bazyl_prost

ekstremalne

żagiel nabiera oddechu ruch w dal daleko

nie wiem po co sorry ale wiersz mógł być i po japońsku czerwona porzeczka

i tak się swiatło zamotało nie nie linijką nie nie magnesem bóle odeszły bóle zostały i koszmar i koszmar i koszmar trzy kosze

i kto tu ma namieszane

co wąż wiedział to powiedział

łagodne światło symfonia ciszy nie nie zbyt wiele granica kliszy ostry brzeg jaka czułość

nie wiem czy'm zwykły jakoś przestworza w zwykłości nie Uniesienia nie te Pragnienia jakoś ogromnie mi przy tym

god flesh brzmi zachęcająco ale czy to aby nie komary, ja slucham bjork simsibsizimsim don't say love

ja tez chcę tomik jakem ponury lodziarz z leniuchowa

mieszasz Jasna, ja też, w czerwonym winie truskawkowo, wiśniowo, chilli

ale z ciebie Alchemik...może z innej galaktyki

Każda ironia ma w sobie nutkę wyższości i właśnie o nutkowość tej nutki w ironii chodzi.. Pozdrawiam mam wrażenie że żyję wśród wampirów

niepokojące i nietrwałe

mnie to się kojarzy z przełamaniem pewnej granicy, jak onanizm morderstwem

nim zgaśnie ostatnia gwiazda nim się we wszystko zamieni nim zeschły liść zechce opaść nim trawa się zazieleni nim rzeki czerwone zapłyną taka mi bądź dziewczyno hej

podobno koniec to dopiero początek ale to nie koniec, ja lubię swoją płynną mozaikę

niesprawiedliwe śmierci żądne zemsty łaknące este-tyki nie powiem co nie powiem gdzie potrzebny łyk etyki

tańczymy chilli tango kwaśny truskawkowy rozwód jak świnie w rzeźni okłamując się że to nie my to niemy bo utoniemy

młode pary gospodarne wymyśliły wnet... husqvarnę

truskawkowa cisza pochłania w przepaść kwaśna nuta

niektóre odblaski to trzeba tokarką albo czarnym wacikiem

spacer po ciemności światła radość błyski

biel co zniewala wolnoscią czerwień co tętni w ukryciu oranż co chłonie i karmi żółte sieci trwałości w radości zielone lico natury niebieska tafla radości fiolet ogarnia purpury i te perłowe chmury

daleko bo to materia fobosa jak dreszcz dystroficznego olśnienia