Iris_IK

Acha.."ekskrementów" nie mylić z "ekstrementami".

Witam! Odświeżam specjalnie...jakby dla kontrastu do wiersza Tadeusza Hutkowskiego pt."Dłonie na deszczu". Smutno mi,że nikt tu nie zaglądnął. I.

Poruszyłaś tym obrazem.Wyobraźnia podsunęła mi krematorium..i już interpretować mogę różnie. Chyląc czoła przed wrażeniem, kóre wywołałaś wierszem ,dziękuję i pozdrawiam. I.

Chciałabym jeszcze , wstaw tam ze trzy funty wersów w środek. Doskonały relaks to takie wczytywanie się w Twój iskrzący humorem wiersz. Pozdrawiam. I.

pod dziurawym parasolem w deszczu idę po kamieniach kropla wesoła tańczy na nosie walca czekam lata dojrzewam jak wiśnie cierpko w ogrodach rozkoszy jest zimno i mokro w dziurawych butach wodę przelewam sitocedzak myśli miłość i nienawiść w skorupie ślimaka słońca pragnę obchodzę wkoło kałuże rozlane droga długa do ciebie [sub]Tekst był edytowany przez Iris_IK dnia 22-06-2004 00:13.[/sub] [sub]Tekst był edytowany przez Iris_IK dnia 22-06-2004 22:40.[/sub]

Dawnom się tak setnie nie uśmiała, ot piaskownicowe lepsze od większości mocno wydumanych w dziale "Z". Dzięki I.

......i nic prócz "podniecającego" przecinka? I.

Taki rozgadany Twój wiersz, ale pięknie się nim płynie!!! Dzięki i pozdrawiam. I.

uwaga zwieszona głową w dół dynda na trzepaku w aureoli złotych loków zlepionych watą cukrową i marzeniami i świat ciekawszy a tramwaje w niebo uderzają dzwoniąc ludzie śpieszą plączą nogi ze spodniami wiatr w spódnicach łopocze uwaga wyostrza słuch na dźwięk imienia różowy jęzor oblizał małą słodką buźkę przykleił uśmiech do polików [sub]Tekst był edytowany przez Iris_IK dnia 20-06-2004 23:11.[/sub] [sub]Tekst był edytowany przez Iris_IK dnia 29-06-2004 17:42.[/sub]

Dobrze, że choć przecinek podnieca! Uśmiechy przekazuję od ucha do ucha. Irena.

Pięknie napisałeś o przemijaniu. Dzięki I.

w Sekwanie świateł szukałam twego cienia w spojrzeniach przechodniów wesołych twarz zanurzyłam w Paryżu szelest ciszy spłoszył mi motyla kaskady wspomnień posypały popiołem czoła z alabastru myśliciel z brązu okryty patyną zasnął korowód młodych gwiazd zasłonił niebo stokrotkami marzenia zabielane podałam ci delikatnie smakiem wina różową wstążką zawiązane usta szeptem znaczone pocałunki nurt rwący porwał je ze sobą rozsupłał bukiet na kamieniu niechciane, zwiędnięte kwiaty płatki białe upadłych stokrotek [sub]Tekst był edytowany przez Iris_IK dnia 20-06-2004 00:13.[/sub] [sub]Tekst był edytowany przez Iris_IK dnia 20-06-2004 00:24.[/sub] [sub]Tekst był edytowany przez Iris_IK dnia 20-06-2004 00:27.[/sub]

Proszę wybaczyć, Panie Kubo,czasem człowiekowi smutno z powodów przedziwnych...a do tego w naszej szerokości geograficznej wiatr zawiewa dość znacznie...no i tak to popłynęło! Dziś...już to inaczej wygląda na pewno. Pozdrawiam I.

znów wiatr zabiera chwile i zmysły potracone kwiaty akacji zwieszają głowy ciężko słodki smutek krągłość piersi obnaża dłoń smugą na ciele spragnionym kreśli elipsy smutku wiatr szuka miejsca celebruje nasze misterium umierania

...i chcesz nam wmówić,że ta chuć tak potężnie przewyższa wszelkie inne doznania...nie da się! Bo przecież choć "krwistaś" to i tak wymagasz głównie utulenia i czaru! Dzięki piękne I.

Dzięki wszystkim,cieszę się, że zaglądnęliście ... Czasem burza nie tylko w sensie dosłownym oczyszcza atmosferę. Weźcie też pod uwagę te inne burze,choć też z piorunami i grzmotami! Pozdrawiam I.

Uśmiecham się i dziękuję... naprawdę mój maj nie należy do miesięcy uporządkowanych, więc proszę mi wybaczyć! Pozdrawiam I.

Dzięki,że zajrzał Pan i już śpieszę odpowiedzieć. Myślę,że można tamto drugie "uchylam" zamienić na "otwieram". Jednak uchylam zostawia taki margines tajemniczości. Otwieram na oścież i wpuszczam do środka wszystko,ale i to , co w środku może wylecieć....nie chcę też,żeby z zewnątrz ten środek był widoczny...dlatego "uchylam" się tam powtórzyło. Pozdrawiam pięknie I.

Och, ta noc musi skończyć się nareszcie!!! ...może jutro zaświeci słońce? Smutne te Twoje rozważania. I trochę nieporadnie przelane...ale zatrzymały mnie i zmuszają do ponownego przeczytania. Dzięki I.

Och, ta noc musi skończyć się nareszcie!!! ...może jutro zaświeci słońce? Smutne te Twoje rozważania. I trochę nieporadnie przelane...ale zatrzymały mnie i zmuszają do ponownego przeczytania. Dzięki I.

jak kropla ostatniego deszczu majowym dniom pokłoniła się cisza, podała ton zapachniała bose zwierzenia po kolana w trawie owinęła tęczą dłoniom skrzydeł dodała przejrzystość marzeniom twój jeden uśmiech moje przyzwolenie taniec westchnień dalekich cisza nad turniami odpłynęła melodią nieznaną pod turkusowym niebem rozśpiewały ją ptaki rozkołysały drzewa szlakiem bzów i konwalii lasy prowadziły kaskady dźwięków obudziły góry ciebie i mnie wołało echo

POdejrzewam, że nie tylko ja nie rozumiem słów. Bajkowo brzmi ale do zrozumienia sensu potrzebne będą przypisy. Mogę poprosić...??? Pozdrawiam I.

Pięknie... ..i nic nie powiem więcej Zabiorę sobie Dzięki I.

Pięknie! Już teraz masz więcej świadków, :) prosto nazwałeś stan uczuć, ale podoba się! Pozdrawiam I.

Choć krótki, nieco przegadany ten wiersz. Ja uplastyczniłabym nieco ten obraz , ale...nie będę sugerować zmian. Rozumiem zamiar Autora. Spróbować można te słowa skierować do Osoby w inny sposób, może przyniesie efekt! Pozdrawiam I.