Seweryn Muszkowski

a że interpretacji jest sporo - to każdy wie, nie trzeba jednej dosłownej wpychać czytelnikowi nogą i za to ten wiersz chwalę - bo trochę tajemniczy a jak wiele ciekawych obrazów mi daje. życia trudną drogę ujrzałem, innym razem zwyczajną autostradę, kłaniam się pięknie i czekam na więcej s.m.

ja płynę gdy czytam ten wiersz z każdą chwilą odkrywam nowy sens tak pięknie pisać o miłości - rzadka rzecz, tylko zakochani wiedzą jak to jest nie uciekać od słów tylko od świata, co te słowa "kocham cię" pragnie zamazać.. a że kochanków jest dwoje - łatwiej im przyjdzie stoczyć bitwy nowe. pozdrawiam, s.m.

masz rację: nie ma żadnego sensu publikować czegoś takiego właściwie nie wiem po co go dodałem... ale skoro już jest, to niech będzie. dzięki za komentarz s.m.

to może.. żebym nie dostał opieprzu że tłumaczę wiersz.. (jak komuś w ogóle zależy).. podpowiem w ten sposób: "Sprawiedliwość" Twardowskiego...wszystko ma swoje miejsce i jest po coś, nawet gdyby się komuś zdawało inaczej.. a to, że ten wiersz został odczytany tak a nie inaczej, to tylko świadczy o mojej ułomności w przekazywaniu czegoś.:) ale nie martwię się... z tym też trzeba się pogodzić:) s.m.

jest taka keja na świecie, wszyscy ją znacie - doskonale, wyrusza w podróż gdy tylko zechcecie, po radości głębokim oceanie, gdzie fale łagodne i dnieć śliczna, omija poszarzałe bale, i gdy człowiek nie ma wiary wcale, gdy ucieknie z naszej kei smutny, dryfuje tam gdzie nieznane kraje, wtem powraca trochę wypukły - od ran rekinów straszliwie butnych. ta keja nie ma ładunku i brak tu dział, pewien kapitan - już nie żyje - dobrym życiem ją zwał... (pisane tu, teraz, jako komentarz) pozdrawiam, s.m. [sub]Tekst był edytowany przez Seweryn Muszkowski dnia 03-01-2004 19:41.[/sub]

i ucieka dzień za dniem chowając się daleko - gdzieś, czasem tylko przy śniadaniu, przypominamy sobie o przemijaniu... (pisane tu, teraz... jako komentarz) Pozdrawiam, s.m.

bezludna wyspa to moje wspomnienia do których nikt nie chce przypłynąć tylko podziwiać z boku... na szczęście wyspy się scalają o czwartej rano doglądam brzegów tylko tych nocy tak niewiele nam zostało :/ pozdrawiam s.m.

a ziemia toczy toczy toczy swój garb uroczy toczy swój los ty co płaczesz aby śmiać się mógł ktoś już dość już dość już dość bo nowy dzień wstaje nowy dzień i nie milknijcie pokolenia nie uciekajcie podróżnicy opadły już mgliste wspomnienia Pozdrawiam, s.m.

...a po burzy przychodzi spokój... po gniewie rozpacz... po porażce zwycięstwo... dobrze, że wszystko ma swoje miejsce w przyrodzie. śmiechu mi trzeba bardzo ludzkiego dla zadyszki przede wszystkim pozdrawiam, s.m.

Dzięki za komentarze. Pozdrawiam, s.m.

Był brat piękny i młody, I trochę starszy też - Bardziej za dnia nerwowy. Razem biegali po murach, Co na murach tych - Napisy uniesione w takt. Gdy jeden doczekał ran, Pomocy bójki potrzeba - Drugi wcale się nie bał. Gdy lata mijały im tak, Roku jednego jesienią - Stracił wiarę jeden brat. Na przeciw siebie wzburzeni, Pośród grzechu faktu, Doglądali kolejnej jesieni. Liście te same spadały, Rok za rokiem nowe dzieje - A bracia milczący jak skały. Wstrętnie uparci wierząc, Że jeden od drugiego - Więcej jest warty. Los kapryśny zechciał - ja, W śnieżycy utkwiłem boleśnie, Na niebie rozpalała zła wróżba. Przez radio nadałem SOS, Modlitwa do Pana - "Niech odpowie ktoś!" Jak chleb w głodzie - Dwaj rywale przy mnie, "Dzięki Ci Panie Boże!". Kwiaty śliczne w podzięce, Łzy i radość połączyła - Bracia nie kłócili się już więcej.

Tak, cmentarz i niektóre pomniki historii, przypominają nam hasło: "Kto nie pamięta historii, ten jeszcze raz ją przeżyje". jak również: "Cieszmy się swoim życiem, póki je jeszcze mamy." Kiedyś, bardzo dawno temu, napisałem wiersz o podobnej tematyce: http://www.poezja.org/index.php?akcja=wiersze&cat=1&topic=797 I wiem doskonale, o czym piszesz. Pozdrawiam serdecznie, s.m. [sub]Tekst był edytowany przez Seweryn Muszkowski dnia 31-12-2003 16:28.[/sub]

Mi się podoba. Ciężko jest jednak, oddzielić "słowa Jezusa" od tego, co wyraża stan podmiotu. Strzelam: że pierwsza strofa o tym taktuje, pozostałe wyciskają z niej, co się da. Druga strofa bardzo dosłowa i jakoś nie mogę jej przegryźć. Wszystko tak podane, aż człowiek zaczyna doszukiwać się - na siłe - drugiego dna:)). Tyle pokus na nas czeka, a obiecane życie wieczne z dniem każdym oddala. Nazwałeś torturami cierpienie, które pozwoliłoby ci się zbliżyć do Boga .. wyznanie człowieka zniewolonego, męczącego się, poszukującego wiary. wahającego się, który myli to, do czego torturami zmierza, z błogim stanem otumanienia? a więc głupcy są szczęślowi - tak to rozumiem. dwie uwagi: 1) "że" 2 w ostatnim dwuwersie, źle mi się czytało 2) tą rzecz - bardziej: tę rzecz (tak mi się wydaje). pozdrwiam s.m. [sub]Tekst był edytowany przez Seweryn Muszkowski dnia 30-12-2003 17:23.[/sub]

wow. mocny i dobry. Szczególnie udały ci się zakończenia każdej strofy - świenite budują nastrój. Nie rozumiem za to trzeciej strofy. Nie umiem jej powiązać z resztą... Ale mimo wszystko przekaz trafił. Oj tak. Gratuluję. Zabieram sobie do ulubionych.:) Pozdrawiam serdecznie, s.m.

Przykro mi, ale zaprzeczasz sam sobie. Dałeś tytuł "Poeta współczesny" i nic nie wspominasz w wierszu, o których Poetów konkretnie Ci chodzi - na jakim terenie żyjących, jakich zainteresowań czepiają się. Objąłeś wszystkich współczesnych Poetów - w skali globalnej. Gdybyś napisał "Polski Poeta współczesny", albo ze wskazaniem na konkretny wiek, bo we współczesności, żyją i starsi i młodsi: "Młody Poeta współczesny", lub bardziej jeszcze precyzując: "Osiemnastoletni Poeta współczesny". Gdyby to, lepiej oddało istotę rzeczy, to dlaczego nie? Może, ten styl, nazwali by od Twojego nazwiska. s.m.

Esej, tak jak fiszka, czy artykuł, to tylko charakterystyczna forma przekazu informacji. W literaturze, fizyce, geologii itd. - każdy w miarę inteligentny człowiek, nim zacznie wytykać publicznie "tu błąd, tam błąd", szuka odpowiedzi na pytanie "dlaczego właśnie tak?" - i na te fundamentalne pytanie publicznie (sic!) odpowiada. Jeżeli wybierze esej - w porządku. Jeżeli artykuł - w porządku. To samo tyczy się poezji. Sądzę, że nie jesteś w stanie podać przyczyny takiego zjawiska w poezji współczesnej. Ja też nie jestem. Bo z tym, mają problem profesorowie literatury i nie są zgodni w wielu podstawowych kwestiach, choćby co do samych technik pisania, formy ... "dlaczego wiersze białe częściej a nie sonety?" / upodobanie metafor i zestawianie ich w ten i taki sposób..."dlaczego tak głębokie zainteresowanie tym a nie tamtym"... dokładnie sam nie wiem, bo nie bywam, ale co nieco, mam czasami okazję przeczytać w internecie i dowiedzieć się z kółka na mojej uczelni. Szkoda, że taką postawę przyjąłeś. Zamiast być jak ciekawy podróżnik (to metafora), to stworzyłeś coś - a dalej guzik Cię wszystko obchodzi. To bardzo typowa postawa. Defensywa i atak. Zero prób: "a może spróbuję? a co mi tam! Może się uda". Za to: "odwal się czytelniku. nic mnie nie obchodzi Twoje zdanie. Gdybym chciał, to bym napisał esej". Tak to wygląda. ps. przypominam, że poruszyłeś bardzo specyficzny temat. Uparłem się, abyś dodał strofę tłumaczącą to zjawisko, gdyż byłbyś wówczas ceniony, nie tylko za dobrze napisany wiersz (chodzi o formę), ale także jako myśliciel. Jeżeli nie chcesz - w porządku, Twoja decyzja i uszanuję to (od teraz). Pozostaje jednak uczucie gorzkiego niespełnienia, takiego, jakie dosięga kierowcę wyścigowego, któremu samochód zepsuł się tuż przed metą - a był pierwszy. Pozdrawiam serdecznie, s.m. [sub]Tekst był edytowany przez Seweryn Muszkowski dnia 25-12-2003 19:39.[/sub]

W moim nieskomplikowanym myśleniu, wytknąłeś coś - komuś, nie podając przyczyny tego - czegoś. Analogicznie, ja mogę mówić, że Święta Bożego Narodzenia stały się komercyjne i na pytanie: "dlaczego tak sie stało?", odpowiadać "bo tak i koniec". To każdy tak może sobie ponarzekać. Nawet największy głupek. No nic, szkoda. Myślałem, że dodasz do tego wiersza - dobrze napisanego - przemyślaną strofę, która by to tłumaczyła. s.m. [sub]Tekst był edytowany przez Seweryn Muszkowski dnia 25-12-2003 17:35.[/sub]

Pytanie: Po co mi to piszesz? Autorowi Panie, autorowi. "Autorze, wiersz jest bardzo dobry". s.m.

Dziękuję za komentarz. Pozdrawiam serdecznie, Seweryn.

Widzisz, nawet nie potrafisz obronić swojego wiersza, tylko coś, o komentującym piszesz. Dla mnie, ten wiersz to banał. Pisałeś lepsze. s.m. [sub]Tekst był edytowany przez Seweryn Muszkowski dnia 24-12-2003 23:56.[/sub]

Być może, masz rację z tą edukacją. Będą uczyli się o Wielkiej Chmurze: jego stylu chmurzastym. Innymi słowy, jak nie pisać, żeby nie wyszedł banał. s.m.

Kawalek hip-hopowy, to być może ciasto. To ja też chętnie spytam: Czy to szkic do hip-hopowego kawałka/utworu muzycznego? ps. nieładnie pytaniem, na pytanie. Zero szacunku. s.m. [sub]Tekst był edytowany przez Seweryn Muszkowski dnia 24-12-2003 21:39.[/sub]

Wiesz czego mi zabrakłó? Generalnie, wszystko jest w porządku, ale wymagam od Ciebie, jako Poety, podania przyczyny takiego stanu: najlepiej w jednej strofie. Pomyśl, dopisz... jak będzie gotowa, dodaj komentarz... wiersz podskoczy: chętnie przeczytam nową strofę - bo wiersz jest tego wart. s.m.

A co to za staruszek - W białych łachach siedzi? Na tronie jak król jaki, Coś pod nosem bredzi. Boga to proszę Pana nie ma, I ten Janek tego nie zmieni. Katoli szpalere mądrości - Same głupoty - panicz bieli. Inkwizycja ich siła wielka, Mordować - tfu! - szkoda. I ta ich nieudana męka, Zmienni jak pustynna pogoda. * Tych prawd objawionych, Aż grzmi gdy słucham - Z ust wybitnie wyuczonych, I wiedzących wszystek - młodych. Ni cytatu nie znają, Historii jak mydła unikają. Wiara rzecz sporna - Lecz cynizm w imię dobra? Nieuleczalna trwoga - Sprzymierzonych płomień, Od deszczowej łaciny, Zamienia się w modę. A w Wigilię - bo rzecz piękna, Przy opłatku zaznajmiają, Że Boga szczerze kochają, I kolędy - jak pies przy kości. Tak! O kolędy dbają...

Po pierwsze: wiersz świetny. Fenomenalnie się go czyta. Dobre słownictwo, forma, płynność... Temat i treść wiersza, porywa do dyskusji. Według Ciebie, Poeta współczesny, chociaż pisze poprawnie i w miarę oryginalnie, czasami poetycko:), unika poezji zaangażowanej? Zostawia ją dla grafomanów (bo te czyny herosów, potwory szarych mórz - można to interpretować w ten sposób) ? To raczej nie tak, moim zdaniem. I jedni, i drudzy, unikają tego typu poezji i piszą pod potrzeby ludzi. Według mnie, teraz (tzn. między 70 r. - i dalej), panuje moda na parapsychologię, zgniliznę, magię, utopia jest wyśmiewana, a rzeczywistość raczej opisywana dość sucho. Poezja zaangażowana, przynajmniej u nas, nie znajduje większego grona czytelników. Ja raczej, wytykałbym Poetom współczesnym komercję. To, że piszą pod publiczkę - zgodnie z panującą modą, z tym: co się podoba. A więc o śmierci, o zjawiskach nierealnych. Zauważyłeś, że często w poezji współczesnej, brakuje wątku nadziei? Jest za to, dużo, czegoś pomiędzy zagładą a zwycięstwem. I co z tego wynika? Ano "gnilizny twórczej zdroje". To przykre, ale poezja piękna i zaangażowana pełni rolę marginesową. Króluje za to, dosłowność i w miarę nowa filozofia (to znaczy, taka odgrzewana wciąż na nowo, np. "Nic dwa razy" Szymborskiej, czy "Campio di.." M.) Poeci, mają okropny problem z odejściem od zainteresowań brzydotą. Często w p. współczesnej, pojawia się słownictwo, zbliżone do jarmarcznego, albo knajpowego - eksploatują wszystko co powoduje niesmak, aby obnazyć, pokazać swój ból, niesprawiedliwość, głupotę. Wiadomo, synteza poezji współczesnej, jest niemożliwe przez takiego laika jak ja, niemniej jednak - to jest wynik moich obserwacji. Reasmując: nie zgadzam się z autorem, tylko w kwestii grafomanów. Reszta wspaniale odbija to, co zdążyłem zaobserwować. Pozdrawiam serdecznie, s.m. [sub]Tekst był edytowany przez Seweryn Muszkowski dnia 24-12-2003 21:19.[/sub]