WiJa

Wiersz dobry, ale puenta jeszcze lepsza, a to sztuka nie lada jaka. Nic więc ująć, nic dodać, tylko „tak trzymać” (nawiasem mówiąc, jak nawet brzmi tytuł dobrej współczesnej powieści /trylogii/, zresztą też o miłości, acz w całym /szerokim, a zarazem i szczególnym/ znaczeniu tego słowa - Stanisławy Fleszarowej-Muskat).

No dobra, po prostu dobra jest ta seria z tym „panie rewiński” , bo jest co poczytać i czego się dowiedzieć (po prostu z mądrości ludowej). Tym bardziej, że człowiek jak kiedy przegląda te fora i przegląda, to nawet nie ma się nad czym zatrzymać, a co dopiero żeby zastanowić (rzecz jasna po zatrzymaniu się). A zresztą, może to i dobrze, że wcale nie tak często znajduje się na tych forach coś dobrego (mądrego i wzruszającego) do czytania, bo przynajmniej z przyjemnością, z taką rzeczą się obcuje, a co za dużo, to nie zdrowo. A przynajmniej od nadmiaru dobrego, nie dostanie się zawrotu głowy, czy czegoś niedobrego do głowy. Chociaż wcześniej czy później nic nie jest wykluczone. Ale na szczęście mówię o tym, co jest, a nie o tym, co będzie.

Jak dla mnie, wiersz śmiało mógłby obyć się bez trzeciej strofy, i nie wiem czy by na tym nie zyskał i to sporo. Wiem, wiem, że zabiłbym tym samym ten wiersz, a przynajmniej pozbawił go sensu, bo poniekąd pozbawiłbym go, przynajmniej niejakiej puenty, która to, coś niecoś zawsze wyjaśnia. Ale zarazem, bez trzeciej zwrotki narodziłby się całkiem inny wiersz, a przynajmniej wiersz, o nie do końca takiej samej wymowie, jak z trzecią strofą. I właśnie, raz sobie czytam ten wiersz w całości, a raz do drugiej zwrotki (włącznie)… I wychodzi mi na to, że po drugiej zwrotce mam więcej do przemyślenia o tym wierszu, niż po trzech zwrotach vel zwrotkach. Oczywiście, że autor wiersza, pewnie nie zgodzi się na najmniejsze w nim zmiany, a co dopiero o skrócenie go, i to tak wymowne skrócenie. Ale przynajmniej na przyszłość niech autor wie, że nieraz niedopowiedzenia rzecz ma większą, ważniejszą wymowę, niż kiedy wszystko jest wystawione, jak kawa na ławę. Ale też trzeba dodać, że nie ma, i nie może być reguły na stanowienie takiego wiersza, który by wszystkich zadowolił.

Zrobiłem, co zrobiłem. Jestem, kim jestem. I jak się okazuje, co bym nie zrobił – nic nie zrobiłem. Bo nadaremno zrobiłem, acz nie dla mnie, ale zawsze dla kogoś. Ludzie – nie wiem – czy bardziej chcą, czy bardziej sądzą, że można coś mieć, zachować na zawsze, zmienić się nawet, ale wyłącznie dla siebie. A bo to jedno, co zrobiłem, nie podobało się przedtem, i nie podoba się, tym bardziej teraz; a jeszcze bardziej, tyle komuś, co jednej i tej samej osobie, opcji, partii (poddawanych jednej i tej samej presji). Jakby to można było swoją postawą (jaką by ona nie była) epatować na lewo i prawo i nie ponosić tego konsekwencji. Zresztą konsekwencji bardzo prozaicznych i bardzo oczywistych – odrzucenia, albo przyjęcia. Oczywiście, że odrzucenia od czegoś, od jakichś, od których…, mówiąc wprost – wyrzucenia na zbity pysk, i ewentualnie przyjęcia do konkurencji, do czegoś nowego… Które to nowe, wcześniej czy później, tak czy inaczej, okaże się mniej lub bardziej tym samym... Z czym to, z ulgą już raz się rozstałem, nie żegnając się nawet, a co dopiero, żebym wiedział do czego i gdzie to mnie mogło i może doprowadzić. Niektórzy jednak wiedzą więcej niż ja sam wiem o sobie, a jeśli nawet nie wiedzą wszystkiego, to i tak wiedzą lepiej i wiedzą na zawsze.

Prawie, prawie dobre są to wiersze (jedna i druga "Rozbiórka..."), a właściwie, nawet są dobre. Ale jak dla mnie, niektóre obrazowania są zbyt obrazowe, zbyt literackie, np. „rozmazywać makijaż po ścianach”, albo w wierszu drugim „mienią się czerwienią", chociaż czy ja wiem, czy to takie nie na (swoim) miejscu, tj. nie pasujące do wiersza? Ale i tak czegoś za dużo (za „ładnie” powiedzianego w tym wierszu) jeszcze by się znalazło, gdyby się tak dobrze przypatrzyć. Ale małe i mniejsze przedobrzenia i tak nie zmieniają wyrazu tych wierszy, które właściwie są dwiema częściami jednej całości (jednego wiersza). Temat tych wierszy jest taki, że nie ma się co wtrącać vel komentować to, co się zdarza między dwiema osobami. A to, co z tego jest do wszystkich wiadomości, to jest kawał prawdziwego życia, jakie nie spotyka tylko tych, którzy właściwie nie żyją, chociaż im upływają dni i lata. Ale z drugiej strony patrząc, lepiej już nie przeżywać takich wydarzeń, chociażby miało się to odbić kosztem nienapisania takich wierszy.

Mam takie wrażenie (po lekturze tego wiersza), że czym pisze się prościej to (wychodzi) tym lepiej, zresztą nie tylko dla wiersza. Trochę dziwna rzecz, bo uważam, że lepsza jest druga połowa wiersza, nawet jeżeli mogłaby się obejść, np. bez wersu „Do cna”. Ale rozumiem doskonale, (że) żeby imponować zwrotem: „Malowanie listków na zielono / Na kolor złudzeń / By w końcu zniweczyć wszystko” , musiało w pierwszej części wiersza być „Ziarenko życia zasiane w nadziei / Że wybije się ponad wszystko”. Czyli najpierw musi być opis, przedstawienie rzeczy, żeby potem było podsumowanie vel refleksja vel wyciągnięcie wniosku. No i na końcu odpowiadam na końcowe pytanie: Warto było, bo zawsze jest warto coś robić dla życia, jakby się ono nie miało skończyć. Koniec. Wiersz więc jest co najmniej dobry.

Dla mnie jest to wiersz w pewnym sensie niesamowity, i to nie ważne czy w sensie bardziej pozytywnym czy bardziej negatywnym, wszak ocena nic nie zmienia (nie dodaje i nie ujmuje niczego z wymowy wiersza). Ja mówię o niesamowitości obrazowania, innej niż u większości piszących, która to niesamowitość charakteryzuje się tym, że autor łączy w tym wierszu stany myślenia (postrzegania) wręcz fantastycznego z rzeczywistością i to dosadną rzeczywistością. W tak krótkim wierszu jest kilka tak fantazyjnych obrazów (takiego innego obrazowania). Właściwie tylko trzy pierwsze wersy drugiej zwrotki są sensu stricte rzeczywiste. Ale te trzy wersy jakże dosadnie współbrzmią z resztą, jeżeli nie całkiem fantastyczną (fantazyjną), to przynajmniej z pogranicza fantastyki vel takiej, a nie innej wyobraźni autora. No i właśnie takim obrazowaniem wypadków (w tym wypadku jednego wypadku) można sobie wytłumaczyć to, co właściwie nie jest do ogarnięcia przez umysł ludzki. Umysł, który jakże często nie dopuszcza do siebie myśli, że stają się rzeczy nie do pomyślenia na zdrowy umysł. Ale jednak stają się, i to nie tylko takie rzeczy, a żyć trzeba, i to tak, jakby się nic takiego nie stało i nie działo (dalej).

No kurcze, dzieki W. Napisałeś tyle ładnych słów, dziękuję, pozdrawiam. Stefam. A wiesz dlaczego w moim komentarzu (o Twoim wierszu) użyłem słowa „prostolinijnego”, i z czego się cieszę, bo uważam, że nie jest „zbyt prostolinijny” wiersz („Sprawiedliwość”), o którym Ty się tak wyraziłeś. Poniekąd więc na złość Tobie, ale tylko poniekąd, a bardziej dla dobra poezji i dobra w ogóle (nawet jeżeli dobro w ogóle, jako takie nie istnieje, a istnieje tylko dobro konkretne /szczegółowe, wymierne/). Bywaj (wierny /do końca/ swoim poglądom).

W Twoim wierszu.

Jakże dobry, a nawet swoiście piękny, bo jakże ludzki wiersz. Chciało by się powiedzieć, że nic prostszego, jak tylko napisać taki wiersz, ale właśnie najprostsze rzeczy, najprostsze wypowiedzi pisze (zapisuje) się (poniekąd) najtrudniej. Dlaczego? Bo najprostsze, najwymowniejsze wiersze, są swego rodzaju nihilizmem, odkrywaniem, odsłanianiem siebie, że tak powiem, do szpiku kości. Mówię o odsłanianiu siebie, bez mała do gołej prawdy, z naleciałości choćby kulturowo-obyczajowo-społecznych, których normy zasadniczo ukrywają prawdziwego, prostolinijnego, czułego człowieka. W każdym człowieku (wierzącym czy niewierzącym) istnieje swego rodzaju potrzeba wyspowiadania czy(li) wynurzenia się komuś czy czemuś. Wiersz spełnia jednocześnie te dwa warunki, jest taką wypowiedzią (spowiedzią), i jest adresowany zawsze do kogoś, i/bo najczęściej i zarazem jest zwróceniem się do bliskich i do dalekich sobie osób. Oczywiście, że ja to wszystko (to zjawisko) tym komentarzem przerysowuję, za bardzo uwypuklam , może nawet w karykaturalny sposób, ale czyż nie po to, żeby powiedzieć, że odpowiednio (rzeczowo, a więc i przystępnie) przedstawione to jest właśnie w samym wierszu. Nic więc, tylko czytać wiersz i dowiadywać się tego (o tym i o innych jeszcze rzeczach) wprost (najprościej, jak tylko można z wiersza).

Nie wiem czy dobro jest tylko takie ludzkie potrzebne i nieodzowne wszystkim do szczęścia ale wiem że dobro nie jest do ogarnięcia – czy jest czy nie jest istotą czy bezmiarem i wiem że jest do przesady – zresztą jak wszystko ale wszystkim nie da się zastąpić jednego tym bardziej więc wszystkimi ludźmi – jednego człowieka dobrego dla łotrów i dobrego dla dobrych.

Mgła (niczym w słynnym wierszu Z. Herberta) ładnie się w tym wierszu niesie, ale tylko mgła, bo reszta jest słabsza, i to tym słabsza, im dosadniejsze, górnolotne, częściej używane przez innych, takie to są odniesienia, które wręcz roją się w tym wierszu. Wiem, że takie zwroty narzucają się same i jakże trudno im się oprzeć, ale porównaj Twój wiersz, z wierszem Herberta i zobacz czego w Twoim wierszu jest za dużo, a w wierszu Herberta (z tomu „Rovigo”) nie ma wcale, albo jest w innym kontekście (np. u Ciebie jest ” ku niebu krzyczy w głos...”, a u Herberta „potężny głos zamilkłych chórów”, albo u Ciebie: „już czeka na nich Bóg...”, bądź „Oni z Bogiem mogą zostać”, a u Herberta jest „aby świadczyć Bóg policzy”, chociaż to, co wymieniłem u Ciebie, w porównaniu z Herbertem, nie jest takie najgorsze, i nawet jakoś tam może ujść, ale już (za nic) niedopuszczalnym jest (na co więc, lub na coś podobnego Herbert by sobie nigdy nie pozwolił) np. ta sentencja: „Nam już tylko żal pozostał / matki rozpacz, ojca łzy...”, że na tym jednym najwymowniejszym przykładzie zakończę wymieniać. Na pewno inspirowałaś się wierszem Herberta i dobrze, każdemu wolno, tylko że wiersz trzeba napisać własnymi słowami, własnym językiem. Owszem, należy czerpać jak najwięcej z Herberta i innych wielkich poetów, ale nie należy czerpać (że tak powiem) z okólników polskiej (wy)mowy. Przyjrzyj się dobrze temu wszystkiemu raz jeszcze i sama wyciągnij wnioski. Tym bardziej, że ten wiersz z pewnym zamysłem jest zbudowany, że tak powiem – ma kręgosłup, no i kończy się niezłą puentą, tylko błagam, pisz już własnymi słowami (nie więc /jeszcze wytartymi/ sloganami), przecież piszesz o własnych odczuciach. Pozdrawiam, i przepraszam za moje bezpardonowe słowa oceny.

Tytuł tego wiersza, a w tym wypadku tego wyznania, zapewne jest przekorny, tzn. przekora przekorą, a do drugiego słowa dochodzi jeszcze to, że (pewnie takie to znaczenie jest) jak na dumę męską. Ale właśnie zapoznaje się z komentarzem autora pod komentarzem Fly Elika, i dowiaduje się, że wcale tak nie jest, że więc tytuł to bardziej skomplikowana sprawa, zresztą jak i uczycie między dwoma osobami, a jeszcze bardziej związek dwóch osób. Wiersz jest bardzo wyważony, jak na tak gorące uczucie (o którym mowa), zwłaszcza jak na mężczyznę, ale jakże wiele mówi o wrażliwości, tyle serca męskiego, co duszy męskiej, a dyć i mężnej. Ale też wiem już dlaczego ten wiersz jest tak wyważony, a dowiaduje się tego bardziej ze słów autora pod komentarzem Magdy Tara. Ale ja nie mogę się nadziwić czemu innemu, mianowicie, takiej sporej gradacji w podobaniu się poszczególnych strof przez drogą nam Dorotę Jabłońską, nawet jeżeli o jednej strofie nie znam jej zdania, ale jak wynika z gradacji, to pierwsza zwrotka dla niej musi być, co najmniej dostateczną. A mówię to dlatego, że te trzy strofy dla mnie są takie (same), jak trzy łzy, i zaiste jakże subtelne różnice (niuanse) potrafi zauważyć kobieta, obok których mężczyzna przejdzie bez zatrzymywania się, a przynajmniej bez większego zastanawiania się, co nie znaczy, żeby od razu nieczule. I już kończę, bo najwyższy czas iść mi już spać. Pozdrawiam

Chciałem, ale nie mogę przejść obok tego wiersza obojętnie. Właściwie wszystko, co dobre, zostało już powiedziane, chciałoby się powiedzieć, co złe – przemilczane, ale tak nie powiem. Wiersz ten, jak wszystkie zresztą wiersze, można rozpatrywać z dwóch stron, że tak powiem literacko-warsztatowej i formalnej. Formalnej w znaczeniu takim, że wiersz ciekawy (głównie tematycznie) poniekąd niesie się sam, tj. nie szkodzą mu, a nawet mogą pomagać drobne usterki warsztatowe. Ja właśnie wolę tę drugą opcje, kiedy wiersz ma coś do powiedzenia i to faktycznie mówi, warsztatowo mniej czy bardziej udanie, ale raczej bardziej, jeśli taki wiersz po prostu (jak już mówiłem) niejako sam się niesie. Co wcale nie znaczy, że taki wiersz łatwo się pisze, a nawet wręcz jest odwrotnie. Co do opcji pierwszej, to znam wiele wierszy wielu autorów, których warsztat (trzymam się tego słowa) wręcz błyszczy wyśmienitością, że tak powiem, słowotwórczą. I mógłbym ironizować, i ironizuję, że błyszczy niepotrzebnie, że to przecież jest tylko i wyłącznie pewnego rodzaju sztuka dla sztuki. A co do konkretnego zdania o tym wierszu, to mam je takie same, jakie miałem, co do poprzedniego wiersza. Chociaż poprzednio, jak pamiętam, rozpisywałem się o bohaterze wiersza, ale nawet jeżeli bohater (przynajmniej literacki) bohaterowi nie równy, tak te wiersze mają równie wysoki poziom literacki (całą gębą, żeby nie powiedzieć, całym kunsztem i chropowatością swoją). No właśnie, uderzyłem, chyba we właściwy ton, bo kunszt literacki nie może się obejść bez zwykłej ludzkiej niedoskonałości. Bo doskonale piękne, to są najczęściej (wyidealizowane) manekiny. Pozdrawiam

Nie chcę się rozpisywać, ale jeżeli jeszcze poprzedni Twój wiersz nie dotarł do wszystkich, no to ten na pewno dotrze, przynajmniej do tych wszystkich, którzy czują poezję całym sobą (ciałem i duszą, rozumem i sercem).

Tak naprawdę, to nie jest wodolejstwo, tylko ja chciałem zobaczyć w banderach biodra, no to zobaczyłem, nawet jeżeli nie wypada vel nie godzi się tak za bardzo robić, za co zresztą bardzo Cię przepraszam. Ale jeżeli już coś jest na przeciwległych krawędziach, to teraz może być tylko bliżej i bliżej. I z tego należy się tylko cieszyć i cieszyć. Chociaż ja optuję za tym, żebyś zmieniła bandery na biodra i wtedy będzie wytłumaczalna ich smukłość i będzie naturalnie (a nie oficjalne). Jeszcze raz przepraszam za moje nadużycia. A wiersz zresztą jest bardzo dobry, no to się sam broni (przede mną), jak i bronią się same dobre wiersze przed niejednym (nie koniecznie tylko moim) oszczerstwem. Szczerze przepraszam i szczerze pozdrawiam.

Dla mnie najpiękniejsze z całego wiersza są dwa pierwsze wersy – cudowne porównanie. Dla autorki pewnie wers trzeci i czwarty, skoro nawet stąd zaczerpnęła tytuł wiersza. A największe wątpliwości mam (co) do wersu piątego, ale to detal i pewno tylko mój problem. W strofie drugiej najlepszy jest wers czwarty jeśli patrzyć z literackiej strony, bo jak się przyjrzeć filozoficznie, to podstawową (kluczową dla całego wiersza) wymowę mają wersy pierwszy i drugi (drugiej strofy). Ale prawdziwą zagadką dla mnie jest puenta wiersza, czyli wers piąty i szósty (tejże więc strofy). No bo, któż to tu jest przeciwstawiony sobie, i to jeszcze, w taki sposób: „smukłość naszych bander / na przeciwległych krawędziach”? No, po prostu nie rozumiem tego stwierdzenia, nie wiem czy dla dwojga, dwojgu, dwoje, dwóch, dwu osób taka ważna jest szczupłość bioder, jak ważne jest to, że te biodra są jednak na przeciwległych krawędziach, a chyba nie powinny być. Chociaż, kto tam dzisiaj wie, czy te biodra właśnie nie powinny być na przeciwległych krawędziach, vel krańcach, żeby było tak, jak powinno być (czyli jak najlepiej vel najprzyjemniej). Nie mój to problem, tym bardziej, że dla mnie, jak już mówiłem, najwymowniejszą sentencją dla całego wiersza (a więc poniekąd puentą) jest stwierdzenie: „jesteśmy tylko / nowymi użytkownikami tego krańca”. I koniec. Pozdrawiam

Bez wątpliwości dobry, a dla niektórych pewnie i bardzo dobry wiersz. Po pierwsze, ten wiersz to jest nie wyszukana rzecz. Po drugie więc (co z pierwszego wynika) nie przedobrzona. Po trzecie najprawdziwsza prawda, nawet (a może tym bardziej) jeżeli to działo się tylko w wyobraźni (we śnie, w zwidzie) autora. Rzecz jest po prostu mocno ugruntowana i podkreślona, na dodatek tymi, jakże celnymi i potrzebnymi wtrętami-słowami dzielącymi, a właściwie spajającymi strofy (wiersz). Pozostaje mi tylko pogratulować. Gratuluję więc wiersza.

Coś mnie w tym wierszu uwiera, ale to mało istotne, bo wiersz ogólnie jest dobry. Znaczy się, nie wiem za bardzo czy to są tylko moje osobiste, jakieś tam, raczej niewielkie zastrzeżenia, co do wiersza. Ale życzył bym sobie i autorce, żeby wszyscy odbierali ten wiersz na tak, żeby on po prostu przemawiał, w końcu do jakże różnie odbierających (przeżywających) poezję ludzi. I to wcale nie chodzi o temat, że akurat właśnie taki, w gruncie rzeczy taki osobisty, tylko o to, że to jest w miarę (i to sporą miarę) dobrze przedstawiona sytuacja (treść). No i ten wiersz, naprawdę zasługuje na szczegółową uwagę, coś można zobaczyć i coś można dowiedzieć się (wywnioskować) czego na co dzień nikt (z małymi wyjątkami) nie dostrzega, co więc nikogo prawie nie obchodzi. Jest więc okazja, żeby się zatrzymać i co najmniej zastanowić, acz tyle nad kimś, co bardziej nad sobą, nad własnym więc losem człowieka i poety, i nigdy już więcej na nic nie narzekać.

Wiersz poświęcony… W te klocki ktoś pozostał sam tym bardziej sam a może dlatego sam że ma samych popleczników. I wcale nie sądzę że to jest jego wina że to w ogóle jest czyjaś wina. Ale to jest kogoś wina i ten ktoś wystarczająco dużo wie czyja to jest wina. Że to w ogóle tak jest że to w ogóle było możliwe co się w ogóle stało – jakby sobie tego ktoś nie życzył.

Ten wiersz w jakimś sensie jest dobry, ale w sensie poetyckim, jak się tak dobrze wczytać, to jest to jednak w sporej (za dużej) części odwoływanie się sloganami, którymi lepiej, żeby nie posługiwali się poeci. Nie chcę banalizować wymowy tego wiersza, ale kto ma ucho wyczulone, nie tylko na wrażliwość ale i na piękno (co najmniej nie standardowe, nie sztampowe), które również nie może być gorsze, nawet w wierszu poświęconym takiej tragedii, to w tym wierszu sporo zgrzyta. Ja w tym wierszu widzę co najmniej pięć zwrotów za bardzo górnolotnych i zużytych, żeby mi się ten wiersz bardzo podobał. Ale zaznaczam, ten wiersz w pewnym, ale nie w całym sensie dobra, jest dobry.

Jeżeli dobry ma być wiersz oryginalny, to parafraza tego wiersza (Anny Pary) też jest dobra. To nic nie zmienia, że ten drugi jest tylko czy aż satyrą, dyć oba wiersze pisane są z jakąś myślą, a nie tylko do rymu. Odważę się nawet powiedzieć, że o wiele trudniej pisze się groteskę, typową groteskę. Chyba że machnie się ją od niechcenia, a więc nie przekombinuje się, a zachowa się lekkość myśli (treści) i formy. Ale to, że groteska, to przynajmniej trudny temat (do łatwego napisania), nie oznacza, że jest zastrzeżona tylko do (typowej) groteski. Bo groteskę ja także widzę w wierszu tu podstawowym, czyli w wierszu Emila Grabicza. Może nawet sam autor tego nie podejrzewa, i zresztą nie musi sobie tym zaprzątać głowy (byleby pisał dobre i ważne wiersze), ale ten wiersz podszyty jest groteską, i właśnie na szczęście, że bardziej groteską i tęsknotą, niż np. samym żalem i jakimiś pretensjami. Człowiek cale życie coś traci, czegoś szuka, do czegoś się odwołuje, a jeżeli to poeta, wyrazem tych przejść bywa wiersz. A wiersz, jak to wiersz, wierszowi nierówny, zresztą jak ludzie ludziom. Ale, co by o tym wierszu mówić i nie mówić, ten wiersz naprawdę ma ciekawe podejście do tematu, swoisty urok i zastanawiającą wymowę.

Z początku, tj. po przeczytaniu pierwszy raz wiersza, chciałem to i owo zmienić, tj. ująć mu troszeczkę górnolotności. Ale po przeczytaniu drugi i trzeci raz, dochodzę do wniosku, że wszystko w nim i z nim jest na miejscu (powiedzmy, że właściwym). Owszem, zawsze będą tacy ludzie i pewno są, którym ten wiersz się nie będzie podobał, ale pewnie też nie musi i dobrze. No i jest, bo jest, ten wiersz w pewnym, a nawet w całym sensie laurką pochwalną temu/tego, co tytuł wnosi, ale czyż nie może być, czyż taki temat nie zasługuje na wiersz, i to na taki wiersz. Czyż wszyscy muszą pisać bez obciachu, szokująco, wyzywająco, cool i trendy. Chociaż zdaję sobie sprawę z tego, że dla tych, którzy uważają (się), że są (i być może są) cool i trendy, to właśnie ten wiersz jest obciachowy szokujący, wyzywający (w negatywnym znaczeniu) i zaiste nie cool i nie trendy. Ale jak to dobrze, że taka różnorodność kwitnie w twórczości, acz żeby tylko różnorodność, bo to wręcz są skrajności, oby jednak (w jednym czy nie w jednym celu) ku chwale poezji.

Okroiłam, może tak jest lepiej (?) Nie zaprzeczam, że taka wersja ma swój styl i urok. Ale jaką końcową postać przybierze ten wiersz, to ja naprawdę dzisiaj nie wiem. Może za jakiś czas (mam nadzieję, że niedługi), gdy wiersz będę ewentualnie chciał opublikować (drukiem), będę więc musiał zdecydować. Ale jak znam siebie i jak znam życie, poprawiam tylko rażące błędy (w moim przypadku ortograficzne i niektóre stylistyczne), a co do formy i treści wiersza, to mam zawsze wielki dylemat. Przyzwyczajenie ludzkie (się do czegoś, a więc do starego) jest chyba gorsze od sabotażu, a nawet jest to rodzaj zniewolenia się własnymi upodobaniami (do robienia czegoś tak, a nie inaczej). I to wcale nie chodzi o własny styl (charakter), który każdy ma i powinien mieć, tylko chodzi o maniakalne czy obsesyjne trzymanie się własnego sposobu patrzenia, myślenia i przedstawiania, co (niestety) nie pozwala człowiekowi dojrzeć rzeczy z innej strony. Przynajmniej ja, czytając swoje wiersze, nie czuję się tak wolny, jak przy czytaniu czyichś wierszy, czyjeś więc wiersze zawsze widzę w szerszym kontekście, a nawet zbyt dowolnie je interpretuję (być może pod własne upodobania, ale bardziej etyczne niż estetyczne). Wniosek nasuwa się mi taki, że nie należy polegać tylko na sobie, ale należy być otwartym na wszystko (a przynajmniej na sporo), acz z pewną dozą wyczucia i ostrożności.

Skoro autor i tak sam zrobi z tym zakończeniem wiersza, co tylko będzie chciał, i zresztą powinien tak zrobić, to ja bym widział trzecią strofę tak: daleka droga do domu okazuje się coraz dłuższą Czyli powtórzyłbym sam początek wiersza i zamienił „jest” na „okazuje się”, co też (mniej więcej) zrównuje długość wersów trzeciej zwrotki z poprzednimi, a to chyba też ma (nawet jeśli niewielkie, ale zawsze) jakieś tam znacznie.