bazyl_prost

widziałem zielone pioruny poniosły w nieznane struny czy on bez granta ona nie ma fanta a wino czerwone się wlewa w żyły ile więcej mięsa opadnięta rzęsa zielona i ostra zielona i ostra

cherry jak lekarstwo ja się nie wpraszam zazdroszcze

Eliko nie rób mi z z mózgu wiersza własnej produkcji,nie wiesz jakie to nieprofesjonalne, zupełnie nie tak, to świat ekonomicznej perspektywy, wszędzie jest miejsce na miłość, to nie o drapieżnym kapitaliźmie tylko hiperprzestrzeni relacji miar i metri co jest ,bez hektolitrów przelanej krwi , wielce fascynujące. pozdrawiam 36.6

na złomowisku przy budzie od lat wielu powoli tracił wzrok broni swym ciężkim respektem stary pies przyjaciel

ubranie czerwone barwa szaleństwa jasna napełnia się kieliszek ubranie czerwone zrzucasz które z siebie nim hibiskusy

zżyłość sama mi się napisała, to nawet mnie cieszy bo wszystko takie wtórne i kartonowe , zmieniłem na końcu, dodałem moment zastanowienia

miary wielości i miar oznaczenia zgubieni w metrach jak w stogu siana nieoznaczeni pod kołdrą liczb snujemy sny o bogactwie

zakotwiczony w myśli splocie otwiera przestrzeń wplata wagę dzieła jak życie dzieła wieczne czy duch jest wieczny czy wszeteczne... czy nowy świat oglądać będą czy znają wartość drogocenną

noc świerszczy otchłań nieba nic nie oświeca w samotności

bardziej zmęczenie czymś

bóle i katusze czy to powód do wzruszeń... słusznie odcumowuje łódź brzeg mnie zjadał bezczynność myśli zbyt ciężkie złudzenia ...gdzie znaleźć ogniskową dla zmysłów świat jak akwarium takie ze zmiennym kolorem płynu jak perła nie zawsze piękna i płynie łódź i płynie w mrok ogwieżdżonego morza i znajdę lub nie znajdę oko czułe

drzewa bogate w owoce boso w sadzie

równowaga tworzy na wielu płaszczyznach bólu unika wszystko bo blizna

morze jak arche spotkania muska każda nuta

nigdy nie zrozumiesz tego wiersza

złe pokemony wyjadają chleb?

jak fale bijące o brzeg bez bólu we mgle nawet zimą zwłaszcza latem wyniki różnorodne ...co przyniosą fale?

kot przyniósł wróbla jest za szafą

odszedłem wybacz mi tę miłość jadem nasza zżyłość mijaniem płynę wokół ciebie obok jak obłok my, jak dwa tory ciągle niejasnego pochodzenia

ciekawe czym teraz żyje ta wysiedlona dusza

idiotyczna postawa zakochany słodziutko idiota literatura rosyjska nie wierzy idiotom postawy bywają idiotyczne pozy zgrozy

a miało być tak pięknie jakieś szpony zabrały w nieznane nie bacząc na nic nie chciane zjadają me życie sącząc cukierkowe kłamstwa tak jakoś się odechciewa czekając na gromy z nieba

z jedynymi stos problemów

co to za peel?

zielony gąszcz po deszczu urok nagiej Ziemii