bazyl_prost

muskani dotykiem ukołysani i trzeźwi dryfując w sensie szukając sensu pod nieboskłonem w dżungli bytu wciąż odnajdując sensu łaknienie i wspólne brzmienie gniazda słowików mówiące bardzo bardzo po cichu

na złotych niciach dywan utkany ciemność ukrywa niedoszłe rany zieleń zasłony błękit sufitu mozaika wspomnień lęki niebytu

mi się podoba, fajna piosenka

do łezki, łezka, aż będę niebieska, wtórne

miękkie obłoki wyłaniają się jasno z błękitu

beatuju bądźmy rozsądni wobec żywiołów, po pas jeszcze nie sięga woda

świerzość świąt,cudowna ale narcyzy żółte, nie wiem co to pożółkłe sceny

tak, zimna woda zdrowia doda

terroryzują zgłoski k, dz,ł czerwona klatka stworów gromadka k, dz, ł czy nie rozumiesz czy nie dostrzegasz k-dz-ł ...i jak tu teraz żyć

w bieli obłoków błękitem snują się między gromami pod cieniem drzewa w skowycie w zapachu lasu u mamy w dolinach ciemnych jasnych wyżynach i oceanie w kosmosie wielkim i pod kamieniem nagle płyną rzeki strumieniem

przestworza to niebo i chmury, a tutaj astro, brakuje słowa , może coś świetliście, czy chmury mają związek z gwiazdami? sam nie wiem, jak się ma światło do wody, ale wiersz ładny

obłoki w błękicie odrobinę zatroskane płyną z wiatrem

śpiący zimą las wzdychać zaczyna cicho w roztopach

Haiku daleki rejs błękitnym oceanem konflikty idą spać

pewien chłopiec spod Berlina projekt miał co nikt nie strzyma oczyszczalni ogłoszenia: że nie do przepompowania takie coś - nie do wytrzymania

nagietek ma dozę poważnego chłodu

pomarańcz zapachu nagietka

to cudownie, bez ironii

nagietek wonią kusi dojżałą pomarańcz studzi

błagając lilię, hm

dziękuję za komentarze, lubię Was

nie przezięb się, w tym śniegu...

w okolicach metropolis pola wchłaniają śnieg powoli wiosenny wdech

pomarańcz odszedł w czerń kosmiczną zieleń wyziera z chłodu zaspy topią się roztopy witaj przedwiośnie

istotnie trochę pogmatwane