WiJa

Powtarzam już chyba (jest bądź wkrótce będzie) po raz setny i będę powtarzał choćby i do samej śmierci: „Każdy więc z każdego powodu i każdy z jednej niewiedzy bądź z jednego poczucia (co nie koniecznie jest takim samopoczuciem) są szczęśliwi”. No i w końcu moi wrogowie są miarą mojego sukcesu. Czym więcej wrogów czym bardziej zajadłych tym większy sukces. I może tego nie widać ale ja przynajmniej w myślach zacieram ręce. I pozdrawiam

SzPanie, wykonałem kawał roboty myślowej (sięgając do resztek tego, co pozostało w mej pamięci z matematycznych reguł) starając się zapisać w logicznych formułach Pana myśli. Pan nie zechciał nawet spróbować porównać tych dwóch zapisów wietrząc "krew i kpinę". Cóż, z własnych kompleksów leczymy się tylko i jedynie (i zawsze tylko) sami. A wiekiem proszę nie szpanować, nie wiedząc, do kogo się mówi, można bowiem - z regułą i bez reguły - trafić w płot lub splot. Podejrzewam, że nie zadowoliłyby Pana nawet laury i zachwyty. Zatem: rozprężenia wiosennego życzę. Pozdrawiam Dzięki. I przepraszam za niezrozumienie i urażenie. Pozdrawiam

Ciebie i tak nikt nie przebije, oczywiście nie w pierdołach, tylko w Twojej mądrości i twórczości. Pozdrawiam.

każdy są szczęśliwi...i każdy mogą publikować na zetce...jest tu coraz gorzej O mnie świadczą moje teksty, ale w oryginalnej wersji, a nie przyprawione indolencją poprawności domniemanej. Ale Ty oczywiście wolisz się posługiwać tym, co Ci najbardziej odpowiada, żeby zabłyszczeć nad tym, czemu i tak nigdy nawet nie dorównasz (przynajmniej swoją twórczością). Pozdrawiam

Może i umiesz (mechanicznie), ale nigdy tego nie pojmiesz (jak człowiek). Chociaż co do słowa „prowokacja” bardzo blisko jesteś prawdy. Pozdrawiam

Kolejna mea bardzo wielka culpa Najlepiej się bić we własne piersi, a nie w cudze. Pozdrawiam

1 = 1 ≥ x 1 + 1 ≠ 1 ≥ 0 1+ ( – 1) ≤ 1 (1 + 1) + (1 – 1) + [1 – (–1)] = y 1 + (2 – 1) = ∞ Pozdrawiam Jakie to zabawne, ale przynajmniej ja, a przynajmniej z reguły nie robę tego, co może zrobić każdy z każdym (z lepszym czy z gorszym, człowiekiem czy tekstem). Ośmieszanie czegoś czy kogoś, jakie to trywialne, acz z wiekiem (bo nie ma innego lekarstwa na to) dla każdego się takie stanie. Pozdrawiam

A i owszem, przynajmniej ja jestem dumny, ze swoich, jak ktoś uważa i może sobie uważać – gniotów. Acz, co dla kogo jest czym, szkoda tu prawić, każdy widzi to, co chce widzieć, a przynajmniej ocenia podług siebie. I to, że ktoś czegoś nie rozumie, czy nie czuje, nie oznacza, że zawsze taki ma być i będzie. Każdy ma swoje powody do w miarę pełnego, a kto wie, czy nawet nie do przesady ukazania siebie, i to bez oglądania się na innych (hamulcowych). Pozdrawiam

Mogę nawet powiedzieć, że z całą przyjemnością walę gniota za gniotem, bo wiem, że moje gnioty są tego warte, a czy to cała para idzie w gwizdek, to się dopiero okaże. I ja się nie doszukuję teorii spiskowych, bo jak można szukać tego, co jest oczywiste, przynajmniej dla mnie. A co jak się nazywa, to ostatnio jakoś stałeś się oszczędny w słowa, które przecież i tak mi już nie darowałeś (czyli dawno to tak wygarnąłeś), chyba że masz jeszcze coś specjalnego dla mnie zanadrzu. Pozdrawiam

Pani Doroto, czy pracuję mniej czy więcej nad wierszem, to jest nieistotna sprawa, przynajmniej dla czytelnika. Ale z reguły mniej nad dobrym, bądź lepszym (przynajmniej) dla mnie wierszem. I zapewniam Cię Doroto, że świadomie podjąłem decyzję (z takich czy innych powodów, również gramatycznych), żeby napisać, jak napisałem – „są”, ale po pierwsze nie traktuję twórczości linearnie. Tzn. moja twórczość, to rodzaj gwary, czy slangu miejskiego, czy robotniczego, i na tym mi bardziej zależy, czyli na pewnej wierności sobie, niżby i choćby na poprawności tzw. literackiej. Bo dla mnie język literacki, to język martwy, a co najmniej sztuczny (nieżyciowy). Pozdrawiam

Jak najbardziej, że się powtórzę, każdy z każdego… i każdy z jednej… są, bądź mogą być szczęśliwi. No i ja, pewnie w przeciwieństwie do Ciebie i Tobie podobnych, którzy piszecie cudownie harmonijnie, nieskazitelnie więc piękne i wielkie rzeczy, piszę i wolę już pisać nieudolnie, choćby i same bzdury, niźli bym miał podlizywać się komuś, kosztem zdrady siebie, czyli tego/temu, jakim człowiek jest naprawdę, a więc po pierwsze nie świętym, nie ideałem i nie od parady, jakoż/jeśli nie przystrojony w cudze piórka. Pozdrawiam

hmm... przyznam Ci się WiJa, że ostatnio posmakowałam w "ranczu" :), tak jakoś z miesiąc temu nazad obejrzałam przez przypadek i teraz na gwałt odrabiam kilkuletnie zaległości ;), to co piszesz - klimatycznie w sam raz pasuje mi do ławeczki z.... no...tym... sory, zapomniałam jak się zwie ten ławeczkowy mordowlej... (?) ;) A widzisz, trafiłaś w dziesiątkę, z tym, że na dwanaście możliwych punktów. Ale tak czy inaczej dostrzegłaś sedno rzeczy, bo przecież takie to jest (jak mówisz, a czego ja nie mam co ukrywać) moje filozofowanie. Z tym jeszcze, że nie upierał bym się przy jednym mordowleju, bo raczej to jest kompilacja kilku, bądź po prostu ja jeden (oryginalny). Pozdrawiam

Nawet nie potrafisz poprawnie cytować, skoro więc, jak cytujesz, tak oceniasz, co tu się dziwić (że taka, a nie inna jest Twoja ocena wiersza). Na więcej Cię nie stać, przynajmniej w tym stanie nienawiści zobaczyć i ustosunkować się do tego, co tylko napiszę, i czego bym nie napisał. Inna i nie inna sprawa, że to jest właśnie jeden z aspektów mojej sztuki, rozwinąć ciekawie, wydawałoby się, tak nieciekawy wstęp wiersza. I gdybyś nie był tak zacietrzewiony, że nawet ogłupiły z/w nienawiści do mnie, to na pewno byś zauważył kilka plusów moich rozważań, chociażby nie do końca poetyckich. Twój wybór i Twoja słodka, a może gorzka zemsta. Nieprawdaż. Pozdrawiam.

Może i człowiek jest szczęśliwy z takiego czy innego powodu. I człowiek pewnie nawet nie ma takiego powodu żeby nie był bądź nie mógł być szczęśliwy. Ale człowiek głównie wtedy jest szczęśliwy kiedy nie wie że jest nieszczęśliwy. Każdy więc z każdego powodu i każdy z jednej niewiedzy bądź z jednego poczucia (co nie koniecznie jest takim samopoczuciem) są szczęśliwi. Po prostu człowiek (jeżeli nie z drugim człowiekiem to wobec drugiego człowieka) jest niesamowity.

Tobie się tylko wydaje, że dużo wiesz (zwłaszcza o kimś), albo jest Twoim pobożnym życzeniem dużo wiedzieć (przynajmniej z tego co czytasz). Bo doszukujesz się we wszystkim Bóg chyba tylko wie czego, kiedy ja zaiste (jeszcze Cię tu zapewniam o tym, że) nigdy nie użalałem i nie użalam się nad sobą (to jest wręcz pewna moja wrodzona cecha) nawet wytykam je u innych; a dopuszczam tylko słabość kobiecą do użalania się nad sobą. Owszem, do przesady (często, a nawet maniakalnie), ale „tylko” usprawiedliwiam się (tłumaczę sobie i innym). Ale czyż nie wolno mi się bronić (i to najlepiej jak potrafię), kiedy jestem atakowany (już mniejsza z tym, czy słusznie czy nie słusznie). No i proszę mi wybaczyć, że noszę w sobie nieodwzajemniony dług wdzięczności wobec kilu osób. Szkoda tylko, że dopiero teraz sobie to uświadamiam, przynajmniej wobec niektórych z nich. Stąd ten i niemu podobne wiersze. Pozdrawiam

Z grubsza i z cieńsza biorąc, chodzi o każde trzymanie za mordę, a więc nie tylko polityczne. Trzymanie więc które, co oczywiste jest szkodliwe, nawet jeżeli wiele jest zakazów i przykazań (które na pierwsze wejrzenie niewiele różnią się od zamordyzmu), które jednak należy przestrzegać, choćby tylko po to, żeby po pierwsze i przede wszystkim być człowiekiem dla człowieka. Bo te zakazy i nakazy, które należy przestrzegać, po porostu uszlachetniają człowieka, a zamordyzm w zwykły i niezwykły sposób zniewala i upadla. Z grubsza więc biorąc chodzi też o zamordyzm literacki, a nawet wręcz poetycki, który to na tym polega, że poezję utożsamia się z pewną lirycznością słów. I już nic więcej w wierszu (dla zamordystów nie może być i nie jest poezją). A przecież poezja, owszem, nawet jeżeli jest pewnego rodzaju lirycznością, dlaczego nie miałaby być czymś więcej, jakimś nimbem, jakimś powabem, jakimś klimatem, czyli tym czymś, co to wymyka się spod jednoznacznego określenia liryzmu czy liryczności. A nawet ta potoczna (powszechna) liryczność coraz częściej kojarzy mi się z ckliwością, czy wręcz tanią, bo powierzchniową wrażliwością. I przynajmniej ja w wierszu szukam czegoś innego, czegoś więcej, chociaż od tego więcej, co już dobrze znam, a choćby po to, żeby się i kogoś bez końca nie powielać, powtarzając. Pozdrawiam.

Dzięki, faktycznie za to, że przedarłeś się przez moją stylistykę. A dla mnie to już jest bardzo dużo, bo to przecież jest bardziej małopoetyckie, niż za dużo poetyckie, jeżeli w ogóle to jest poetyckie. Ale też, czy to musi być tym, czego prawie wszyscy (a priori, a więc niejako z czymś już oswojeni, czyli do czegoś już uprzedzeni, czyli/bo nie są czystymi /bezstronnymi/ umysłami i sercami) oczekują. Pozdrawiam.

Od samego początku przyjąłem zasadę (i pewnie też mam ku temu inklinację), żebym to co robię, robił po swojemu. Owszem, przyświeca mi tu kilka, że tak powiem – gwiazd, ale czy to źle. Nikogo nie naśladuję, nawet nieumiejętnie, chyba że bezwiednie. Nawet sam jestem pewnego rodzaju nieumiejętnością, a nawet nieudacznikiem, co już nie jest takie dobre, a na pewno jest pewnego rodzaju złem, a przynajmniej niewygodą czy przeszkodą. Ale właśnie, zmaganie ze samym sobą, jest moją odpowiedzią (przynajmniej w znacznej mierze) na przerastający mnie świat. I wszystko więc to co robę, to robię (właśnie – przynajmniej w znacznej mierze, bo nie wyłącznie) zamiast rezygnacji, tj. poddania się życiowego (psychicznej i fizycznej śmierci), jest więc pewną rekompensatą, tyle życia, co w imię pewnych (docenianych i nie docenianych) wartości i ludzi (a ludzi choćby bezwartościowych, jeżeli tylko tacy są, ale przecież takich i tak nie ma, bo każdy jest jedynym i Jednym). Co do papierów, to wiem dobrze, że siebie nie przeskoczę, ale też nie martwię się tym. Co nie znaczy, że nie chcę więcej. Po prostu, kontent jestem z tego, co jest, ale też kontent jestem z tego, czego nie ma, tzn. cieszę się kiedy pracuję i niemniej cieszę się kiedy nie pracuję . A co do tego, co nazbyt tuszę czy nie tuszę, to sprawa ma się tak, jak z moją twórczością – nie musi się podobać, może przeszkadzać. Pozdrawiam.

Przyznaję się bez bicia, nie wiem czym jest poezja, widocznie w przeciwieństwie do Ciebie pani Doroto, jak i zresztą wielu innych poetów i krytyków. A co do nawijania makaronu na uszy, to owszem w wierszu nie odsłaniam kart do końca, tj. zostawiam pewne niedopowiedzenia (zresztą wygodne i niewygodne dla mnie), ale wierz mi, że jest to opis szczerej prawdy i tylko prawdy, a przynajmniej ja mam takie poczucie, że właśnie i dokładnie tak jest. Tak więc na pewno moje wiersze są odzwierciedleniem rzeczywistości, jaką postrzegam (czuję, widzę). I nie roszczę sobie prawa, żeby wszyscy odbierali to co ja, i do tego jeszcze tak samo jak ja. Pozdrawiam

Jednak czegoś Ci zazdroszczę. Konsekwencji i uporu. Ale czerpał z Ciebie i z Twoich wzorców nie będę, a choćby dlatego, że mylisz pojęcia, oczywiście że tylko przestawiając je na pozycję dla Ciebie wygodną. No i zawsze musisz mieć i masz rację (przynajmniej co do mojej twórczości), co już zostawię bez komentarza. Pozdrawiam.

Marlett Mithotyn Jan Wodnik Dziękuję wszystkim za swoje (własne, odrębne, indywidualnie), a więc osobiste zdanie. Dziękuję więc za to, że każdy jest inny, nawet jeżeli niektórzy są inni zanadto. Ale widać taki każdego (że każdego inny inaczej) urok. Pozdrawiam

Wiem dobrze kto mnie przed czym a właściwie przed kim bronił - poniekąd sam bezbronny bo - o nieba - wyposażony w broń największą - wiarę w Boga. I to bronił mnie ktoś wcale nie przed głupotą chamstwem i barbarzyństwem tylko przed bezmyślnością przed obawą i przed strachem czyli przed diabłem który zabija indywidualizm. Inna i nie inna rzecz że największym diabłem z jakim miałem coś wspólnego a właściwie to dużo więcej słyszałem o jego wyczynach - to był (jak i jest) system trzymania za mordę.

Jakby Ci to powiedzieć, ze śmiercią jestem poniekąd oswojony (mniejsza już z tym jak i dlaczego). Z rodziną Kajtochów nie jestem za blisko, ale jestem dość blisko, głównie na stopie literackiej. Bardziej byłem z panią Anią Kajtochową, ale i z panem dr Jackiem Kajtochem od czasu do czasu słowem się wymienię. Wojciecha Kajtocha nie znam (poza wyrywkiem twórczości). A co do tego, co ludzi łączy, a co dzieli (mówimy o twórcach), to już pomijając to, że są dwa związki zawodowe (co już jest od wielu lat poniekąd naturalne), to jeszcze w jednym z nich (dawnym lewicowym /oddziale krakowskim/) ciągle coś za dużo ludzi dzieli (za bardzo ludzie i to z jednej opcji są skłóceni i podzieleni). Ale to ze wszech miar nie moja rzecz i nie moja rola, poza tym, że chcąc nie chcąc, coś się zawsze udziela, coś na coś wpływa. Pozdrawiam

Reszta jest jeszcze lepsza. Ale Ty jak zawsze musisz mieć rację, czyli mydlić sobie, mnie i komuś oczy. Pozdrawiam

Pamięci Anny Kajtochowej Zostaje to co najpiękniejsze - nie odbiegając daleko albo wcale od Norwida - dobroć i poezja. Nie mamy się więc czym martwić bo dobroć i poezja są nieśmiertelne. Bo śmierć nie dzieli ludzi a łączy - tylko że już na zawsze - ale mieć trzeba nadzieję że tak samo bardzo bliskich z bliskimi jak i bliskich z dalekimi. I tak swoich ze swoimi jak i swoich z obcymi. Bo śmierć jest tylko taką krainą gdzie są Jednym wszyscy ze wszystkimi.