Alicja_Wysocka

@piąteprzezdziesiąte Dziękuję, a Ty masz bardzo fajny nick, pozdrawiam :)

@Aleksandra1991:)

@Sylwester_Lasota Dzieci, są tak po dziecięcemu zazdrosne. Pamiętam, jak urodził się młodszy brat, to ten starszy o 4 lata, usiadł w kącie i beczał, a kiedy mama zapytała dlaczego płacze - odpowiedział - dlatego, że już nie jestem najmłodszy, już nie będziesz mnie tak kochała. Po czym wgramolił się do łózka, do mamy i położył z drugiej strony. Mama w środku, a po obu stronach, chłopcy. Nawet zwierzęta są zazdrosne, jak głaszczesz jednego pieska, przylatuje drugi i warczy albo gryzie tego pierwszego. No cóż, chyba o względy trzeba zabiegać :) Każdy jak potrafi.

Ale piszesz, że tęsknisz, więc ja się zawczasu takiego PL-a boję. Są szanse czy nie, masz takie chęci i tęsknoty Jeszcze do pary goła tancerka na rurze? Myślisz, że w kolejce się ustawią do takich atrakcji. Eh, no wesolutkie życie życie zaplanowane, jak widzę. No dobra, wierszem można o wszystkim, ja to kupuję, ale życie, to już inna bajka. Niechaj Ci się dobrze wiedzie :) A w końcu nasi praprzodkowie mieli ubrania, chyba doczytałeś o tym.

@Sylwester_Lasota, dziękuję :)

Racje bywają rożne, Twoja, moja i czyjaś. Żyjemy pośród innych i uważaj żeby nie oberwać. Bo jak czytam, że chcesz latać goły, z kuflem piwa i golonką, to ja zwiewam gdzie pieprz rośnie. Również pozdrawiam :)

@viola arvensis, dziękuję :)

@Mariusz57 Widzę pięć postów - myślę zaczynasz przygodę z pisaniem. Cóż, albo dostanę po łbie albo zaryzykuję. Masz łatwość rymowania, nawet rytm utrzymałeś, dopiero w ostatniej zwrotce Ci się rozsypał, można to przecież zawsze poprawić. Chciałam Ci podpowiedzieć, że masz zbyt dokładne rymy, teraz już tak się nie pisze, no może dla dzieci, bo one kochają rymy. Jeśli będziesz pisał w ten sposób, będą się czepiać, a to nie będzie miłe dla Ciebie. Poczytaj o asonansach - to też rodzaj rymów, oparty na tym, że w ostatniej sylabie z wyrazem rymowanym masz wspólną samogłoskę, albo bardzo podobną w brzmieniu. Powodzenia :)

@ireneo Niełatwo komentować wiersz, który bardziej przypomina krzyk niż pytanie. Rozumiem potrzebę buntu, znużenia czy prowokacji – może nawet tęsknotę za czymś bardziej „namacalnym” niż wieczność w postaci anioła. Ale czasem bunt nie jest wyrazem siły, tylko żalu. Może i my tęsknimy nie za kuflem czy golonką, ale za czymś, co się kończy i boli, że to odchodzi. Twój bunt przypomina dziecko, które nie chce iść spać – nie dlatego, że nie ufa rodzicowi, ale dlatego, że jeszcze nie wie, jak bardzo potrzebuje snu. Jesteś jak okręt, który nie chce zważać na latarnię – może myślisz, że łatwiej byłoby ją przestawić. A jednak to ona pokazuje, gdzie są skały. Serdeczności :)

Dzięki, skoro mogę napisać, że się cieszę, to piszę i dziękuję :) Zapewniam Cię, że da się poukładać, Tobie niewiele brakuje, czasem wystarczy poprzestawiać słowa, coś jakby przesadzić ludzi na inne krzesełka, bo nie wszyscy mogą obok siebie siedzieć czy stać, albo przebrać w inne ubranka, poszukać innego słowa. Z weną różnie bywa, potrafi być kapryśna, zajęta , znudzona, głucha... Dzięki za odwiedziny :)

@Roma No chyba należą się im prezenciki w postaci komentarzy :) Serdeczności.

@Wędrowiec.1984 Skąd ja to znam, wychodzę z domu, czy gaz zakręcony, okna zamknięte, na pewno zakluczyłam drzwi? Próbuję sobie przypomnieć, bo jednak mnóstwo rzeczy robimy mechanicznie, jakby na pamięć. Tak więc jak widzisz, nie jesteś sam :)

@lena2_, dziękuję :)

@Robert Witold Gorzkowski Ale mnie tu znają i wiedzą co bym powiedziała :) Robercie, serdecznie pozdrawiam, fajny jesteś! A teraz coś o wierszu, no cóż, każda zwrotka mogłaby być wpisem do pamiętnika, jeszcze brakuje U góry róże, na dole fiołki my się kochamy jak dwa aniołki. Ale głowa do góry, każdy z nas zaczynał, życzę powodzenia :)

@beta_b Może właśnie dlatego Ci się spodobał, serdeczności :) @violetta, dziękuję :)

No i pięknie sam się zrozumiałeś :)

@iwonaroma, @Marek.zak1, dziękuję :)

@Leszczym Michał, ale bajki można pomieszać. Postaci z jednej, przenieść do innej. Próbowałam, ale mnie dzieciaki sprowadzały na ziemię - no coś ty, tak nie można! Eh... a czy ktoś obiecał, że w życiu będzie łatwo? 3-maj się jakoś :)

Może dzikim? Tylko źle zapamiętałeś i to 5x ? Tymczasem :)

@Leszczym Ojej, ile tu komentarzy :) No to jeszcze ja. Zgrabna miniatura o wielkiej tęsknocie i jeszcze większej bezradności. Z humorem i lekkim dystansem piszesz o uczuciu, które ugrzęzło — jak pan subiekt — pomiędzy nadzieją a niedomaganiem. Przypomina się tu Wokulski, ale w wersji współczesnej, bez teatralnych gestów, za to z ironią i rezygnacją podaną na chłodno. Smutno-śmieszne, bo prawdziwe.

@Leszczym, dzięki Michale, tutaj się zamelinowałam, bo taki dawny obrazek, trochę śmieszny, ale ma swój morał. Może komuś się przyda. Tato zapracowany, a tu ciekawskie dziecko zawraca głowę. Zamiast powiedzieć - Nie mam czasu, nie przeszkadzaj, to odpowiada jakąś zagadką, jakie drzwi? Jak to, to da się takie zrobić?

– Co robisz, tatusiu? – Robię drzwi do lasu. – Drzwi do lasu? Po co? – Tamci z lasu wiedzą. – Właśnie żeby wilki nie mogły wychodzić na niczyje pole za własną potrzebą. Ale miałam minę – to jest coś nowego! Czy jakieś składane? Może rozciągane? A tato skupiony, i zapracowany, Stoję i podglądam. Mówi na poważnie. Widocznie tak trzeba – więc od tamtej pory, gdy coś nie pasuje (by wilkom nie szkodzić), lepiej drzwi zmontuję, żeby nie łaziły, a jeśli już wyjdą – to najwyżej po nic.

@Roma - to ciekawa i odważna próba zmierzenia się z rymem i metrum – z wyczuwalną wrażliwością i bogactwem obrazów. Choć forma momentami jeszcze się opiera, już potrafisz ją prowadzić. Liryczne frazy i sensualny język pokazują, że w poezji rymowanej może znaleźć własny, niebanalny głos. Roma, liczę Twoje dzieci z loczkami – to trzecie. :)

@Annna2 To poruszający zapis tęsknoty za ciepłem, za przynależnością i za głosem, który już nie odpowie. Zostawia mnie z ciszą – i ze szklanym światłem emocji, które trudno nazwać, ale łatwo poczuć.