Joanna_Janina

Dziękuję za komentarze. Przemyślę wasze propozycje. Miłej niedzieli życzę Pozdrawiam serdecznie :) Janina

spojrzenia spotkały się mimowolnie zadrżałam ten wzrok przeszył nawet myśli czułam jakby obnażył mą duszę i zajrzał do najskrytszych zakamarków serca ciekawość jego przemyśleń zaczęła zabijać od środka nie mogłam dłużej patrzeć w te oczy odwróciłam twarz pełną przestrachu okłamałam samą siebie i ukazałam obojętność oparł brodę na dłoni spojrzał w mą stronę zastygł w bezruchu i zdawał się o czymś marzyć leczy czy to był sen czy jawa wie tylko on sam

Bestia ma rację. To jest zbyt piękne, żeby się tutaj marnowało. Nie mogłam się oderwać :) Pozdrawiam Janina

nawet życie usłane różami potrafi wbić kolce w bose stopy naiwności radosne mgnienia ocierają łzę bólu słońce pragnie przyćmić talenty ukradkiem przeciera się przez poprutą sieć marzeń wciąż pytasz: - gdzie ta sprawiedliwość? uniosę głowę która dotąd oparta na twym ramieniu zapomniała o smutnej prawdzie i wskażę na anielski błękit spójrz tam królestwo sprawiedliwości poproś wicher by nas uniósł ponad świat realiów nie puszczaj mej dłoni polecimy razem do krainy szczęścia

Nie ma miejsca na niedoskonałość? Nie wszyscy sa ideałami... ten kontrast kolorów bardzo ładny :) Pozdrawiam Janina

Dziękuję Grażyno :) Dokąd zaprowadzi ta droga? hmm... można się zastanawiać i zastanawiać... Pozdrawiam Janina

Dziękuję bestio za komentarzyk. Bardzo mi miło, że się spodobał Pozdrawiam :) Janina

Spiskowa Teoria Dziejów? Nie chodzę do wróżek bo nie wierzę w takie cuda wolę nie wiedzieć co mnie czeka... Ale pozdrawiam cię Marku i dziękuję za przeczytanie Janina

Miło mi że wpadłeś :) Dziękuję za komentarz i pozdrawiam Janina

Bardzo ciekawa refleksja nad życiem. Pięknie ująłeś to ziarnko. I przyznam ci rację że jedno, małe, niepozorne wystarczy by zbawić świat. Nie należy się afiszować, bo przeciez można żyć w cieniu a robić bardzo wiele dobrego... Pozdrawiam serdecznie :) Janina

nie stój w miejscu wyrusz w podróż codzienność nie może zakłócić powołania celem życia nie jest bezczynność masz do spełnienia wielki obowiązek każdy po coś istnieje nie zamartwiaj się gdy los z ciebie szydzi pamiętaj jesteś częścią bożego planu planu w którym każdy szczegół jest najważniejszy

Dziękuję za komentarzyk :)

Hmm... może za dosłowna... Pozdrawiam Janina

Dziękuję bestio za komentarz i przeczytanie wiersza. Miło mi że się podoba. Pozdrawiam :) Janina

nastał poranek lecz sen wciąż błądził pod powiekami wieczorne myśli zaczęły odnajdywać właściwą drogę układając do snu zmęczone oczy wierzyłam że jedyną drogą jest ta która porywa mą duszę po granice boskiej posiadłości czułam wolność tak szczelnie wypełniającą pustkę w sercu że nie znalazłbyś tam krztyny wolnego miejsca tą swobodą była nieskończona miłość zdałam sobie sprawę że tylko ona mnie nie zawiedzie uchroni... chociaż ta ścieżka wyściełana cierniami na niej będę w pełni szczęśliwa już nie marzyłam o niczym więcej jednak sen ukazał inną wizję i serce znów przeszyła pustka a dusza upadła lekko na ziemię chciałam by ponownie wzbiła się wysoko lecz senna mara popsuła wszystko pokazała dalszy bieg życia zbudził mnie dzwon wzywający na niedzielną ofiarę zapomniałam o nocnym widzeniu lecz wszystko wróciło gdy sen się spełnił

Czy możliwe? Ja sądzę, że tak, ale trzeba coś przedsięwziąć. Cieszę się, że się podoba... Pozdrawiam :) Janina

Miło mi gabrielu, że przypadła ci końcowka... nie wszystko co religijne musi być niespójne... Pozdrawiam Janina

I chyba masz rację Judyt, bo przecież każdy powinnien dbać o to by w jego otoczeniu ceniono wartości i prawdę... Dziekuję za komentarz i pozdrawiam cieplutko, chociaż na dworze śnieg :) Janina

Dziękuję bestio za komentarz. Miło mi, że się podoba. Serdecznie pozdrawiam :) Janina

Dziękuję gabrielu za komentarz. Masz rację Prawdziwy Przyjaciel jest na wagę złota :) Pozdrawiam serdecznie Janina

Ładna bajka :) Rozweseliłeś mnie... hmm... świat całkiem podobny do naszego... Pozdrawiam cieplutko Janina

wiara uniosła ponad chmury ukazując z firmamentu nieszczęścia ludzkości otrzymałam misję naprawy ziemskiego królestwa wybrałam trudną drogę prawdy nie żałuję szlachetnej decyzji czuję siłę która we mnie drzemie tak wielką że wydać by się mogło gotową stawić czoła największemu złu świat tęskni za sprawiedliwością już wiem że odrzucając kłamstwo wybieram właściwą drogę ukryty skrót do domu Zbawiciela

senne marzenia wróciły na zakurzoną półkę pozostała codzienność czas stracił swą moc lecz z tego cienia wyłoniła się nowa postać ubrana w zimną obojętność a w środku pełna ognistej dobroci nawet jego wielobarwna wyobraźnia nie potrafi ukazać jak wiele dla mnie znaczy rozmowa z przyjacielem na ten stan zabrakło sekwencji kolorów

????? Nie najlepiej wyszedł ten wiersz (moim zdaniem). Jak sądzę chciałeś napisać o bezdomnych, ale jak dla mnie coś tu nie pasuje. Nie poddawaj się i pisz dalej a będzie lepiej. Pozdrawiam Janina

"w pokoju usiadła samotność i o przyjaźni chce rozmawiać" Te dwa wersy są mi jakoś bliskie. Aż się rozmarzyłam... Potrafisz działać na wyobraźnię. Pozdrawiam :) Janina