Sylwester_Lasota

trochę za dużo słów zostało zużytych do przekazania tej, w sumie, prostej treści. proponuję publikację w P, tam łatwiej o życzliwość i poradę czytelnika. pozdrawiam serdecznie.

uśmiechnąłeś mnie :) pozdrawiam.

technicznie bez zarzutu, jednak, tym razem, jakoś mnie nie poruszył. ot, po prostu ładny wierszyk :). co wcale nie znaczy, że nie rozumiem tęsknoty podmiotu do 'muzyki wszechmocnej' i tego wewnętrznego drżenia :). kłaniam się nisko i pozdrawiam.

jedni dorastają wcześniej, drudzy później, a niektórzy wcale. przeczytałem wiersz i komentarze :) pozdrawiam. p.s.: ostatni wers wydaje mi się zbędny.

dobrze Ci się kojarzy i bardzo dobrze czytasz. wiersz powstał po rozmowach z panią psycholog, która przekonywała mnie, że należy odrzucić rozum i dać się prowadzić uczuciom. nie przekonała mnie, chociaż uważam się bardziej za człowieka kochającego niż rozumnego :). myślę, że zarówno bezgraniczne zaufanie rozumowi, jak i poleganie jedynie na miłości, szczególnie tej własnej, często małostkowej, do niczego dobrego nie prowadzi. wielkie dzięki za ciekawy i niezwykle cenny dla mnie komentarz. za zawarte w nim pochwały wiersza również :) kłaniam się i pozdrawiam.

wiersz ma rymy i rytm, usuwając drodze złamałbym konwencję. co do tego wersu z miłością, to może jest frazesem, ale w odniesieniu do następujących po nim wersów miał nabrać nieco innego wydźwięku - ślepa miłość może być zabójcza. dzięki za zrozumienie. pozdrawiam i do poczytania :)

nie czytaj więcej :)

W pędzie po prostej do wieczności drodze wietrzeją skały, eroduje ziemia, sprzęt się zezłamia i szmacieje odzież, w próchno i truchło wszystko się przemienia. Naprzeciw temu wciąż dojrzewa życie. Czy, zatwardzając zimny jak głaz rozum, tłumić je, tępiąc zalążki w rozkwicie, czy, w żarze uczuć, pozwolić się mnożyć? Miłość za życiem zawsze będzie stała. Ślepo zaprzeczy nawet rozumowi, lecz jeśli w końcu rozminie się z prawdą, miast czynić dobro, w znistę się roztrwoni. Tylko gdy razem, w jednej idą parze, Miłość przychylna bywa rozumowi, rozum istotą swoją ją obdarza i tak najlepiej służą człowiekowi.

rytm bardzo szwankuje, a ujęcie tematu... no nie wiem, jakoś mnie nie przekonuje. pozdrawiam.

Masz rację. Dzięki za uwagę, poprawię. Pozdrawiam.

tak, ale jest i taki wiatr, przed którym uciec nie sposób dziękuję za czytanie i pozdrawiam :)

wiesz, ludzie z reguły nie lubią, gdy im się nakazuje i wmawia uczucia. szczególnie gdy wcale nie mają potrzeby ich odczuwania. Twój wiersz odbieram jako zaangażowany, jednak, moim odczuciu, nie najlepszy sposób wybrałeś na przekazanie swoich myśli. zawsze możesz mówić o swoich uczuciach i nikomu nic do tego. nie przypisuj ich jednak innym i nie wymagaj od innych zbyt wiele. to najczęściej może budzić frustrację, niechęć i rodzić bunt. kłaniam się i pozdrawiam. do poczytania.

mała, nie mała, byleby słuchać chciała. choć ten wierszyk nie dla dzieci, to inne mogę Ci polecić. dzięki za czytanie :) pozdrawiam.

Moim zdaniem, to dopiero początek wiersza. Wiersza, który urwał się tak niespodziewanie, jak melodia grana przez trębacza z Wierzy Mariackiej w Krakowie. Myślę, że pomysł był niezły, brakuje jednak jego rozwinięcia. Pozdrawiam.

pomysł ciekawy, ale wiersz zdecydowanie do dopracowania. pozdrawiam

no tak, przed nią nie ma ucieczki, nie ma ukrycia. pięknie to ująłeś Waldku, aż łapie za serce. kłaniam się nisko i pozdrawiam serdecznie

zbyt napompowany pozdrawiam

modli szka pa łała dnie tak im być

a mi, tak sobie. zapewne jestem ciągle pod wpływem poprzedniego erotyka (?), który mnie nieco zniesmaczył, ale jakoś mnie nie przekonał do siebie. no cóż, może później zrobię kolejne podejście, bo przecież całkiem go nie przekreślam. pozdrawiam.

trzeci wers mnie zniechęcił i tak mi już zostało do końca. musiałem się zmusić żeby doczytać. pozdrawiam.

moim zdaniem, w pierwszych dwóch zwrotkach szwankuje trochę logika, nawet przez chwilę myślałem, że wiersz będzie jedynie grą słów dla gry. ale potencjał jest, rzeczywiście. pozdrawiam.

dwa pierwsze wersy są genialne, reszta już taka sobie. pozdrawiam i do poczytania

mówiąc szczerze, to mam wątpliwości. nie wiem czy dobrze rozumiem, a nawet jeśli tak, to budzi we mnie jakiś wewnętrzny opór. pozdrawiam.

a mnie przekonuje, widzę w nim więcej niż porzekadło. do poczytania.

zaraz, zaraz, to jest debiut. jeśli to jest jeden z pierwszych wierszy, to nie najgorzej :). temat podjęty w wierszu jest stary jak świat i trudno wymyślić coś nowego. jeśli chodzi o styl, to najbardziej rażą 'Twe' i 'obaczy' - zupełnie nie potrzebny archaizm. poza tym zbyt proste, gramatyczne rymy, przeciw którym z reguły nic nie mam jeśli nie są nadużywane. tutaj jest ich, moim zdaniem, zbyt wiele. rzuca się jeszcze w oczy kilka błędów interpunkcyjnych. to tyle mego ;) marudzenia, bo jak napisałem na początku, jeśli to jest jeden z pierwszych wierszy, to... czytałem gorsze :) pozdrawiam.