ja to zrobiłam. Może rozżalenie będzie bliższe?

Kiedy się rodzi żałosność? Gdy chce aż do bólu i próg na kolanach całuje bo drzwi zamknięte? Ja całość rozumiem, zgadzam się także, tylko ta ocena mnie stawia w szeregu petentów po więcej.

"Unieś pestkę człowieka" - zachowam w pamięci. Żałosność niesie ocenę. Ona kołkiem w drzwiach staje.

Podoba mi się, nawet nie wiem co poprawić :)

@stanisław_prawecki Dziękuję za mapę na szlaku jest światło

Jaki plastyczny obrazek, pełen spokoju i ciepła. Obudziłaś we mnie tym wierszem tęsknotę. I za to dziękuję.

Spróbuj spojrzec z innej strony, może jesteś ozimina?

w całej koafiurze znaków kucharz przyniósł danie z gwoździa na co komu ta poezja? żeby łatwiej utorować drogę do żołądka

@bazyl_prost "bo" wg mnie z rytmu wybija, zbędne.