Dariusz Sokołowski

Mógłby z tego wyniknąć jakiś tomik: "Poezja z mereżką" albo "Poezja z dziurką":) Pójdzie w Ikei jak świeże bułeczki;)

Może wiersze wyszywać, na makatkach, to byłoby coś oryginalnego;) Mogłaby zacząć od haiku, wraz ze wzrostem umiejętności przejśc na prozę:)

Cieszę się bardzo, może kiedyś dane mi będzie odczytać jakiś komentarz, na temat;)

Haniu K! Weź się za interpunkcję. Choćby w ramach ćwiczenia "nieklęcia". Możesz zacząć od swojego nazwiska. Odnośnie wiersza: uważam, że to dobry ;)

jesteście;) pzdr

urocze

ok, pzdr

wydumany

ok, pzdr

Czy "zegary" to nick zegarmistrzów czy pokątnych producentów procentów? Czy wino da się pędzić? W poincie powinien być: absynt! albo absolut;)

Raczej o zmaganiach z czasem, dz, pzdr. Ta, z czasem w aspekcie kultu Bachusa;)

Wiersz o zmaganiach z chorobą alkoholową. Pzdr.

raczej pieniężny ale niech Ci MN ta, prawie jak Grabski;)

strasznie melancholinijny;) pzdr

piękna fonetyczna fprafka do jakieść wiekszejć synestezjiiiii

Wiesz co Mesa, zastanawiałem się co się stało w tym wierszu. Doszedłem do kilku wniosków, które może sie przydadzą... Zastanawiałęm się, dlaczego powiedziałeś, że są to jakies tam "zlepki", "dupki", etc. Wiesz, wyobraziłęm sobie, że jest to Twoja szczera wypowiedź i założyłem, że ejst to Twój świadomy zabieg. Potem zaczałem zastanawiać się, co przedsięwziąłeś, aby zrealizować to założenie. Doszedłem do wniosku, że: a) pozbyłeś się interpunkcji b) zadbałęś (to róznie mozńa wymówić) o spójność logiczną "przerzutni", co zaowocowało ingerencją w semiotykę, obecnościa neologicznych wyrazów, powyginało gramatykę i frazeologię wyrazów. c) a co za tym idzie grzebałeś mocno w inwersji zdaniowej, żeby utrzymać spójnośc logiczną. Teraz postaram się napisać, co się stało. Nie miałbym nic przeciwko gdyby zaniedbać interpunkcję, W celu zyskania sensownych zdań wystarczy wzmocnić miarę metryczną wiersza, zadbać o wyraźniejsza tonikę i trzymać się dierezy. Przyglądając się Twojemu wczesniejszemu pisaniu zauwazyłem, że korzystasz z wzroców formy, ale działaja w obrębie raczej długości wersów, niż miary tonicznej. Mnóstwo u Ciebie sylabotoników, wierszy sylabicznych o zachowanym podziale interpunkcyjnym, który (na marginesie porządku logicznego) zapewnia przekaz, czyli zgodnośc akcentu logicznego z akcentami zdaniowymi. Są w Twoich wierszach niewielkie odstępstwa od tej normy, ale wszyskto naprawia interpunkcja, która zdaje się pełnić w tych "wierszowanych" formach jednostkę nadrzędną. Itak spotkałem kilka form amfibrachucznych, w większości parę trochei, które pomimo obecności dierezy i katalezy normowane sa przez włąsnie interpunkcję. Po zdjęciu intepunckji z wypowiedzi akcentacja ma tendencję do enklitycznych lub proklitycznych zestojów wyrazowych. Obecność sporej liczby przerzutni, ciętych zdań, połamanych metafor (bo nieukrywajmy Twoja poezja jest poezją niedomówień, rzuconych, można napisac i porzuconych niekiedy myśli) sprawia, że wyrazy zaczynają poprostu "żyć własnym życiem", własnym prawem tonicznym i zatracają pierwotne znaczenia. To może przynieść sporo ciekawych rzeczy; jak np: "wykrajanie" figuruje w zdaniu jako "pozbawienie", wydziedziczenia, ale i "odkrojenie". Jest kilka łądnychzastosowań takiego zabiegu, ale wobec założenia musze powiedzieć , że sa one wynikiem owego zdjęcia interpunckji, dziwnej konsekwencji utrzymania formy sylabicznej. Idźmy dalej, pozbyleś się podziału, zagubiła się tak wazna w Twojej poezji średniówka ( dierezy zniknęly) dając miejsce nieskrępowanej fonetycznie plątaninie słów i znaczeń. Czy to wiersz? Czy to jest konkretna uzasadniona wypowiedź na jakikolwiek temat, czy może eksperyment? Miejmy tego świadomość.

Pyt 5. A może to miasto wirtualne, "miasto mobilne", taki "krajobraz logiczny"? Jak u Herberta w "mysli chodzą po głowie"? Daltego zjadam tę pajdę i inne psie "pozy"? KArmię się nimi, karmi mnie nimi Autor? Hę?

Pytanie 4. Czy Ty mnie rozumiesz? Bo moze w tym jest problem?

Pozwól, że wskażę jeszcze jedną rzecz - odnośnie tych poruszonych przez Piasta "przerzutni": "mroku nie widać a pajda okazuje się przylepką i chrupiesz ją już poza" Czytam tu nawiazanie do czechosłowackiego serialu "Arabell/Aranell" (czy jakoś tak), gdzie "Pajda" to pies, podstawiając tę "zgrabną przerzutnię", otrzymuję że pies z miasteczka jest sympatyczny, niegroźny, przyjaźnie nastawiony;) a potem go zjadam:| I dodatko nie zjadam go, bo to moja poza, moje "poza". Co to, kurwa, jest? Ja nadinterpretuję? Czy może w tym Twoim "zapplanowanym szaleńśtwie" (bo rozumiem że zabieg;) jest coś na miarę nawiązania do "mcdonaldyzacji" Moore`a. (I dlacego ja ją "chrupię"? Może jestem wegetarianinem? Skąd ta "ex cathedralna" buta, mojżeszowe wytykanie paluchami?) Z drugiej strony; jak podstawię "homo homini lupus", to że niby jest współczesna odmiana "kanibalizmu"... No ale dlaczego "poza". Że to pil jest za tym, przeciw, vide, czy może poprostu widzi, no ale; po co, te obrazy? Skutek wpływu czeskiego chleba? Nie wiem. Doszedłem (po wielu karkołomnych analizach pokrętnej logiki), że operując semiotyką wyrazu, jego znaczeniowością w mowie białej, wiązanej ( czy jakimkolwiek innym cholerstwie) trzeba wielkiej ostrożności. I Tobie, Witku, tego życzę.

Pytanie 2; jeśli już odpowiesz mi na pyt. 1, powiedz mi gdzie to napsiałeś? jeśli oczywiście możesz

Witku, mówię; nie rozumiem - co to za miasto? Do czego służy?

No waśnie Piaście, że nie naszpikowania przerzutniami, bo to zwykłe porównania, obrazy... odległości logiczne między tymi obrazami mieszczą się w granicach miedzy;) W wierszu mamy jakis desygnat miasteczka, desygnat bez pokrycia, ujety z jakąś dziwną lokalną "czułostkowością" (czyt. wrażliwością), albo raczej czymś sprzecznym. Samym w sobie. Patrząc na nagiętą do czterowersowca formę, głęboką ingerencję w semiotykę wyrazu (obecność nełologistycznych asnowań) i "czeską";) składnię podpisuję się pod tezą kuriozum.

;P Nie mam więcej pytań;)

"Na! kwiatku! Drżący mały motyl." - rosiczkowo;)

A "zalewa" pewnie ogórkowa;)