Alicja_Wysocka

Również mnie cieszy, że Twój komentarz zyskał uznanie — był naprawdę dobrze napisany. Szczerze mówiąc, w Twoim stylu narracyjnym, tej składni i tonie, widzę ogromny potencjał prozatorski. Jeśli kiedykolwiek zdecydujesz się pójść w tym kierunku, chętnie poczytam! Natenczas, spadam :)

@Waldemar_Talar_Talar Temat biedy to naprawdę poważna sprawa — a Ty, Waldemarze potrafisz o nim pisać z takim zapałem, że bieda chyba sama nie wie, co ze sobą zrobić! :)

@Wiesław J.K. Wiesławie, jest o niej, może to wiara, może nadzieja, miłość, kobieta... Nie musimy tego koniecznie wiedzieć :)

@Leszczym Michale, też lubię, ale nie lubię przesady. Wielokropki zawsze mają trzy kropki. Dzięki, że znalazłeś mnie tutaj, a wiersz, raczej wierszątko, takie sobie, sklecone na potrzebę chwili, prawie bez prawa do bycia na świecie poetyckim, pozdrawiam :)

@Waldemar_Talar_Talar Waldemarze, ja głaszczę, ona głaszcze. Cisza ją głaszcze.

@Wędrowiec.1984 Ten wiersz to dla mnie prawdziwa uczta — język, rytm i obrazy tworzą niezwykle harmonijną całość, która niesie nadzieję i ciepło, nawet gdy opowiada o trudnych emocjach Masz naprawdę wygimnastykowane pióro — to poezja w najlepszym tego słowa znaczeniu: wyrafinowana, a jednocześnie pełna serca i prawdy. Takie wiersze przypominają, dlaczego poezja jest potrzebna. Pozdrawiam i dziękuję :)

@Naram-sin Jakby filozoficzny obraz o stanie człowieczeństwa na styku z AI. Jakieś zawieszenie między człowiekiem a maszyną, Ten wiersz to dla mnie jak patrzenie przez szybę pancerną — widzę, że coś się dzieje, czuję napięcie, ale nie mam siły odnieść się do tego.

@Mati Dudek @Naram-sin Czytałam wiersz i komentarz — szczerze mówiąc, to właśnie ta odpowiedź zrobiła na mnie największe wrażenie. Jest w niej coś bardzo szczerego, przemyślanego, a język, którym została napisana, naprawdę ma siłę — i styl. Myślę, że masz duży potencjał literacki, ale może to właśnie proza, a nie poezja, byłaby dla Ciebie przestrzenią, w której Twoje przemyślenia i emocje mogłyby wybrzmieć jeszcze pełniej. Twoja odpowiedź czyta się jak fragment eseju lub refleksyjnej prozy — gładko, głęboko i z charakterem. Piszę to z życzliwością — bo widzę, że masz coś do powiedzenia. Może czas spróbować to powiedzieć w formie, która lepiej Ci służy? Pozdrawiam :)

@Konrad Koper ...i nikt nie wie, skąd przychodzi, ale wszyscy czują, gdy przechodzi przez nich.

@Wędrowiec.1984 Oj, bo zaraz mnie przekonasz :)

Spać w nich też? Nie gniotą Cię w uszy? Stopery są mięciutkie, tak się przyzwyczaiłam, że ich nie czuję. Jak będzie gorzej, przejdę na słuchawki. Dzięki za wskazówki i dobre rady :)

@Wędrowiec.1984 Póki co, stopery wystarczają, noszę je nawet ze sobą, no bo przecież nie mogę wszystkich uciszać. A spać w słuchawkach i tak się nie da (chyba) Przyzwyczaiłam się do stoperów, nawet ich nie czuję.

@Sylwester_Lasota Całkiem, całkiem ten Twój wiersz Sylwestrze. Mój jest i miał być o pustej beczce, tytuł mógł być lepszy, wykonanie też. Zawsze można lepiej. Twój jest rzeczywiście o głupocie, w dodatku z rękopisem, dziękuję :) Mam w domu dzieła Adama Mickiewicza, bardzo stara książka, też są w niej rękopisy (zdjęcia) Mistrza. Dałam ją do oprawy, bo myślałam, że się rozleci, a szkoda by było. @Wędrowiec.1984 Wiem o czym mówisz. Wkurza mnie, że ludzie tyle i tak głośno gadają. W autobusie, pociągu, przez telefon, no koszmar jakiś. Potrzebuję ciszy jak powietrza, śpię w stoperach, od lat. Dzięki za odwiedziny, dawno Cię nie było :) @Dagna Też się cieszę, że chociaż środek, pozdrawiam :)

@[email protected] Grzegorzu, ona jest póki co pusta nie cieknie. Ale, ale, może się rozeschnąć i wtedy można powiedzieć, że jednej klepki brakuje (np.komuś) albo, że się poluzowała, pozdrawiam :)

@Roma No cóż. Często siedzę nad Twoim wierszem i zastanawiam się jakich kolorów użyłaś do namalowania tego obrazu. No i nie widzę żadnego, jakbym miała zawiązane oczy. Ile razy chciałam przewiesić Twój obraz do góry nogami, może wtedy zobaczę więcej. Trochę się boję, że może coś widzę, coś rozumiem, ale może tylko tak mi się zdaje :) Deszcz nie padał, mam jeszcze dwa okna, co to za paskudne zajęcie! Czekałam do maja, bo w mrozach myć nie będę, nie ma co się wygłupiać, a potem przeziębić i co jeszcze? Dwa zostały, niech czekają aż mi się zachce, nie są przecież pępkiem parapetu :)

@Naram-sin Bardzo lubię tę ten portal, chociaż niczego tam nie publikuję, ale zaglądam dosyć często. Fajnie, że się przydałam :)

@Wędrowiec.1984 Dzięki, kropki łatwiej stawiać niż słowa, Jeszcze trochę myślników i będzie jak alfabet morse'a Pozdrawiam :)

@Sylwester_Lasota Sylwestrze, Noblistkom więcej wolno, chyba :)

@Waldemar_Talar_Talar Wiersz pełen czułości i dobrych intencji. Chciałoby się, żeby rzeczywistość zawsze tak wyglądała — dwa serca, mądra decyzja, troska. Ale wiem też, że życie pisze trudniejsze scenariusze. Zdarza się, że dzieci przychodzą na świat w pięknych słowach, ale potem zostają malutkie, z pustym zdjęciem ojca w dłoni, mamusia na odwyku … i to już nie jest poezja. Byłam na takim pogrzebie :(

@Sylwester_Lasota Sylwestrze, w limeryku musi być nazwa geograficzna, może Brzesku. Brzesko ma plażę i kąpieliska.

@Roma Ech, no mam akurat takie prozaiczne zajęcie jak mycie okien, pranie i zawieszanie firanek. Kurczę, kto to wymyślił? Wiersze czekają i okna też. Jedno największe już mam i wiesz co? Przez to czyste okno świat wygląda jak lepiej napisany dzień :) Co to ja chciałam jeszcze... Jesteś dla mnie jak mgła nad papierem — piękna, ale trzeba się bardzo wczytać, żeby Cię uchwycić. Sączysz sensy, powoli i cicho — dla mnie to trudna lektura. Ale dziękuję, że mogę próbować — to jak łamanie cichego szyfru. Ufff... Jak zacznie zaraz padać, to się wścieknę!

@Naram-sin Dziękuję za to dopowiedzenie – rzeczywiście, między emocją a formą jest przepaść, którą nie zawsze da się od razu przeskoczyć. Bardzo trafne rozróżnienie między brakiem sensu a brakiem poetyckości – czasem mylnie się je ze sobą utożsamia. I tak, podoba mi się to porównanie z podwórkiem i oceanem. Każde loty mają swój początek na ziemi :)

@Deonix_ Witaj :) O tej porze już nie myślę chyba. Przeczytałam kilka razy – i dalej nie wiem, czy bardziej mnie porusza, czy niepokoi. Ten wiersz działa trochę jak lustro, w którym nie chce się za długo patrzeć, ale trudno oderwać wzrok. Komentarz wyżej pokazuje dużo warstw, których sama pewnie bym nie odkryła. Ale jedno wiem na pewno – ten tekst zostaje w głowie. I może właśnie to jest jego największa siła. Dla mnie to jak zbyt duże jabłko – nie da się ugryźć na raz, trzeba powoli obracać i szukać tej jednej strony, która pozwoli wejść do środka. I może właśnie o to chodzi Serdeczności :)

@LirycznyBiały Padły tu mocne, ale trafne uwagi. To nie znaczy, że tekst nie ma sensu – tylko że forma jeszcze nie nadąża za emocjami. A każdy, kto pisze dłużej, wie, jak trudno to zgrać. Nie zniechęcaj się – właśnie dzięki takim komentarzom można zrobić największy progres. Lepiej usłyszeć prawdę teraz, niż tkwić w przekonaniu, że „tak już jest dobrze”. Trzymam kciuki za dalsze próby! :)

@LirycznyBiały No cóż, to nie tyle poezja, co bardziej zapis emocjonalnego wybuchu serca w formie listu miłosnego w rymowanej prozie. Widać, że masz dużo do powiedzenia – ale może warto to trochę „przemielić”, zanim ubierzesz w wersy. Poezja to nie tylko emocje – to też forma, rytm, balans między tym, co się mówi, a tym, co zostaje przemilczane. A tu trochę wszystkiego za dużo: bólu, wielkich słów, dramatów i łez. Ale hej – wszyscy tak zaczynaliśmy. Pisanie to droga, powodzenia :)