Sylwester_Lasota

bardzo koci ten wiersz :) w każdej zwrotce można odnaleźć jakieś odniesienie do 'kociej' cechy :). w pierwszej, kociej pogody i dumy, w drugiej, kociej niezależności, w trzeciej, kociej skłonności do włóczęgi, chociaż z czwartej bije smutek związany z 'bólem przemijania', to równie dobrze można w niej się dopatrzyć kociej skłonności do życia bez planów :). a w piątej, która piękną klamerką z pierwszą spina całość, poznajemy nauczyciela, który prawdopodobnie już odszedł, ale, pomimo podkreślanej przez peelkę niewiedzy i niemocy, wywarł na nią ciągle trwający wpływ, co staje się przyczynkiem do refleksji. co ciekawe, moim zdaniem, koty oswajają 'zaistniały porządek' wykorzystując swoją... urodę :). odrywając się nieco od wiersza, koty to stworzenia o bardzo zróżnicowanych charakterach. chyba nie ma dwóch takich samych. kiedyś mieliśmy kota, który chodził z nami na spacery. pewnego razu zgubiliśmy go w lesie, zajęci zabawą (byliśmy wtedy dziećmi) spostrzegliśmy brak naszego pupilka dopiero po powrocie do domu. zmartwieni pobiegliśmy szybko szukać go do lasu. gdy dotarliśmy na miejsce w którym się bawiliśmy zawołaliśmy kota po imieniu (wołaliśmy na niego Szasza :)), z gałęzi jednego z drzew rozległo się charakterystyczne miiiaaauuu :). kot czekał cały czas na nas w miejscu, w którym się zgubił :) i z szedł z gałęzi dopiero na moje ręce :). mieliśmy też kota, który nie lubił głaskania :). w przeciwieństwie do innych kotów, denerwował się wtedy, gryzł i drapał. nie było siły, trzeba było go zaakceptować takim jakim był :) przez dom mojego dzieciństwa przewinęło się wiele innych kotów, pozostało mi wiele wspomnień o nich, bo, tak jak wspomniałem wcześniej, każdy czymś się wyróżniał. bywały podobne, ale nigdy takie same :). kłaniam się nisko i serdecznie pozdrawiam :) do poczytania :)

Emm, dzięki :) pozdrowienia odwzajemniam :)

zawsze można usunąć :), ale na wstawienie następnego trzeba będzie czekać długi tydzień.

chyba już gdzieś to czytałem :) takie mam jakieś odczucie :) pozdrawiam :)

fajnie :) jest wiersz :) pozdrawiam i do poczytania :)

aaa, teraz rozumiem :))) do poczytania :)

temat nie nowy, ale wiersz ciekawy i komentarze pod nim również :) kłaniam się i do poczytania :)

przepraszam, ale też odniosłem takie wrażenie jak Jacek :) poza tym trudno mi powiedzieć o czym wiersz traktuje. początkowo te brzozy nasunęły mi jakąś mogiłę, ale gdy przeczytałem, że siedzi, to zwątpiłem :). i nie wiem. kłaniam się i pozdrawiam :)

Drążąc jeszcze te przestrzenie => jakie przestrzenie, wygląda na nic nie wnoszący zapełniacz. I szukając wciąż przystani => tu jak wyżej, chociaż można się już jakiegoś sensu dopatrzyć. Życie płynie mi tęsknieniem => tu naprawdę zaczyna się wiersz :) Gdzieś w nieznane oceany U stóp twoich siebie złożę Na najdalsze fal wołanie Wlejesz we mnie ciche może Swym spojrzeniem - oceanie cała reszta, ogólny pomysł jak i wykonanie, mi się podoba, więc jeśli zrobisz coś z tym początkiem, to wiersz dostanie ode mnie plusa :) pozdrawiam :)

ej, chyba w bród :). pozdrawiam :)

a po co? inni dają :) pozdrawiam :)

a nawet dalej :) dzięki i wzajemnie :)

dziękuję Krysiu :) załączam pozdrowienia :)

:))) cieszę się, że słodkości w sam raz :) również sympatycznie :)

dzięki :) również pozdrawiam :)

piękny wiersz. zauroczył mnie od pierwszego wersu :). kłaniam się nisko, pozdrawiam serdecznie :) i do poczytania :)

sam nie wiem dlaczego i za co, bo wgryźć się w te wróble, to pewna sztuka, tak że nie jestem do końca przekonany o czym czytam :), no bo nie o wróblach w końcu w sumie :), ale jakoś tak, no nie wiem dlaczego, może nawet nie powinien, a może powinien, ale jakoś tak podoba mi się ten wiersz :) chyba najbardziej o formę chodzi :) kłaniam się i do poczytania :)

w moim odczuciu wiersz jest technicznie doskonały :) tematem jest chwila zadumy klienta kawiarenki o fioletowym kolorze ścian, szukającego w niej ucieczki przed zgiełkiem i delektującego się winem i samotnością :). człowiek ten spogląda przez kieliszek na wnętrze kawiarenki i rozmyśla... w sumie o życiu. pomimo że kawiarniane klimaty są mi raczej obce, ten wiersz wywiera na mnie bardzo korzystne wrażenie. tak go rozumiem, jak napisałem i takim mi się podoba :) kłaniam się, pozdrawiam i do poczytania :)

:))) pozdrawiam :)

NOWA, dzięki :) sam jestem tym zaskoczony, że w styczniu, ale tak mnie jakoś naszło, nie mogłem się oprzeć :). Grażyno, bardzo dobrze odczytujesz :). dorzuciłbym jeszcze do tego tę świętość mimo woli. a jeśli komuś to przeszkadza, to może sobie czytać 'ściętą' :). pozdrawiam serdecznie i do poczytania :)

noo :), to ci (tzn. mi) komplement :)))) dzięki :) pozdrawiam :)

czarna wołga, jedna z wielu miejskich legend :) pozdrawiam :)

przypomniał mi się wierszyk z dzieciństwa :). niestety nie pamiętam ani tytułu, ani nazwiska autorki, tylko te dwa fragmenty: ... Rosły, rosły owce, Na owieczkach wełna, Szumiała siklawa Białej piany pełna ... Ciach, ciach nożyce, Przy gęślikach, przy muzyce. Nie ma to jak sprawna ręką, Gruba owca już jest cienka! szukałem w Sieci, ale nic nie znajduję. a Twój wiersz bardzo mi się podoba :) pozdrawiam i do poczytania :)

dzięki :) pozdrawiam :)

krótko i na temat wszystko :) pozdrawiam i do poczytania :)