Katarzyna Leoniewska

Poezja na łeb na szyję okradziona z przecinków rytmiczna post-sentymentalnie we łzach jak w ulęgałkach przebiera z białego papieru wykrojone życia na miarę epizodycznej śmierci

Niewątpliwie - odpowiedni nastrój też ma znaczenie... nawet jeśli może wywołać pewne... niezrozumienie? ;)

Bezlitosne i nieodwołalne ;)

Podoba mi się. Tak... klimatycznie, swojsko i domowo. Może zastanowiłabym się jeszcze nad końcówką? Potknięć nie wskazuję - nie czuję się dość "kompetentna" :P I chyba nie lubię ingerować w cudze myśli...

Sancho Pansa to był mężczyzna uwiedziony przez złego Don Kichota feministycznie rzecz biorąc obaj od dawna stanowią przeżytek umarła w kącie Dulcynea moja mała pulchna lalka już nie płaczemy nas mnie dwie chude wojowniczki ze strachem w lewym rogu przeciągam się artystycznie przeplatam niemoralnie włosy zawsze czarne to tylko gra świateł każe krzyczeć i się nie zgadzać popłynie krew lub amaretto w prawym rogu mówiono cicho pachnę słodko malinami głaszcząc po głowie powietrze nawet się nie zachwieję pod krzywa ścianą ułożyłam harmonijnie uśmiechy proszę usiąść tylko sufit narzeka na kręgosłup

Nastrojowo, wspomnieniowo... przekonywująco!