WiJa

Zgadza(m) się, taki mój urok, a właściwie zły urok. Pozdrawiam

Czy my ludzie najbardziej nie żyjemy abstrakcją uznania i powodzenia. No i jedni wcześniej a drudzy później przekonujemy się o tym sami - czym później tym boleśniej bo tylko to ma jakiś wpływ na nas. Nie ma wolnych chociaż w większości bardziej jesteśmy tylko nieodpowiedzialni - bardziej więc nie tylko sobie szkodzimy.

No, nie powiem, że nie ciekawa, bo nawet bardzo ciekawa propozycji, nie wiem tylko czy zrozumienia, czy wizji. Zwłaszcza druga część wiersza jest dla mnie rewelacyjna, Bo gdzieś do połowy wiersza to bym się sprzeczał, o trafność tych słów vel tego stwierdzenia, chyba że to się odnosi, tylko i wyłącznie do jednego poety, zresztą do jednego prawdziwego poety. Bo o ile mi wiadomo, nie ma reguły na prawdziwego poetę, bo też wtedy musiałaby być reguła na pisanie takich pięknych rzeczy, jakie znajdują się w drugiej części wiersza. Ale właśnie, dzięki rozważaniu o przymiotach, cechach, stanach prawdziwego poety można dojść do czegoś tak (jak już mówiłem) pięknego, bo pięknie ukazanego, czym właśnie jest poezja z/w drugiej części wiersza. Jako więc wprowadzenie (do czegoś zgoła więcej), przyjmuję trafność i potrzebę istnienia pierwszej części wiersza. Pozdrawiam

Jest coś takiego w Twoich wierszach, że obok nich nie mogę przejść obojętnie. Kończą się puentą, niosą przesłanie. Pouczają, ale w najbardziej chyba pożądany sposób, przynajmniej mnie. Tematy tych wierszy są po prostu przeżyte, czyli odczute i przemyślane. Jakaś autentyczność z nich aż bije (że mnie nawet po oczach), poruszając moją osobowość, która jakby siebie widziała w tych wierszach. I wcale nie mówię, że wszystko do mnie dociera (o czym jest ten wiersz i co wyrażają inne wiersze), ale przecież to, czego się domyślam, nie mniej jest intrygujące, a tym bardziej inspirujące do tworzenia własnej twórczości, i do cenienia i szanowania cudzej. Pozdrawiam

Coś mi się wydaje, że to jest pomysł wtórny, czyli zaczerpnięty z podobnego i nie podobnego tu (na tym forum) schematu . Ale nie jestem pewny. Gdybym był pewny, to bym postawił minusa. A tak to sprawa otwarta. No i, mało to rzeczy (jeszcze innych) mi się tylko wydaje. Pozdrawiam

Nie sposób nie porównać tego wiersza z wierszem (od którego zresztą zatytułowany jest nawet cały tom) Zbigniewa Herberta. Znaczy się, porównuje to, o czym tematycznie, czy obrazowo mówią oba wiersze, i porównuję, jak to mówią, ale nie porównuje poziomu wierszy, nawet jeżeli mógłbym, bo/ale nie mam zastrzeżeń literackich do powyższego wiersza. W końcu Herbert mówi w swoim wierszu, że tak powiem – prozą poetycką, a Maciej Satkiewicz wierszem poetyckim, i nawet wcale wielkiej różnicy nie widzę; acz poezja jest rzeczą względną. Ale nie w tym rzecz. Prędzej w tym, że wiersz Herberta jest wielowątkowy, i o przewrotnej puencie (która mówi, że przyjaźń to dobra i warta zachodu rzecz, ale że szczerość, otwartość, pewność, może nawet bogów zwodzić, przynajmniej tych olimpijskich); a pana Macieja wiersz jest już bardziej sentencjonalnie jednomyślny. Jednak oba wiersze mówią o odwiecznej tęsknocie bogów za normalnością, za przyjaźnią, za człowieczeństwem, a nawet, co nie mniej ważne, za psia wiernością, Ale wiersz powyższy sprawia mi pewne trudności interpretacyjne, co do bohatera wiersza, którym do końca nie wiem kto jest. Bo tytuł wiersza mówi jedno, a bohater, widzi mi się…, do końca nie wiem, czy jest że tym bogiem, czy człowiekiem, czy może nawet psem, który jednak pies, czy człowiek, nosi się jak bóg. Ale czy to ważne kto to jest, ważne że to taki bohater wiersza. Który, w dalszym ciągu nie wiem, czy w wierszu mówi, właściwie do samego siebie, czy do kogoś innego, jeżeli człowiek, to do boga, czy do psa. Kto w końcu jest kim, itp., itd., ale czy to nie o to chodzi, żeby sobie pytania stawiać, i to jak najwięcej pytań. Nawet jeżeli intuicja opowiada się za czymś jednym, trudno powiedzieć, czy definitywnym i jednoznacznym rozwiązaniem, chyba że na własną miarę. Pozdrawiam i dziękuję, że mi ten wiersz nastręcza tyle trudności.

Dobrze, tym bardziej, że nawet na siłę, nie mam za bardzo do czego się przyczepić. Ale tak naprawdę, to sprawy nie wpływające istotnie na kształt wiersza, mnie już nie interesują, bo i co z tego, że zawsze coś tam pomniejszego można byłoby wytknąć. Już poniekąd zmądrzałem, już więc wolę trzymać się tego, że nie ma co, a nawet, że to nie przystoi na siłę szukać dziury w całym, bo zawsze coś można znaleźć… Tylko po co? Chyby tylko po to, żeby się poczuć ważniejszym od samego autora wiersza. Jest jednak coś w tym wierszu, co mnie niepokoi, a właściwie, co mi nie daje świętego spokoju. Ale szybko dochodzę do wniosku, że to samo niepokoi(ło) autorkę vel bohaterkę wiersza, co wyraźnie widać w puencie. Jest to więc kwestia tego, na ile sobie swoim (i nie swoim) zachowaniem może człowiek pozwolić. Bo na pewno są jakieś granice, że tak powiem – ludzkiej przyzwoitości, które nie wolno przekroczyć. Sprawa więc rozbija się o kwestie…, albo też stanęła na/w kwestii moralnej, a więc zastanowienia się nad czymś…, czy nad jakimś… A jeżeli tak jest, to jak na początku miałem dystans do tego dobrego wiersza, tak teraz uważam, że jest to bardzo dobry wiersz, a tym lepszy, im dłużej człowiek, jeden bardziej rozmyśla nad nim, a drugi bardziej obcuje z nim. Pozdrawiam.

Niech żyje poezja. Za poezję więc… Brzdęk…

Dziękuję za rzeczowy komentarz, i przepraszam, że dopiero teraz (a więc z takim opóźnieniem) to mówię. Ale ładnych kilka dni (czasu) zajęło mi opowiadanie o śmierci, a ja, jak już coś robię, to mnie to pochłania bez reszty. Co nie znaczy, że czym więcej poświęcam czemuś czasu, to wychodzi coś lepszego. Bo zawsze różnie to bywa, a reguły (przepisu) nie ma, a przynajmniej ja nie znam, w końcu w sztuce, czy na sztukę (nie mylić ze sztukmistrzostwem) słowa. Pozdrawiam

Być może, ale dla mnie osobiście (poniekąd więc robota), to konieczność i obowiązek.

Największa sztuka - zrozumieć drugiego człowieka. Pół biedy kiedy się kocha czyli ma rozum zasadniczo nieobecny a więc wyłączone całe poczucie bezpieczeństwa. Sprawa się gmatwa jeśli się jest chciwym zawistnym mściwym. Chociaż niektórzy uważają że tak to wszystko najlepiej się wyjaśnia wiadomo - nie ma co rozumieć.

Poza tym, co powiedziałem o tym wierszu w innym miejscu, mogę jeszcze powiedzieć, ale to już, tyle o tym wierszu, co ogólnie (i luźniej) o tym i owym, bez względu na to, co by „owe” nie miało znaczyć, bo sam (przynajmniej jeszcze) nie wiem do końca. No to, mówię więc, że nawet najbardziej otwarty (wymowny, zrozumiały, konkretny) wiersz, jest…, albo też, powinien być troszkę tajemniczy. Tzn. tajemnicą wiersza jest to (przynajmniej dla mnie), że jedna rzecz może mieć niejedno znaczenie (niejedną wymowę), chociaż to wcale nie jest warunek (konieczność). Ale też nie ma równiłowki, co do pojęć i znaczenia konkretnych rzeczy czy stanów, w końcu w ludzkim zrozumieniu czy odczuciu; a ludzie, jak wiadomo i nie wiadomo, są różni, a przynajmniej nie mają jednych potrzeb, i to nawet jeżeli mają jedno prawo, w konsekwencji do szczęścia . A wiersz (zapewne każdy) ma inspirować, zachęcać do czegoś więcej, poniekąd do dyskusji z wierszem, do wyrażenia własnego zdania, czyli do tylu zdań, ilu jego czytelników. Nie mówię, żeby od razu o wszystkim wyrażać się na głos czy na piśmie, ale mówię, że jednym z celów poezji jest zasianie w czytelnikach ziarna, że tak powiem – niepokoju, nawet jeżeli niepokojem, o ironio, może być uspokojenie, a nie musi być żadne niczego wyjaśnienie. Przepraszam, że się rozpisałem o wszystkim i niczym, ale czasami trzeba powiedzieć to, co człowiekowi, jak nie na wątrobie, to na końcu języka siedzi, a za bardzo nie ma okazji, po prostu wygadać się. Za co przepraszam, jeśli też za bardzo znużyłem (tymi moimi wynurzeniami). Wniosek, jaki by wynikał z tego mojego gadania jest taki, że…, nie wiem, czy zawsze, ale wiem, że należy robić swoje i po swojemu, bez względu na wiele (głównie przeszkód i przeciwności). Pozdrawiam

Powiem tak ,że czytając słowa twoje po raz pierwszy ,,jakoś nie byłam do tego przekonan ,że to /Wyznanie / musi tam być , bo własnie zbyt dużo by musiało być tego niedopowiedzenia . Ale gdy wróciłam po raz kolejny ,doszłam do tego samego wniosku , że eliminując ten wyraz wyznanie staje sie ciekawsze ...dzięki Co byś nie zrobiła z tym wierszem, nie rób niczego wbrew własnemu przekonaniu, tj. wbrew sobie. Bo rady radami, a wiersz jest Twój, i Twoja odpowiedzialność. I wcale nie dlatego, żeby Ci namącić w głowie, ale powiem, że dla jednego (czytelnika) tak jest dobrze, a dla drugiego inaczej. Bo po prostu takie jest życie, ale tak czy inaczej, decydujesz Ty sama i jedna. Jeszcze raz pozdrawiam i przepraszam, że trochę namieszałem.

W tym wierszu autorka zadaje sobie pytania, porusza pewne kwestie, ale też sama odpowiada na nie. A to znaczy, że ma już ukształtowany jakiś pogląd na coś. Ale na szczęście życie, to również coś takiego, co nas ludzi zawsze może zaskoczyć. I takie było by przesłanie tego wiersz, i pewnie jest i pozostanie, tylko że jest jeszcze drugie przesłanie tego wiersza (przy okazji powiem, że ten wiersz ma trzy zakończenia – przynajmniej dla mnie), które to drugie przesłanie mówi, że nie należy wierzyć, przynajmniej za bardzo temu, co tak do końca i naprawdę nie wiadomo czym właściwie jest, poza tym, że tyle nas (to coś) pociesza, co zwodzi. Pozdrawiam.

No tak, ten wiersz to już jest zawsze coś. Zastanawiam się tylko, czy nie przedobrzony „wyznaniem”, bo tyle samo to jest wyznanie, co wyzwanie. No i, przecież też coś trzeba zostawić czytelnikowi. A czego bardziej, jak nie troszkę niedopowiedzenia, a więc domysłu, jakiego czytelników nie należy pozbawiać. Pozdrawiam.

Wiersz w połowie jest dobry. Znaczy to tyle, że druga połowa wiersza jest jednak słabsza od pierwszej. Ja bym już od drugiej zwrotki przeredagował, mało co zostawiając z tego co jest Ale coś zawsze bym zostawił, tylko że w innych kontekstach. No bo, jak na razie, na posag (ni na portret, ni na posąg) biedronki to nie wygląda, ale jak zaznaczam, może wyglądać, jakby co, jak się patrzy. Pozdrawiam

Trochę asekuracyjny komentarz ;) Dziękuję. Prawda, prawda, ale też wolę sygnalizować, niż pouczać (nawet jeżeli czasami nie udaje mi zachować umiaru i czasami się nie powstrzymuję /czego zresztą potem b. żałuję). No i wolę być uważany za pobłażliwego, niż mądrzącego się (czy też wyżywającego się na czymś, a w istocie na kimś). No i zawsze dopuszczam możliwość własnej pomyłki (w końcu twórczej). I nie wypieram się własnych błędów i słabości, co nie znaczy, że się ich nie wstydzę, czy też nie staram się ich wyrugować ze siebie. Ale, że tak powiem, najtrudniej jest być prorokiem we własnym kącie, czyli dla siebie. Co nie znaczy, że łatwo jest komuś radzić, przynajmniej dobrze. No i w końcu lepiej czegoś nie dopowiedzieć, niż powiedzieć za dużo, acz ta reguła nie zawsze się sprawdza, a nawet częściej przez niedopowiedzenia wyrządza się komuś wielką krzywdę. Reguły więc (jednej) na wszystko nie ma, ale do wszystkiego trzeba mieć ludzkie podejście. No, i jak to się mówi, jeśli nie wiadomo jak postępować, co sądzić, to trzeba postępować dobrze i nie sądzić. Nie ma problemu, jeśli się wie, a ja, niestety, ale najczęściej mam wątpliwości. Pozdrawiam i przepraszam, że znowu nie jestem, jak i nie byłem konkretny.

Bardzo charakterystyczny wiersz, tylko że, jak dla mnie, przynajmniej w paru miejscach skojarzenia wersu z wersem są zbyt odległe vel niesamowite. Może więc to jest zaleta wiersza, która pomału do mnie dociera. Oczywiście domyślam się, albo i nie domyślam, tylko podejrzewam, że może chodzi, albo i nie chodzi o jakiś wielki pożar straganów pod jakąś wielka halą; a przynajmniej taki pożar mógł(by) być inspiracją do napisania tego wiersza. Ale uważne śledzeni treści, czy podążanie (ale takie, żeby się nie pogubić w wierszu) za akcją, jest chyba niemożliwe, przynajmniej dla mnie. Widać, taki ma urok. ta poezja, bo tak to widzi, i tak przedstawia, a więc bardzo po swojemu (co jest raczej zaletą) autorka wiersza. Ogólnie mówiąc, jestem za wierszem, ale kto wie czy nie dlatego, że go nie pojmuję do końca. Ale też, nie koniecznie trzeba coś rozumieć (przysłowiowym rozumem), żeby się coś podobało, bo dyć coś może się podobać, np. jeżeli nie intuicją, to sercem. Pozdrawiam

Nie powiem, że czegoś temu wierszowi brakuje, bo nawet ma troszeczkę czegoś za dużo. A może to tylko ja mam skrzywione widzenie vel odczucie, ale dla mnie kilka wersów…, co by nie powiedzieć…, są jednak zbyt rozliryzowane. Ale też wcale nie mówię, żeby (nie daj Boże) usunąć te kilka wersów, bo wtedy wiersz na pewno więcej by stracił niż zyskał. Wiersz jest bardzo aktualny (zresztą wszystkich poetów, wszystkie wiersze są aktualne, nawet jeżeli mówią o przeszłych czy przyszłych czasach /nie mówię o wierszokletach/), no i ciekawie się kończy, a to już jest większa sztuka, i nie bardzo dostępna dla wszystkich, przynajmniej w takim stopniu, jak autorowi tego wiersza. W końcu, i mi też wychodzi na to, że to dobrze, że są takie różne (odmienne) wersy, bo jak mówiłem, jedne są bardzo liryczne, a inne bardziej chłodne, czy tylko oschłe. Pewnie temat wiersza tego wymagał, żeby to tak wszystko przeciwstawić sobie, no bo pewnie wtedy to większy efekt wywołuje na czytelniku. Innymi słowy, po prostu jest dobrze. Pozdrawiam i gratuluję.

Poeta, zresztą Jacek, podejmuje takie tematy wierszy, na jakie może sobie pozwolić tylko człowiek neoneorenesansowy, albo po prostu erudyta z zacięciem poetyckim. Mam więc uzasadnione podejrzenia, że swoje prace dyplomowe (a kto wie, czy jeszcze nie pisał nieswoje vel komuś) musiał pisać wierszem (nie wątpię też, że ma ich /tych dyplomów/ wiele). Żarty żartami, ale nie wątpię jeszcze, że za tymi, wydawałoby się, tak dziwacznymi tematami, przemyca rzeczy ważne, bo nie wiem, czy zawsze wielkie. W tym wypadku, np. uważam, że w głębi rzeczy, a nawet w głębi ducha mówi, o drugiej ludzkiej skórze, albo więc o pierwszej (prawdziwej ) ludzkiej duszy vel naturze. Nie wiem, czy na siłę, czy nie na siłę, ale najprawdziwszej prawdy o człowieku (a kto wie, czy akurat nie o sobie) można się właśnie dowiedzieć z tych strof. Charakterystyczne dla tego wiersza jest to, że pierwsze i ostatnie pięć wersów mogą naprowadzić czytelnika na to, że rzecz nie jest tylko o owadach i roślinkach. A nawet jeśli cały wiersz jest tylko o owadach i roślinkach, to jednak nie powinien być (uważany za) tylko o owadach i roślinkach. No, i dla mnie rzecz zdumiewająca, że tę całą wyliczankę-przedstawiankę (roślinno-owadzią) całkiem miło i z ciekawością się czyta. A się czyta, nawet jeżeli się nie jest zwolennikiem tego typu twórczości (jednak twórczości nie bez poezji, bo czai się tu, o dziwo, poezja). Ale sam nie wiem (że się na koniec powtórzę), czy ta twórczość, ta pozycja jest taka wielka, jak jest ważna w dorobku poety. Nawet jeżeli w innych dziedzinach (tzw. życia) Jacek, też pewnie przechodzi samego siebie, ale to już nie moja rzecz, chyba że sam Jacek coś opisze. Bo jakby co, to się zobaczy, czy opisze coś ciekawego, czy ciekawie (o tym, co nie takie ciekawe). Pozdrawiam Cię Jacku

Ale powyższy komentarz autorki jest już rodzajem wiersza. I to nawet jest fajny wiersz. I właśnie takim językiem (lekko ironicznym) i bez silenia się na literackość, ważność, czy podniosłość, zachęcam autorkę do pisania wierszy. Początek zatem już jest zrobiony, proszę tylko nie zgubić (w dalszym ciągu przy pisaniu wierszy) tego, co właśnie charakteryzuje ten komentarz, który zaczyna się, właściwie cytatem z Jacka Sojana. Pozdrawiam i życzę powodzenia, nie tylko na polu twórczym.

Jakże fajnie mi się czyta Twoje wiersze. Dlatego ostatnio dla/do Ciebie i kilku innych osób z miłą chęcią zagląda mi się tu na warsztat. Tobie na pewno rad żadnych nie potrzeba udzielać, co nie znaczy, że tak samo (do końca) widzę Twoje wiersze, jak Ty sam je pokazujesz. Ale na pewno są to wiersze z jakimś ciekawym zamysłem, pokazują jakiś zastanawiający (przynajmniej dla mnie) aspekt rzeczywistości, no i są pisane w Twoim, czyli w swojskim języku. I nie ma w Twoich wierszach silenia się no coś lepszego, sensacyjnego. Ale wątpliwości, co do jakiś udziwnień (raczej małych), to jednak mam, a nie powinienem mieć, jeżeli ich naprawdę nie ma. Ale też wątpliwości są przecież solą wiersza, albo to ja trochę przesadzam o Twoich wierszach, bo Ty sam na pewno nie przesadzasz swoimi wierszami, tylko po prostu, i nie po prostu, widzisz tak, jak widzisz. A jest to widzenie, raczej nie bardzo mieszczące się w każdej głowie i w każdym sercu. A dyć, gdy się tak dobrze przyjrzeć rzeczywistości, która nas otacza, to zaskakuje ona tak, jak mnie zaskakują Twoje wiersze. I o to pewnie chodzi, żeby rzeczywistość zgadzała się z wierszem, a wiersz z rzeczywistością, żeby więc nie było, jak nie rozstrojenia jaźni, to rozdźwięku, czy(li) rozłamu (w konsekwencji na fakty i fikcję). A przechodząc już do tego konkretnego wiersza, to uważam, że w nim bardziej niż na wyobraźnię, akcent położony jest na poczucie. Bo też, cóż jest bardziej wymownie (jak nie odczucie, oczywiście poza współ/od/czuciem), a tym bardziej wymownie, że z dozą satyry i umiarem fantazji. Zwłaszcza, że któż z nas ludzi jest bez grzechu… Widać jednak, że są tacy, a przynajmniej za takich niektórzy się uważają, skoro tyle poeta, co już bardziej bohater wiersza czuje się wśród nich tak, jak to otwarcie i nie otwarcie w wierszu widać (że bohater jest, co najmniej nieswój, gorszy, a może i upokorzony). Ale poezja, przecież też jest swego rodzaju nihilistycznym obnażaniem się, i to w pewnym sensie, tyle do naga, co do szpiku kości, a nawet do duszy samej. Pozdrawiam i przepraszam, jeżeli zbyt dowolnie zinterpretowałem wiersz.

Nawet jeżeli nie moja to sprawa, i nie mam za wiele (na szczęście) do powiedzenia, to ja jednak, i po prostu, nie zgadzam, żebyś MARIUSZU odszedł stąd. Ten portal bez Ciebie już nie będzie tym samym portalem, przynajmniej dla mnie. Uważam, i to stanowczo, że powinieneś tu w dalszym ciągu robić to, co robiłeś, i to dokładnie tak samo. Co tu dużo mówić, Twoja specyfika komentarzy jest nie do zastąpienia (i może być nie do odżałowania) dla wielu orgowców. Ja nie mówię, że mi wszystkie Twoje komentarze odpowiadały (że zawsze się z nimi zgadzałem), ale mówię, że były, są, i pewnie jeszcze długo będą wartościową rzeczą z wielu względów (aspektów) krytyki literackiej. Bo, w szerszym kontekście, nie są tak istotne niesnaski między, że tak powiem, starymi orgowcami, ale to właśnie nowi, debiutanci, warsztatowicze na tym by stracili najwięcej. Czyż nie wiesz, że Jacek jest trochę w gorącej wodzie kapany, że jak czasami jest trochę za bardzo narwany. Pewnie wiedza, którą ma, nieraz za bardzo Go rozzuchwala; a ja, choć osobiście nie mam najmniejszych powodów źle o nim mówić, ale mówiłem i mówię, że jak dla mnie, Jacek jest większym gadułą niż rzeczowym, powtarzam, rzeczowym (a więc i odpowiedzialnym) krytykiem. A poza tym, każdy ma jakieś swoje słabostki i słabości, nad którymi raczej należy przejść do porządku dziennego. No i komu czasami nerwy nie puszczają. Sam parę razy pozwoliłem sobie na za dużo w komentarzach (do) komentarzy i już wiem, że nie warto. No i nie chciałbym, żebyś sobie myślał, że tym komentarzem podlizuję się Tobie, Jackowi, czy każdemu innemu, kto mnie nie cierpi na portalu. Trudności mnie raczej dopingują (przynajmniej, jak na razie). No i cały urok w tym, że wszyscy (albo i nie wszyscy) tak bardzo się różną w ocenach i poglądach na poezję, a jakie to są oceny, to już (przynajmniej dla mnie) rzecz drugo, albo i trzeciorzędna. W każdym razie ja, za plusa, czy też za brak minusa, nie zdradzę siebie, przynajmniej dopóki wierzę w prawa i wartości, które wyznaję (no, ale życie i tak mnie uczy najwięcej, najlepiej zaskakując) . Chociaż wszelkiej powściągliwości (bardzo czasami przydatnej, nawet jeżeli czasami jeszcze bardziej szkodliwej), to mnie właśnie samo życie (acz wespół z własnymi niedostatkami) nauczyło, bo raczej już jestem wiekowym człowiekiem. Dlatego, przynajmniej staram się być wyrozumiały dla innych, a zwłaszcza dla młodych. Posłuchaj więc MARIUSZ wiekowego i staroświeckiego (w pewnym sensie) człowieka i nie daj się gonić ludziom, ani emocjom. Tylko rób to, co uważasz za stosowne, a więc… A jeżeli ja naprawdę mogę Ci coś pożytecznego poradzić na przyszłość (oczywiście na tym portalu), to tylko zwiększaj ilości dni bez obcowania z tym portalem, żeby tyle samo dni być z tym portalem, co tyle samo dni mieć wytchnienie od niego (i już nie ważne czy to podzielisz na, co drugi tydzień, czy na co drugi dzień), grunt, żebyś robił to, co robisz, z pasją i przekonaniem, zresztą za bardzo nie oglądając się na innych (min. takich jak ja) zdanie. Pozdrawiam

Miałbym być z kimś takim to wolę już być sam daleko i głupi acz dobrze mi wiedzieć z kim się miało takie przejścia - jak dzisiaj widać - co innego w biedzie. Teraz to jeden z drugim pokazują ząbki - wcale nie mówię że mnie ale nie ze mną takie zagrania - co innego na pokaz a co innego w duszy gra. Dla mnie to dziecinada ale jeżeli trzeba będzie coś komuś przypomnieć to nie ma jak wzajemnie porachować sobie te ząbki.

Potwierdzam, sorry. Nie ma sprawy. Chociaż Cię pewno moje zdanie, ani ziębi, ani grzeje. No i też wcale nie cieszę się (przynajmniej z tego, z czego nie mam się co cieszyć), ale jednak mam (pewne) swoje zdane, i swoją więc satysfakcję (z tego co robię \bo, jak sądzę, nie koniecznie wszystko nieudolnie/). Pozdrawiam