Katarzyna Leoniewska

Bardzo ładny autoportret, taki "impresjonistyczny"...

Moim również. Lekko się czyta... a i temat nieobcy.

Taki jeden dzień w każdym życiu zawsze lepszy już od pierwszych liter dźwięczy początkiem w jaśniejszej szacie tego co minęło

Bardzo mi się podoba...

Trochę udziwniony, w miarę czytania traci się "wątek"... Ale jakby trochę uprościć, chyba byłoby nieźle.

Ojj... dołek rozumiem. Ale wiersz stanowczo zbyt dosłowny!

Dzięki za zajrzenie i uwagi :) A przerzutnie jednak zamierzone - dla dwoistego znaczenia gdzieniegdzie.

W moim odbiorze: cudny!

Ależ to wieloznaczne i przewrotne! Podoba mi się :)

Takie to proste i ciepłe. I takie ładne... Tego nam trzeba! Moim zdaniem wiersz za długi bądź przegadany nie jest ;) Ot taki akurat...

Wiersz wzbudza ciepłe uczucia... Powiedz/napisz to bliskiej osobie. Niestety, brak w nim oryginalności i czegoś odkrywczego. A więc czytaj, próbuj... z pewnością jeszcze będzie lepiej!

tak blisko – położyłaś dłoń na zimnym blacie (wcale nie czułam chłodu) uśmiech naskórka pewnie nawet nie dla mnie chciałaś tylko przywłaszczyć sobie rąbek świata na kilka minut zawsze wysypane z torby biedronki rozhuśtane na nitce jedna próbuje z mojego ramienia nie odlecieć różowo czerwono czarno świeca zgasła zanim zdążyłam otworzyć oczy nawet zamki z czekolady trwają raczej gorzko niż długo za szybą całowałaś Chagalla zegary Dalego wcale nie musiały być miękkie sny o sumieniu bez przepowiedni wiedzieć czy uczysz się płakać – tak daleko

Taki trochę zbuntowany jak dla mnie... lubię takie. Pozdrawiam, K. :)

Mi też ten sam fragment... A z wersji jakoś bardziej pierwsza. Ogólnie: bardzo ładnie :)

Stanisławo, w pierwszej strofie skorzystam z Twojego pomysłu :) A tak prawdę mówiąc... zamieściłam ten wiersz dla eksperymentu (bo tu w warsztacie nie ma limitów, to pozwoliłam sobie), a jest to utwór nader dawny... sprzed 2-3 lat około. Tak się po prostu zastanawiam czy robię jakieś postępy w pisaniu... więc chciałam poddać go ocenie. Alicjo, bardzo mi miło!

Świetnie! Mistrzostwo krótkiej formy! Opuszczam to miejsce z podziwem :)

Wspaniały - wzięłam sobie do ulubionych :) Pozdrowienia ślę...

Chyba pierwszy z Twoich wierszy jaki czytam... i już mi się podoba!

Co fakt to fakt ;) Ale... krótko, ładnie i na temat :))

Mi również! Temat poważny, a udało Ci się uniknąć kiczu i nadmiaru patosu...

Nie umiałam zasnąć razem z tobą anioł zabrał drugą poduszkę śmiech uwięziony w prześcieradle może to łzy zamarznięte dziwnej Alicji co popękanym lustrem uczy świat płakać

Niebo z czwartego aktu sztuki o seledynowym spadaniu w szkło wczorajszego wina zgubiłam naszyjnik długość w sam raz by pomieścić nadzieję błogosławionego rozsądku nie wymodliłabym nawet na klęczkach znajdę jeżeli już pękła szyba posklejam poczekam

A cóż to za indywiduum??? Kosmiczna rozjechana wersyfikacja... Ech - powiało wieszczem romantycznym...

Takie krótkie, a takie świetne! Podoba się bardzo :))

Dziękuję za wskazówkę. Ja czasami trochę za bardzo się rozgaduję w wierszu ;)