beta_b

spokojne chcę szlifuje diament kolory czyste jak myśli

@bazyl_prost Niech każdy zostanie przy swoim: moja góra, moja skóra, moje bąble i widoki. Jeden lubi ćwiczyć, drugi książki czytać. To nie ring ani ranking.

@bazyl_prost dobre: współczuję nieszczerze Chodząc po górach trudno wysiłkiem obarczać innych. Każdy bierze odpowiedzialność za własną kondycję, plecak i bąble.

ze szczytu rozpaczy widok ponury popiołu góry ścieżka ta stroma wąska pokrętna nadziei przynęta słabe światełko pulsuje w oddali śliskie emocje rwące strumyki kamieni łez lodowe łyki powietrze w płucach drżące z zadyszki ból mięśni serca łagodnie opada ta autostrada do życia do wsparcia las rąk się kłania jaśnieje dolina przyjmuje z daleka bukietem rozkwita naskalna powieka więcej cieplej prościej na hali tęcza motyl usiadł na czubku styranego buta temperatura w dół wzrasta 0.6 st C/100 m a w schronisku na kondratowej wolna podłoga wrzątek do knorra rozmowy do rana kocham cię życie

Biorę w całości jak z nieba zleciało i wrzucam do ulubionych.

I dla mnie puenta to baśń o śnieżce lub o wrzecionie

Żałosność może być mylnie odebrana, tak jak ja to zrobiłam. Może rozżalenie będzie bliższe?

Kiedy się rodzi żałosność? Gdy chce aż do bólu i próg na kolanach całuje bo drzwi zamknięte? Ja całość rozumiem, zgadzam się także, tylko ta ocena mnie stawia w szeregu petentów po więcej.

"Unieś pestkę człowieka" - zachowam w pamięci. Żałosność niesie ocenę. Ona kołkiem w drzwiach staje.

Podoba mi się, nawet nie wiem co poprawić :)

@stanisław_prawecki Dziękuję za mapę na szlaku jest światło

Jaki plastyczny obrazek, pełen spokoju i ciepła. Obudziłaś we mnie tym wierszem tęsknotę. I za to dziękuję.

Spróbuj spojrzec z innej strony, może jesteś ozimina?

w całej koafiurze znaków kucharz przyniósł danie z gwoździa na co komu ta poezja? żeby łatwiej utorować drogę do żołądka

@bazyl_prost "bo" wg mnie z rytmu wybija, zbędne.

Wszystko jak w bajce: i park, i most, i blask księżyca. Wtuleni w ramiona, i on i ona, i sowa co woła że pora na spanie a nie publiczne rozcałowywanie... To się w każdym wieku zdarza. Tyle, że młodzi już nie są, czterdziestka zliczona a on i ona, zdziwieni, wtuleni, przez los doświadczeni czują, że świat wiruje, że czas się zatrzymał w tej jednej chwili. I są szczęśliwi. To się w każdym wieku zdarza. Kiedy ostatni raz w parku widziałeś prawdziwie czułe spotkanie? Nie trać nadziei, że nic się nie zmieni. Na park i most, i blask księżyca co kiczem zachwyca. Na jej i jego czasu wstrzymanie. Licz a się stanie bo: to się w każdym wieku zdarza.

stworzenie świata strukturę buduję dzień z nocy wydzielam sens ręcznie nadaję ścieżce szydełka oczka podliczam kolory dobieram gotowe myśli układam w pudełka jak ja się uparłam żeby wszystko nazwać jakbym była dzieckiem albo jakimś bogiem

Z pajęczych nitek utkałam sobie pieśń o wolności. Jak żywą ofiarę oplotła mi dłonie. Zostałam ja i piosenka.

Poruszył mnie ten akt wiary. Ja sie bałam, że nie wierzę. Skoro sens sprawom nadajemy sami, przestałam więc zadawać to jedno pytanie.

Bańka to bańka. Cienka otoczka, ale skutecznie oddziela iluzję i wyobrażenia od realnego świata doświadczeń. Czym się różni od słoika? Seksmisja, bez seksu ;-)

supełki moczone w westchnieniach pragnienia mrożone w ciszy Oj ciekawie, lepiej nawet, pomyślę jak wkomponować w rymy. Dzięki za tę podpowiedź. :-)

Wycinek ładny, i jaki prawdziwy. Ciekawi mnie ta cienka granica: co można a co już nie wypada w poezji bo. I cel, który jej przyświeca bo.

Dzięki Sebku, nadałeś lekkości tym wersom. Ja piszę ciężko, klocki stawiam na sobie. Teraz dopiero zobaczyłam. I jestem pod wrażeniem, bo jak w kalejdoskopie, ten sam przekaz w płatki się zamienia.

Ładne. zawsze myślałam, że mam czas żeby znaleźć na czas siebie Zgadza się liczba sylab, ale "zawsze" mnie wybija z rytmu. Może "Ja" wystarczy?

Dziękuję Ci za tę uwagę. Byle jaki materiał, to i początek na kształt utkany. Nie wiem co z tym zrobić, więc jeśli ktoś ma pomysł, to będę wdzięczna.