Marek_Dziekan

Dobry wiersz, może za wyjątkiem hmmm. Puenta zaś naprawdę wiele mówiąca.

Bardzo urocze, bardzo subtelne, bardzo poetyckie, cóż dodać? Ech, wrażliwość poety... raczej poetki.

Zimno, mroczno i niebezpiecznie. Jak poskładać świat? Recept zapewne jest tyle ilu ludzi na ziemi. A każda recepta to subiektywne lekarstwo. Mnie ten utwór poruszył zmuszając do refleksji. Oby tylko ten świat nie pozostał skurczony do ćwiartek...

Forsycje sobie pewnie jakoś dadzą radę z tą frustracją, gorzej z rękoma i nogami, zawsze można się przeziębić a przy okazji sfrustrować. Z jednej strony wydawać by się mogło, że ,,czy lubi, szanuje, czy kocha" dorosła kobieta mogłaby się prędzej dowiedzieć od tęgiego chłopa ( na przykład z brodą, lecz to nie warunek) niż od wiosny. Ale z drugiej strony jak coś tam wiosna rozwieje (np. włosy) lub coś tam podwieje (np. przykrótką sukienkę) no to i tęgi chłop może się zafascynować. A wiersz uroczy i jednak cieplejszy niż to co u mnie za oknem.

Mam z tym utworem problem, ciężko się czyta, brzmi bardziej jak przepis. Trudno mi to zaakceptować jako wiersz. Aniu wszak potrafisz tak pięknie!

To ty mnie zadajesz takie pytanie? Wszak to właśnie ty powinnaś lepiej wiedzieć ode mnie czy ów wielokropek tam się powinien znaleźć., cóż ja mogę, aż się poczułem niezręcznie, iż zdobyłem się na tak odważne uwagi.

Ja poezją zajmuję się amatorsko. Z tego co się zorientowałem na tym forum więcej cennych uwag udzieliłby ci Pan Biały ewentualnie być może Tara. O poezji pojęcie ma Cezary Dacyszyn no może jeszcze parę osób by się znalazło lecz jeśli chodzi o mnie wielokropek w pewnym sensie załatwiłby sprawę. Zaznaczam to twój naprawdę dobry wiersz a ten wielokropek to li tylko i wyłącznie moje subiektywne odczucie. Pozdrawiam. Dodam wiersz do moich ulubionych.

Odbieram utwór jako rozważania o przemijaniu gdzie odchodzące pokolenia ustępują miejsca przychodzącym pokoleniom. Lecz mam nieodparte wrażenie jakby należało dopisać puentę lub cokolwiek dopisać gdyż czytając na głos mam wrażenie jakby wiersz się urywał. A może po prostu zakończyć go wielokropkiem i już będzie w porządku odbiorca pozostanie w zawieszeniu w oczekiwaniu na powtórkę z rozrywki (Feniksa), ale podobało się.

Fajnie, że wiersz do czegoś się przyczynił ;) Nie powiem, że jakoś bardzo jestem rozeznany z hinduizmem, ale element czakramu akurat sobie wychwyciłem ;) Dzięki Marek, za czytanie, pozdrawiam. No tak ale nie wszystko musi być przyjemne. Sen się kiedyś skończy i w tą ranosferę tak czy siak trzeba będzie w końcu wdepnąć a wówczas kto wie być może i czakram nie pomoże lub zadziała z wdziękiem i urokiem np. Urzędu Skarbowego.

Kiedyś dawno temu wysmarowałem coś podobnego o ułudzie wolności utopionej w zapominaniu o troskach. Lot w deszczu Przepijasz ostatnią deskę ratunku, z której by można było zrobić solidny stół, usiedlibyśmy wówczas za jego blatem i opowiadalibyśmy sobie nieprawdopodobne historie z życia jaskółek Zniżających swój lot przed deszczem. Twój wiersz do mnie przemawia.

Tytuł mnie tutaj przywołał. W sumie rzadko bywam nad morzem bo z domu do tego morza mam niecałe 15 minut spacerkiem. Ale mniej tutaj o morzu, więcej o zasobach chociaż przyznam ciekawie skonstruowane.

Z matematyki orłem to ja nie byłem a utwór filozoficzny. Dla mnie spokojnie wystarczyłoby w przypadku logicznej negacji życie staje się śmiercią i odwrotnie wystarczy zmrużyć oczy nadal jestem w systemie bądź nie może istnieć bez brak i teraz wiem jedzenie generuje właściwości filozoficzne Szczególnie przypadło mi do gustu bardzo stanowcze stwierdzenie, że ,,jedzenie generuje właściwości filozoficzne". Tak bezwiednie skojarzyło mi się to stwierdzenie z szokującym niegdyś filmem ,,Wielkie żarcie". Ale niekiedy bywają u mnie niekonwencjonalne skojarzenia.

Takie czasy, że siedzimy przy komputerze i chociaż przed chwilą nie wiedzieliśmy co to jest ten czakram to już wiemy, przynajmniej tak u mnie to działa. Pewnie dlatego, że mało interesowałem się dotychczas filozofią indyjską. Ale trafnie zauważyłeś, że sen bywa takim kojącym balsamem. Pozdrawiam.

:))))))))))) polemizowałabym, zatem, z Twoją oryginalnością, Marku ;D:D - jest nas dwóch (to wyklucza oryginalność)! :P znaczy - dwoje, ma się rozumieć. taki banalny koniec! coś Ty za lustro znalazł, Cezar! pozdrawiam! ;D Nie wiem Taro czy my się na pewno zrozumieliśmy. Bo nie tyle chodzi mi o polityczną poprawność utworu, który uważam technicznie za poprawny a raczej o zbyt dosadne określenia w utworze, dupsko, penis soczyste cyce, taka dosłowność niektórych bawi a ja mam z tym problem. Bo to jest trochę tak jak z filmem ,,Dzień świra" gdzie twórcy filmu próbują nam wmówić, że oddaje rzeczywistość daleką od gombrowiczowskiej ,,gęby" a ja uważam ów film nie tylko za nierealistyczny, daleki od rzeczywistości ale i nic pozytywnego nie wnoszący demoralizujący, wręcz bezwartościowy. Wolę jak Czarek - poeta* (* niepotrzebne skreślić) jest bardziej subtelny. Pewnie jestem odrobinę staroświecki, cóż taka moja natura. A Czarek uwielbia prowokować, też jego natura.

Gorzkie to przeplatanie wspomnieniami i teraźniejszością lecz porusza i to już jest wartość, którą śmiało można określić poezją. Porusza... istota poezji.

Kolejny bardzo dobry utwór, początek na pozór chaotyczny ale od momentu ,,i nic się złego nie stanie bo dzisiaj jest smutne dzisiaj już nie ma" aż do samego końca utwór nabiera szlachetności. Warto było się tutaj zatrzymać.

Dla mnie coś trzeba zrobić z tą końcówką gdyż bez tej końcówki treść wydaje się banalna. Natomiast ostatnie dwa wersy, niby wiadomo o co biega lecz wkradła się pewna śmieszność na pewno niezamierzona bo można też pomyśleć, że to ów tynkarz jest bez kończyn i wakacji. No niestety tak to odebrałem.

Wiesz, że potrafię się oczarować twoją poezją, potrafisz zachwycić nie tylko masą lecz ten utwór pomimo, że bardzo poprawnie, ironicznie jak to u ciebie napisany nie do końca dociera do mojej dosyć oryginalnej wrażliwości. Cóż na to poradzić.

Kolejny dobry wiersz. Nie bardzo wiem skąd w pierwszym wpisie pana Witka wzięło się niezrozumienie. Jak dla mnie wszystko jasne. Bardzo, ale to bardzo mi się podoba. Pozdrawiam.

Ależ obrazek,początek sielankowy lecz dalej erotyzm narasta w miarę wcierania i rozprowadzania, w końcu dochodzi do wybuchu. Potrafisz stopniować napięcie, a to już jest wartość utworu, którą należy docenić.

Mole raczej was nie zeżrą, ale rutyna już chyba dopadła, lecz zawsze jest nadzieja, a wiersz, podoba mi się.

Wielkie, mało powiedziane, trudno mi się pogodzić. Pamiętam z filmu ,,Titanic" Camerona słowa wypowiedziane przez starszą Rose - Serce kobiety jest jak ocean - ale chyba każde serce może być pojemne jak ocean, nawet tak pojemne serce można skutecznie wypełnić szczęściem, radością, smutkiem lub bólem... Niestety taka jest naturalna kolej rzeczy. Ale za to z każdą stratą stajemy się coraz dojrzalsi. Życzę jak najwięcej uśmiechu i tym silniejszego dostrzegania tego, co dobre w życiu. :-) Sam już nie wiem czy dojrzalsi czy ubożsi, może kiedy minie więcej czasu spojrzenie będzie bardziej przejrzyste tzn. dojrzalsze. Pozdrawiam.

To brzmi strasznie. Wyszło takie trochę malarskie porównanie. Dziękuję za czytanie.

Sam do końca nie jestem pewien, który motyw kluczowy. Traumatyczne przeżycie. Dziękuję za zauważenie emocji.

Teraz coś mi się kojarzy z lekcji geografii, zdaje się, że Morze Martwe jest zasolone nieomalże jak jezioro w podziemiach Wieliczki. Ale w tym wypadku bardziej chodziło o nazwę w samą sobie, która zintegrowała się z moim ówczesnym stanem ducha. Ale zawsze, ze utonąć nie sposób jakaś to pociecha jest. A myśl niekoniecznie jest banalna.