Dariusz Sokołowski

nie

Grunt, Sosno, to poczucie humoru. Pozdrówka

ot taki oczywiście ;)

Oj przyjemny nie jest ten wierszyk. Jakiś taki zjadliwy. Choć figurzy się na senty-mięt. Fajny. Fajny. Pomimo formy nietrafionej.

Pewien Pan Łukasz W w melancholii traktach nie zauważył znów że się czai raptor a zwierz to pazerny poetów łakomy pożarł rym misterny i lezie w te strony

Padre, bardzo. Tylko wesyfikację uładzić. Ostatni werset do skreślenia. Reszta dobra. Bardzo. No to pora kończyć. Bo sie rozklejam. Zbyt emocjonalnie do niego podchodzę. Pozdrawiam. Dodam do ulubionych. Żeby nie zginął. Przechowam na lepsze czasy.

po takiej lekturce psijemie sie robi na zatwardziałym serduchu,pozdr

i po co nam była wolność słowa?

Zerknij Przyjacielu. Do czego ja to napisałem? Podsuwasz naprzód niezweryfikowaną tezę. Nie można jej przyjąć bez weryfikacji. Aż takim posluchem to sie nikt nie cieszy. Dlatego dogmat. Następnie do tego niy aksjomatu używasz logiki. A potem podniecasz się sofizmatem. Ba. jeszcze nakazujesz używać wyobraźni. Żenada. W najlepszy wypadku rymnąć i do limeryków. Stać Cię na więcej. A czemu ja się tak sierdzę. Przecie to warsztat. Pozdrawiam uczenie. Hihi.

brzmi jak dogmat

Dałbym mu tytule "Swoim" i do limeryków.

fantastyczne poczucie humoru

nie taki Smok straszny jak go malują

bo chociaż to fizyce wbrew historia toczy się kołem na kanwie co leży dołem kiedy Leszek marszczy swą brew

To nie o widzenie idzie. Jeno o brzmienie. Ale wolnoć Leszku w swojem miesz...ku.

"lecz kto tam pojmie ich imion"-tu mi nie gra, może "zliczy imiona", ogólnie śliczności

"po"-myśl jeszcze raz abstrakcyjnie. Z szacuneczkiem.

Nie często zdarza mi się pisać 13-tką, ale czasami muszę się wygadać, a że wyszło monumentalnie tfu bibliotecznie, to i tak czasami bywa. Pozdrawiam serdecznie Leszek :) Oj zdarza się zdarza.

na przasnyskiego pracza w balii pełnej wody pewien pracz nadęty co wyskoczy w przody pokazuje pięty

"co rano myję twarz by nadać jej kształt", może moczę, oj nie wiem nie wiem

Jak usłyszałem pierwszą "salwę śmierci" (hihi), to mnie zamroczyło. Ten drugi wystrzał, to pewnie tak dla pewności. Zeby już nie wstał. No i się nie podnoszę. Nawet nie pisnę. Z jedną ręką przy głowie. Z drugą na magazynku klawiatury. Jeszcze na siedząco. Ale oddaję honory.

Jaki kurz jest każdy widzi. Po mojemu jest luka między płońtą a resztą. I to chyba nadaje kolorytu. Kłaniam się.

po której toczy się historia

Ogólnie jest sztywno. Przecie i w formie można pomielić ozorem. Metaforyka spotykana, ale jest z czego wybierać. Dla siebie. I dobrze. Jakoś tak surowo na koniec. Monumentalnie. Tfu. Znaczy się bibliotecznie. Kłaniam się.

fajnie, szczerze uchachany zginam się, pozdrówka ukłoniki wywijasy