Kaliope_X.

tak ładnie liście wirują kolorami jesieni, w tych barwach złotych ludzie babim latem otuleni, pomyślałbyś - to bajka przecie! - radość serce trzyma, lecz zaraz koniec bajki tej, bo po jesieni - zima! tak mnie te liście szeleszczące rozmarzyły... ;-)

dlaczego płaczesz w okamgnieniu gwiazda tam w górze świeci wysoko i w myśli szeptach i w wiatru tchnieniu przyniesie anioł łzę co głęboką niebiosom ranę uczynić chciała gdy w chwili smutku słałeś ją światu lecz w porę chwycić ją zdołała anielska dobroć bliska kwiatu róży Tobie oswojonej...

w czekaniu teraz trwożysz duszę swą Bogu miłą i w złości na zło mnożysz niepokój, lecz Twą siłą jest ufność pokładana w wieczne prawo Dobrego, niemożny w oku Pana? wiarą pokonasz złego! + niezmiennie :-)

raczej miałam na myśli bratki, fiołki i wianki upiększające świat... niekoniecznie dżdżownice ;) choć psoci i rozrabia bo czasem deszczem studzi to jednak uosabia tę radość, co rozbudzi zaspanych w śniegu bieli tęskniących słońca skrycie spieszy więc, by widzieli w niej takie tylko życie z łagodnych brzegów na jawie snu :-)

... o.. i tutaj też bajecznie i sielankowo... ... i miło... i kolorowo :-)

wnet nowy obłok się kołysze i słońce roztańczone mruga w uścisku ciszy złotej słyszę to niebios wietrzna dźwięczy fuga polanka rosą skrzy się cudnie świerszcze radosnym śpiewem dzwonią to się roztkliwią, to zadudnią krople deszczu nad stawu tonią i znów obłoki powieść snują gdy taki obraz z nimi płynie, o chwilę dalej wciąż pasują gdy zamknąć je w kolejnym rymie, pióro zechce :-) pozostaję wierna tej wersji: http://www.youtube.com/watch?v=afT0mXJ49kg lubię jego głos :)

jedynie zło jeszcze złości, kiedy nad marność swoją, człowiek się w gotowości uzbraja pychy zbroją słabości widzieć nie może zachowań niecnych plaga, oczy przesłania i Boże dzieło rujnować pomaga tym, co w obojętności krzywdzą zdolnych wierzyć, cóż tak oto Mądrości z głupotą przychodzi się mierzyć!

o tak! http://www.youtube.com/watch?v=kp4olMJVCpc ...z obłoków często inspirację czerpię... :-)

nie pasuje mi tylko w drugim wersie "Twój dotyk po ciele".. to mogłoby być bardziej wyrafinowane całość jest taka... hmm... mocna! lubieżność, drapieżność, żądza... ale... po tej "burzy" uczuć puenta jest zaskakująca "rozbierz ze wstydu" - to jest nawet piękne, jeśli pojmować miłość jako całkowite wzajemne oddanie, jak ja ją pojmuję.. czy można inaczej? Dyży plus za końcową łagodność, spokój, wyciszenie... za obnażenie nieśmiałości :)

zaplusowałam... i muszę ochłonąć, żeby cokolwiek napisać. tym wierszem dotknąłeś czułej struny... przeżywam coś podobnego.. ciężko jest...

rzeczywiście... ładny obrazek na dobry sen! Spokojnej nocy :-)

Najpiękniejsza wiosna w Twym sercu rozkwita, dajesz mi nadzieję na kolejny dzień, życie bezboleśnie duszę mą przenika, każdy wers odsuwa niepokoje w cień. Dziękuję! Takiej właśnie wiosny w sercu było mi trzeba. Bardzo. :-)

marzyć do świata tego gdzie wiecznie dobroć gości gdzie nie doświadczysz złego miłość swe prawa rości pierwszym drugie wypiera każde zaś niebios głosem kolejnych ważność wspiera czuwa nad ziemskim losem póki dwa światy stoją istnieć w jednym przychodzi ten nam będzie ostoją co trudy wynagrodzi w górę serca dążeń! :-)

To jest bardzo wymowne. Wracałam wiele razy do tych kilku wersów - dziękuję za inspirację! Za piękną prostotę, trafiającą gdzieś... głęboko. http://www.poezja.org/wiersz,60,131933.html In-humility, :-)

tęsknię to zawsze "coraz", w noc przedwiośnia nieskończoną, pierwszy błysk słońca, kiedy po raz wtóry dotyka rozbudzoną do nieśmiałości przypiętą, w marzeniu pieśń o szczęściu drogim, prostą li tylko czy też krętą, ścieżką dociera, by ubogim w nadzieję - myśl spokojną darować, och, taką tęskność, Boże uchować pozwól mi.

Piękne słowa! Piękna piosenka... taka spokojna... zasłuchałam się... Nie znałam tego utworu - dziękuję :)

Dziękuję! In-humility, :-)

we wszystkim, co wzejdzie ku górze, niech się zrodzi, dla nieba pogodnego, nim noc ciemna przejdzie, niech złączy, wyswobodzi, smutek w oblicze promiennego zamieni - uśmiechu :-) Dziękuję za czytanie!

Pragnąć tak tylko, by nie pragnąć wiele i koniec zyskać, jak zna się początek istnienia, serce duszy oddać w ciele, zmysłom znaleźć nad-zmysły zakątek, gdzie widzieć jasno lecz ślepym nadal być, słyszeć, co głos myśli rzec nie zdąży, umrzeć po raz setny, by pierwszy raz żyć, dokąd Miłość sięgnie - za nią podążyć! (07.03.2012)

w rzeczy samej - w samo sedno! więc, jeśli nie pozdrowienie, to może uśmiech pozostawię na dobranoc :) ... nie tylko czarno na białym... lecz w czynie. Uśmiechasz moje usta :-)

Smutno mi Boże, gdy w dnie jeszcze stare, ponad modlitwy uleciał za wiarę wierzących w kolorze nieba... że nas z figury oczy ufne darzą dokąd dosięgnąć myśl słaba może po dawną miłość - smutno mi, Boże do Polski mojej, dumnie marzyć trzeba... nie zdejmę jeszcze z okien smutku mego ani ze ściany chrztu swego znamienia chociaż ojczyznę dziadków los pozmienia od dna odbijam, ślady depcząc złego w historii smutnej nadzieję ukrytą tlić... (15.01.2012 dzięki Henrykowi Bukowskiemu)

Nie do końca. Jestem i - mam nadzieję - będę, świadomym siebie człowiekiem: swoich błędów, ograniczeń, ułomności i wad. Przyznaję natomiast - sprawiasz, że częściej i więcej zastanawiam się nad tym, co jest dla mnie na prawdę ważne! Wnioski przywołują nieraz wspomnienia, które właśnie... bolą.

najgorsze jednak jest to, że zawsze znajdą się ci, którzy ani zbudować, ani zburzyć spróchniały dla zbudowania trwalszego mostu - nie potrafią i nie chcą, a rzucą.. bo boją się stać na nim sami. Obłuda rujnuje najbardziej. Dziękuję za czytanie!

tak :) niechby tylko czytający na prawdę widzieli słowa takimi, jakie są i nie doszukiwali się "przyłatanych" znaczeń pomiędzy wersami (i wierszami!!) ależ zgrabnie :) +

Gdybym mówił językami ludzi i aniołów byłbym bardziej dorosły ważąc słowa na szali milczenia położyłbym ufność w rozum i serce Gdybym głosy serafinów w chór człowieczy zmienił i grudy Ojcowskiej ziemi z pyłem gwiazd ożenił Czy bym zyskał na szali jeśli wciąż z kamieni jako pierwsze rzucanych budujemy w skupieniu na mostach - trwały mur?