Joanna_Janina

Pięknie przedstawione Aniu. Pozdrawiam cieplutko Janina

Dziękuję za "ciekawe przesłanie" bestio :) Pozdrawiam serdecznie Janina

Dziękuję Krysiu. Masz całkowitą rację "mrzonki" będą odpowiednie. Pozdrawiam serdecznie :) Janina

Te sny to może i marzenia, ale takie które niszczą człowieka np. władza, pieniądze. One są czasem dobre, ale tylko tedy, gdy nie chcemy ich spełnić za wszelką cenę nie licząc się z tym jakie podejmujemy środki. Aby nie stało się zadość powiedzeniu "Cel uświęca środki", bo wiele osób możemy tym zranić. Dziękuję tytańczyku za komentarz i pozdrawiam :) Janina

Hmm... Po pierwsze błędy, po drugie jak dla mnie za długie, a rymy zaburzyły właściwy wydźwięk utworu. Jak na początek to nie katastrofa. Pisz dalej, a będzie tylko lepiej. Pozdrawiam :) Janina

Dziękuję Jadwigo za refleksyjny komentarz i morał :) Pozdrawiam serdecznie Janina

czasem u progu życia snują się mrzonki przychodzą by się z nas naigrywać obiecują wiele i każą wciąż biec a my je słuchamy pozwalamy by zawładnęły realiami zapominając że to tylko niszczące zjawy

Dziękuję Tango za komentarz. Jednak usunęłam to pytanie. Sądzę że sam tytuł do niego doprowadzi. Pozdrawiam :) Janina

Ma pan rację Panie Biały. Jakoś to całe pytanie nie pasuje. A może by go tak usunąć... Dziękuję za komentarz i pozdrawiam :) Janina

Witam Jadwigo i dziękuję za odpowiedź na pytanie. Pozdrawiam :) Janina

Miło mi bestio, że wpadłeś, a pytanie jest retoryczne... nie musisz odpowiadać Dziękuję i pozdrawiam :) Janina

Dziękuję Krzysztofie za komentarz. Cieszy mnie, że wiersz zaciekawił. Masz rację że słowo poeta jest wielkie. Zawiera w sobie bardzo dużo. Ja też się za poetkę nie uważam. Hmm.. może kiedyś. Pozdrawiam :) Janina

Ładnie choć smutno... tak jakby dwoje ludzi zrozumiało, że jednak nie są dla siebie i wszystko staje przeciwko nim... że czas chociaż na chwilkę o sobie zapomnieć... i może wtedy znajdzie się dla nich miejsce w tym pociągu życia... Tam mi się skojarzyło. Pozdrawiam :) Janina

Wciąż ściskam w dłoni Pożółkłą kartę przeszłości Niemoc ogarnia ciało Strach nie pozwala Na najdrobniejszy krok Zdaje się Że świat porywa do głębi realiów Tylko zewnętrzną skorupę A wnętrze wciąż to samo Siedzi cichutko Daleko od technologicznego gwaru Nad niezapisaną stronicą przyszłości Lękam się podnieść pióro Zostawić wczorajszy sen I powiedzieć że go nie było

Puenta smutna... piękne metafory i to ożywia... podoba się :) Pozdrawiam Janina

Dziękuję Zbyszku za piękne słowa i przeczytanie wiersza. Pozdrawiam serdecznie :) Janina

Dziękuję bestio za wszelkie sugestie. Ja też zaczynam Cię lubić :) Pozdrawiam serdecznie Janina

Dziękuję Krysiu i pozdrawiam :) Janina

Dziękuję ecco za piękny komentarz. Można tak czekać i czekać i nie doczekać się, ale chyba warto... bo nadzieja dodaje sił Pozdrawiam :) Janina

lekki świt łagodnie budzi złocistymi promykami słońca lecz na poduszce znów łza nieprzespana nie pozwala się podnieść wrażenie bezsensu wciąż snuje się po pokoju jeszcze niedawno każdy poranek dodawał siły myśl że jest się potrzebną suszyła każdą łzę dziś nikt nie poprosi o pomoc nawet nie wspomni mego imienia chociaż tyle zrobiłam dla innych teraz pozostałam sama z myślą że kolejny dzień będzie stracony

Ostatnia zwrotka mnie razi. Reszta może być. Chyba pisane w przypływie emocji. To tylko moja osobista sugestia. Pozdrawiam Janina

Zaciekawił... Pozdrawiam :) Janina

Troszkę przydługie te wersy, szczególnie ostatni. Myśl dobra, ale jeszcze do dopracowania. Janina

"Nie pozwolę byście odebrali mi serce" I tego się trzymaj. Pozdrawiam :) Janina

Dziękuję za mądrą odpowiedź. Wezmę to sobie do serca i poczytam o tej poezji...