beta_b

Tak. Brak bardzo zmienia. I trochę szyk zdania. I ja się kłaniam.

śnił mi się dziś sznur zza gór głów kobiet trzymały się ręka ramię ręka opuszczona głowa okutane szły palce pięta palce wolnym krokiem z szarego dnia z kaptura wołała mnie pieśń pokoleń byłam ostatnim ogniwem sznur korali dostałam w darze od prakobiet jestem ja ewa cała w czerwieni

pograniczny teren ćmy do ognia lecą do światła motyle

wyprawa do obozu zagłady odpada bo to do słońca wyprawa

przerabiam dane do każdej wyprawy warto się przygotować

ty młody bóg jesteś ja na wygnaniu ewa chronić cię trzeba w żadnym micie dobre nie było łączyć dwa światy przypis bogaty ani ja ciebie na ziemię ani ty mnie w przestworza w obrazku zorza czaruje zmysły

przygoda z psychiatrią, jeszcze nie wiesz co jest złe? a co jeśli ktoś poświęci ci wiele i ty to weźmiesz za nic To nie tak, wiem co złe. Ja szukam otwarcia. Przez szybę już widzę, a ja chcę okno uchylić.

jak w głowie wojna - to nie ma nic innego. to jedyna rzeczywistość. gdyby tak mi ktoś pokazał co jest prawdą a co piekłem w mojej głowie zamiast tkwić w emocjach dziecka w słońcu bym leżała sobie a tak umiejętności brak i odhaczyć się nie mogę i tak smęcę w tej piosence zamiast radość wziąć za ręce.

oba choroby objawy

wystarczy dojrzałość

[quote] doświadzczenia , jakie masz takie życie, liczy sie jakość i norma Świadome - to klucz_słowo. To ono nadaje jakość. W sumie co to za różnica, czy będę tu czy tam skoro nie wiem, co jest moje.

To ja nogę włożę między drzwi, otworzę. Po co ważyć liczby albo marzenia? Konkretne są tylko świadome doświadczenia i co z nimi robimy. Sens życiu przecież nadajemy sami.

Choć iluzje jak włosy wychodzą garściami a dusza osłabiona omdlewa czasami zuchwale wystawiam twarz na słońce.

Podaruj mi wietrze swoją piosenkę i zatańcz ze mną w jej rytmie do ucha niech dźwięczy szum trawy w pamięci niech radość we mnie rozkwitnie. Zaśpiewaj mi wietrze piosenkę do ucha jak zmiany przynosisz i wiosnę jak ziemię odsłaniasz i chmury przeganiasz a wszystko staje się prostsze. Bo życie to zmiany by nowe powstało serce musi być czyste. Pomóż mi zgarnąć mój przyjacielu, wszystkie już martwe liście.

Opiłki ze słońcem lśniły, z deszczem spłynął popiół.

Powoli się uczę, wychodzę z ukrycia. Co zbędne, co dobre, co warte jest życia. Doświadczam oddechu, dotyku radości, drobiazgów smak miły i codzienności. Już dość wycierpiałam, mam prawo do życia. Wolności i błędów, i seksu, i tycia. Ten rytm wiersza sprawia, że moja uwaga jak w afirmacji się skupia. I rodzi się uśmiech od ucha do ucha.

wg mnie: powinien być zakaz kochania idiotów "tylko" wybija z melodii całości. dlatego że okazuję sympatię także innym osobom "kilku" - zbędne.

Dziękuję za koment. Faktycznie, jest to powtorzenie, środek także przegadany, ale miał sprawić wrażenie tłumaczenia, racjonalizowania. Końcówka: ktoś musi zostać Przynajmniej my się dzisiaj najemy.

Dla mnie to narzędzie, jest jak młot kowalski, inspiracją doświadczenia. Stop. Wystarczy. Ja dziś gwałcę każdym dźwiękiem.

Tak, poezja powinna być źrodlem, a nie narzędziem.

Luźne: byłam w Krzemieńcu. Tam mieszka pamięć. Z braku wojen staję się wilczycą. Taki defekt, niedostosowanie. Albo alibi.

Podaj mi jabłko Adamie. To tylko jabłko nic się nie stanie nic się nie zmieni w czasoprzestrzeni. Świat się nie skończy ni ludzkie żądze. Przynajmniej my się najemy. Głodu wystarczy dla wszystkich.

Mgła zakrywa podswiadomosc. Przekleństwo pokoleń. Bliski mi styl i temat, mgłę rozgarniam rękami.

I z tym się zgadzam. Zostalo ze mna pytanie w pamięci, jak dźwięk czy zapach.

Surowy wywar z piersi matki. ... Podaj mi jabłko Adamie żeby nie zgniło.