Iris_IK

jak wyrzutnia armatnia wyrzucam je z siebie gęste od goryczy i łez żale niechciane odpycham biję na oślep krwawi poranione ego ranna warga wypluwa jad spadają na ciebie moje smutki twoje niepokoje nasza pokrętna dola nie pocieszaj mnie świat już nie wróży z gwiazd rozbija nasze meteory

Świeżość i naiwność uczuć!!! To można odczytać z Twojego wiersza....bądź taka i ubieraj w słowa, z czasem słowa osiodłasz i oddasz głębiej myśli!!! Pozdrawiam Irena.

.... Seweryno, jestem pod wrażeniem nazywasz uczucia wielu , jakże trafnie ... "nie obiecuj niespełnień gamę drży crescendo codzienność kiczów" gdyby zmienić na "obiecujesz niespełnień gamę drży crescendo codzienność kiczów" zabrzmi może? a nie zmieni sensu? Zabiorę sobie do ulubionych poczytam jeszcze... Dzięki I. P.S. Nie da się dodać do ulubionych...???

Dzięki Seweryno! Za to, że znajdujesz czas i słowa odpowiednie. Piękne są Twoje komentarze. Pozdrawiam Irena.

nim zaśniesz otuli cię mgła ukołysze wiatr wierzba pochyli ramiona głowę na kamieniu położysz jak puchowej poduszce powierzysz sny ciszą oplecione usta i oddasz cały świat promieniom księżyca ból mchem porośnie stanie czas przebędziesz drogę daleką we wspomnienia tam maki czerwone każą ci walczyć będziesz żył

Niezwyle liryczne wyznanie... a ja chcę głośno krzyknąć "Nie", rozdrapać pazurami i wyszarpać z głęboka... nie godzić się...nie przytulać nie zapomnieć... Takie uczucia buntu wywołałaś we mnie i trzeba mi tego było! Pozdrawiam Seweryno i dziękuję Irena.

Dzięki Natalio! Bardzo podoba mi się Twoja wersja!!! Ale mój niech już taki zostanie, bo zmienia nieco sens po Twoim przerobieniu...dla mnie zmienia... Pozdrawiam w magicznym początku 2005 I.

rysujesz smutek dłońmi w osłonie z gwiazd drżenie chwili rozwiewa włosy podnosi oddechy bez słów pocałunki deszczu wciskają się w zagłębienie nad obojczykiem falujesz do zawrotu głowy płyniesz w tańcu perłami dotykasz nieba noc trwa

tytuł mówi za siebie nastrój nostalgiczny wprowadziłaś i choć technicznie trochę zgrzyta przemawia do mnie dzięki za lekturę I.

oczom ślepców przykleiła mgłę wina niczyja zagubiona przeciągiem piasku ziarna wysypała z klepsydry zamarła na moment ćma światło nie zgasło nadzieją zabrzmiała muzyka spadających meteorów w przestrzeni spojrzenia poruszyła się tęsknota nabrzmiała pragnieniem spełniania wróżb Dedykowany RFc.

klejnoty ukryte w piasku pięknie nazywasz Seweryno uczucia dlaczego tutaj? pozdrawiam I.

Domyślam się dlaczego w piaskownicy!!! Wyśmienicie Ci ta zabawa słowami... choć to nie Twój styl, ja uśmiech od ucha do ucha przesyłam Pozdrawiam Irena.

Dzięki czytelnikom i krytykom. I dobrymi słowy grzeję się jak kot w pierwsze mroźne dni... Tero, to Tobie wydał się przewidywalny wierszyk...dobrze więc, niech taki zostanie. Messalin, nie tylko o wiersz chodzi...właściwie tutaj chodzi o koleje losu, o życie, które czasem można zamkąć w "Wierszu". Interpretacja dowolna... Seweryno i Ty też masz rację. Są dni, kiedy starania nic nie wnoszą...czy to o twórczość by chodziło, czy o wyniki w pracy, czy też osobiste sukcesy...I trzeba przez to przejść, a potem niespodzianie jedna chwila zmienić może wszystko... Czy bardziej zagmatwałam? Wszystkich pozdrawiam pięknie Irena.

Bardzo szybko pisany ten komentarz, niezwykły umysł twórczy jego autora, że w krótkim czasie potrafi przeanalizować i ocenić... Chylę czoła Panie Tera, skądinąd już choć wiem, żeś Pan płeć męską reprezentuje. Pozdrawiam Irena.

Napisany był z uczuciem, więc nie ważne ile ma lat, Trafiłam na niego przypadkiem i szkoda, że nie ma teraz ulubionych...od razu bym sobie go wzięła. Dzięki I.

A jak już "uciekała" to on może by " wyrastał" :) Sugeruję oczywiście z uśmiechem. Brzmi, jak erotyk. I jest bardzo plastyczny. Dzięki I.

gdzieś rozsypałeś kości by użyźnić wypalone zdania z półobrotu rozrzuciłeś bez aplauzu lasem, drogą, łąką spokoju odpłynąłeś słowem myśli nawleczone na parciany sznur głową pochyloną wpadłeś w sieci wzory niesforne rozdartej pajęczyny lepko i mdło aż w dali zarżały rumaki ziarno skiełkowało dźwięcznie uśmiechom soczystym usta poddałeś słowa popłynęły pióro zachłysnęło atramentem

magia ognia uspakaja i wycisza zapaliłaś pamięci ulotnych zdarzeń doświadczeń by wejść w nowe jutro piękne i mądre dzięki I.

Zadźwięczało powiewem młodości w Twoim wierszu...rozterki, pragnienia, jak u nastolatki,a jednak żądania stawiasz twardo "nie będę przyjacielem znajomym dalszym bliższym" dlatego te dwa wersy oddzieliłaś... Czytam zachłannie kolejny raz...wzięłabym sobie do ulubionych!!! Dzięki,że tu czasem zaglądasz, pozdrawiam serdecznie I.

Pięknie nazwane uczucia Pozdrawiam i dzięki piękne za lekturę miłą od rana I.

Dojrzale z dystansem, podoba się Dzięki I.

bez powodu nie zabija się biedronek najwyżej strąca kropki pożera łapczywie lata bez nadziei brudnym słońcem nie oświetla drogi potyka wiecznie o marmurowe granie daleko bez kompasu nie odpływa nie powraca bez uśmiechu w zmarszczkach czasu

Dzięki!!! Twój wiersz działa lepiej od tabletki!!! Tej przeciwdepresyjnej....i już mam uśmiech od ucha do ucha! Pozdrawiam Irena.

Pierwszy wers chwieje się po pijaku :) A Ty myślisz,że po co jest poezja? Właśnie po to, żeby odrealnić świat! Pozdrawiam. Irena.

Dzięki piękne za przeczytanie! Interpretacja dowolna! Jeśli dotarł, Klaudiuszu,to jak byś go nie zinterpretował- jest Twój i dla Ciebie. A jest w istocie o zabijaniu intelektualnym. O pozorach, braku prawdziwej miłości i ...czasem wargach zagryzionych, by nie krzyczeć głośno,że to nie tak.... i powrót do pierwszego wersu! Pozdrawiam też moje czytelniczki: Nagietkę i Kot'kę :) Przy dobrej pogodzie może z natłoku słów będziecie mogły też wydobyć treść.! Uściski I.