beta_b

@sun Dzięki za uwagę. Ból mięśni dotyczył ciała, nóg. Serce jest w nowym wersie, ale brak przecinka może mylić. Pomyślę o krótszej wersji. A co tu szczególnie przegadane?

ze szczytu rozpaczy widok ponury popiołu góry ścieżka ta stroma wąska pokrętna nadziei przynęta słabe światełko pulsuje w oddali śliskie emocje rwące strumyki kamieni łez lodowe łyki powietrze w płucach drżące z zadyszki ból mięśni serca łagodnie opada ta autostrada do życia do wsparcia las rąk się kłania jaśnieje dolina przyjmuje z daleka bukietem rozkwita naskalna powieka więcej cieplej prościej na hali tęcza motyl usiadł na czubku styranego buta temperatura w dół wzrasta 0.6 st C na 100 m a w schronisku na kondratowej wolna podłoga wrzątek do knorra rozmowy do rana kocham cię życie

@Ewa_K. Cieszy mnie to :) Rymowanki staram się pisać tak, żeby nie trzeba już było myśleć.

jeżeli przyjąć że świat jest jak firma którą stworzyłeś od zera i mimo katastrof wojen i krachów firma ta działa to jaką moc musisz mieć w sobie i wielkie pokłady wiary nadziei miłości

@bazyl_prost Byłam na mistrzostwach świata sterowców w Petersburgu. Och. Ale sterowcem sterujesz. W balonach głowa pracuje. Ulegasz naturze. Ściskam ciepło :-)

ta chwila gdy kosz się unosi na ziemi cień gruszki zostawia gdy wiatr powłokę tarmosi uparcie kierunek ustawia ta chwila gdy palnik zagłusza ciszę i spokój natury gdy sarna po polu przebiega serce wędruje do góry co jest takiego w balonach że cała do nich uciekam przyjaźnie powietrze natura tęsknota wolnego człowieka a może pokora gdy bratam rozum z prawdziwym żywiołem jak różny jest zapach trawy i odcień słońca o wschodzie chowam obrazy w pamięci dają mi dystans na co dzień co jest takiego w balonach że chce się uwodzi że ciągnie ci ludzie z pasją na twarzy smakują życie jak pączek a może że razem możemy doświadczać dotyku nieba samego siebie natury chwili

@al_meriusz Lubię Szymborską, za to że prostuje, maluje i nie kombinuje. Za mało czytam, za mało wiem, za mało czerpię ze wzorców. Ale i to się zmienia. Cenię Twoje komentarze i dziękuję za wiersz we wpisie :-)

@bazyl_prost Nie tak ważna wielkość, jak poczucie.

Spadłeś z drzewa?

@bazyl_prost Może to przyjmować formę nonszalancji. Ale dla mnie mnie pisanie to efekt uboczny. Ćwiczę się i zaczynam czuć różnicę. Tu mnie sporadycznie komentują, zwyczajnie może słabe toto. Ale i mnie zdarzają się lepsze ziarnka, nawet jeśli nikt obok tego nie widzi. :-)

@bazyl_prost Nie jestem poetką, i nie szukam w tym zarobku. Nie muszę kokietować i się dopasowywać. Czytałam tu kiedyś koment, że dziś nie ma popytu na rymy. Czy to znaczy że mam nie rymować chociaż lubię?

@bazyl_prost Mówię wprost. Do odbiorcy należy decyzja czy mnie przyjmie, czy odstawi.

@bazyl_prost są tacy co nie umieja unieść ciszy z bezruchu im wychodzą potwory uciekają tworząc sobie wiatr zabójczy ni dachówki nad ich głowami ni spokoju smutne może niedokonane oby niedokonane niestety prawdziwe To ciekawe, jak u mnie teraz wątek ciszy płynie szerokim strumieniem. To inkubator, Arka, zajezdnia. To dar, nie przekleństwo. A u Ciebie?

@henryk_bukowski dzięki Henryku, zmiany wprowadziłam. Tekstami prostować chcę życie a nie je komplikować. Prześpię się i zobaczę: do kosza czy do poprawki.

jednym słowem burzysz spokój a ja skulona obieram jarzębinę na różaniec szukam księżyca głowę w chmury chowam żeby blask nie zdradził że ja nadal zdradzam siebie jesteś bogiem ja łańcuszkiem który klei koraliki jestem chora

Jakie miłe i na dykcję też gotowe. Chylę głowę.

szlifuję sześcian by może kiedyś poczuć się kulą

najtrudniej samego siebie wypuścić z klatki i stanąć z boku zachować dzikość i wpoić umiar wychować prawdziwego człowieka *** zapłodniony umysł nie czeka

spokojne chcę szlifuje diament kolory czyste jak myśli

@bazyl_prost Niech każdy zostanie przy swoim: moja góra, moja skóra, moje bąble i widoki. Jeden lubi ćwiczyć, drugi książki czytać. To nie ring ani ranking.

@bazyl_prost dobre: współczuję nieszczerze Chodząc po górach trudno wysiłkiem obarczać innych. Każdy bierze odpowiedzialność za własną kondycję, plecak i bąble.

ze szczytu rozpaczy widok ponury popiołu góry ścieżka ta stroma wąska pokrętna nadziei przynęta słabe światełko pulsuje w oddali śliskie emocje rwące strumyki kamieni łez lodowe łyki powietrze w płucach drżące z zadyszki ból mięśni serca łagodnie opada ta autostrada do życia do wsparcia las rąk się kłania jaśnieje dolina przyjmuje z daleka bukietem rozkwita naskalna powieka więcej cieplej prościej na hali tęcza motyl usiadł na czubku styranego buta temperatura w dół wzrasta 0.6 st C/100 m a w schronisku na kondratowej wolna podłoga wrzątek do knorra rozmowy do rana kocham cię życie

Biorę w całości jak z nieba zleciało i wrzucam do ulubionych.

I dla mnie puenta to baśń o śnieżce lub o wrzecionie

Żałosność może być mylnie odebrana, tak jak ja to zrobiłam. Może rozżalenie będzie bliższe?