Katarzyna Leoniewska

Jak dla dzieci - to nieźle. Bo to trochę inna kategoria (nie twierdzę, że gorsza!)... Rymy wskazane, ale właśnie tutaj należałoby trochę doszlifować, bo na razie cokolwiek kuleją... Sam pomysł na wiersz jak najbardziej aprobuję!

Jak na początki, bardzo mi się podoba! Krótki, zgrabny - większych zastrzeżeń nie mam... No może okruchy miłości zmieniłabym na coś bardziej oryginalnego ;)

Dość topornie - porzucić rymy, to na dobry początek... bo nie idą najlepiej.

Cóż począć z nadzieją która nakazuje wierzyć w duchy odcień zieleni jest bez znaczenia nie mamy kredek z tysiąca i jednej nocy zabraniam ci wróżyć z dmuchawców (znów zapomniałam ze wcale nie chcesz) składam szkielety skrzydeł bluzkę z nadrukiem japońskiego drzeworytu wolę kwitnące wiśnie od herbacianych róż? duszno mi we wspomnieniach opieram brodę o mgłę nie wypada nawet łyżeczka zwija się w herbacie bez znieczulenia od wrzątku i po cholerę zaparzałam zieloną przecież nie obiecywałaś podróży na Wschód

A ja powiem jedno: jestem wielbicielką "Listów do Anastazji"! Jak zawsze... oszczędnie, niedopowiedzianie, pięknie...

Technicznie może trochę niedopracowane, ale pomysłowe! Ciszy wrzask przeczytałam początkowo jako cichy wrzask - i tak mi bardziej pasowało ;)

Dość "bolesny" ten wiersz... i odważny nick. Niestety nie trafia do mnie... Zwłaszcza ten wysyp słów pod koniec: Nieruchome Uczucia Zimne Zdrewniałe Zaklęte

Życie pachniało konwalią - jedyny wers, jaki słonna bym była ocalić... Byłam w Twoim życiu Czy Ty mnie kochałeś? Pragnąłeś? Kiedy byłam przy Tobie Bardzo w to wątpię Więc pozwól, że to powiem Między nami koniec - to brzmi raczej jak zwykłe pytania zadawane kochanemu chłopakowi/mężczyźnie, daleko do wiersza...

Klimatycznie, morsko, tęsknie... Tak!

Pociachać wersy trochę! ;) Tak na przyszłość...

szczęście ma nogi pająka i przezroczyste palce osiemnastoletnie dłonie uczą się trzymać długopis pod kątem który nie musi być właściwy gra w kolory to nie gra w klasy bez kratek i cyfr granice się zacierają chodnik udaje drogę donikąd ścieżka potknęła się o przygięte drzewo nie błądzi nabieram wody wypłukuję na ustach słowa veto przypływów i odpływów szyba tylko z daleka jest gładka w oknach firanki bez kolców

Nagromadzenie uczuć chyba uniemożliwiło stworzenie dobrego wiersza...

Krótkie, ale bardzo wymowne. Oszczędność słów zmusza do zastanowienia...

Skoro pojawił się lizak, powiem... słodkie. Ale ładne też.

Chcę! A do nawiasów chyba rzeczywiście mam słabość... może powinnam ją bardziej kontrolować.

w pośpiechu (...) zostawił długopis. Dziesięć palców - nie tylko człowieczeństwo, ale też dekalog. Czerwony, plastikowy kapelusz - coś zupełnie absurdalnego i burzącego wizerunek.

Co tu dużo mówić, lepiej wychodzi Ci proza :) Ale próbować warto...

znów Bóg usiadł na mojej ławce (nie poprosiłam by przysunął się bliżej) miał czerwony plastikowy kapelusz i ostatnie wąsy Dalego nie uśmiechnął się karcąco nie uzdrowił ramion w pośpiechu na pogawędkę z Diabłem (lepiej nie mieć pewności) zostawił długopis wizytówka należała już do mnie imię to decyzja nieodwołalna (co noc od nowa nazywam siebie urodzona z czarnego bzu) siadam tak aby nogi nie skazywały na dalekowzroczność znaczę długopisem numery nie pytaj czy mam dziesięć palców

Końcówka bardzo wymowna. Jak dla mnie aż za duża kondensacja pesymizmu... Ale chyba czasem tak bywa.

A ja dziękuję za sugestię... :)

Gra z patosem i utartymi schematami... całkiem nieźle to wypadło.

Dzięki Marlett :)

Ciekawie... Zwłaszcza to przemieszczanie się w czasie. Efekt jest taki, że przemknęłam do końca niepostrzeżenie - i zaraz nabrałam chęci na kolejną lekturę :)

Dziękuję za komentarze! Wskazówka co do tytułu, jak najbardziej... Tyle, że kiedy wchodzę w swój post wyświetla mi się treść wiersza, ale bez tytułu - i nie bardzo wiem, co z tym zrobić.

Czyta się fajnie i pozostawia swobodę interpretacji... Końcówka odrobinę niejasna, ale może się czepiam ;)