Katarzyna Leoniewska

Czasami wyrażenie aż nazbyt "bogate"... ale ten fragment mi się podoba, bardzo: codzienny uśmiech jak opatrunek zrywany szybkim ruchem spotkania z dobrym w nieprzeczytanych książkach dobre są smutne piosenki o wrzosowiskach ale wciąż niedobór dobra czasami trzeba na wrzosowisko pójść

Luster się nie tłucze, chyba, że przez przypadek... Tytuł miał być dość ogólnym odniesieniem do poszukiwania i otrzymywania czegoś z góry...

Brzydkie to, ale ładne ;)

nikt nie napisze za mnie wiersza o kolejnym wrześniu nie odpowie za czyim odbiciem w lustrze pobiegnę tym razem i czy będę lubiła lustra a może gładkie ściany przy których można marznąć nie składając obietnic

Zaczyna się bardzo ciekawie (świetne metafory!), końcówka trochę mnie rozczarowuje - ale może to moje osobiste względy estetyczne...?

Miły komentarz zawsze sprawia radość... a z sugestii skorzystałam :)

Chyba słuszny ten skrót - ale i w całości ładnie się prezentuje...

krótki sen o końcu lata obgryzam ołówki z głodu martwych natur i żywych płócien nie wiem czy mam prawo do pożegnań co noc liczę się z odejściem w długie głośne nieznane surowe gdzieś potęguję śmiech zanim pękną kasztany

Słuszna rada, Pancolku!

Judytko, dziękuję za zaangażowanie - całkiem ładnie Ci to wyszło... ale tak bardzo w Twoim stylu, nie w moim. Dlatego tym razem nie skorzystam... Powtórzenia i podobieństwo w budowie pierwszej i ostatniej strofy były zamierzone, nie mogę tego zmienić, bo to znacząco zmieniłoby kształt wiersza, jaki chciałam uzyskać. Jeśli chodzi o "za mało", "za dużo" - pan Krzywak chyba dobrze to wyjaśnił...

I chyba za dużo w tym wyliczanki... Czytałam znacznie lepsze Twoje wiersze :)

dziewiętnaście lat to za mało dziewiętnaście lat to za dużo rysuję niebieską karuzelę i clowna na huśtawce piję tanie wino mamo zdejmij mnie z huśtawki tato przepraszam że nie wróciłam na noc obiecałam przecież jutro rano napiszę list do Świętego Mikołaja niech przyniesie mi nową bezbłędną przeszłość przebiorę lalki w dłuższe sukienki żeby umiały być dorosłe zanim odrośnie mi grzywka usiądę na ziemi w oczekiwaniu na czerwone światło pierwszą gwiazdkę albo ostatni księżyc dziewiętnaście lat to za dużo żeby bawić się w chowanego

Świetny!

Hm... mam mieszane odczucia. Z jednej strony jest jakaś indywidualność i to zaciekawia. Ale trochę rażą mnie słowa typu "jestestwo"...

A myślałam, że motyw róży jest już wyczerpany! Świetny wiersz, Julio...

Tylko początek... Później to już "oczywista oczywistość". Zresztą, wyczerpująco opisał problem Yaky.

A konkretnie, co proponujecie wyciąć? ;)

w talerzu codzienności pełno jest komarów kąsających godziny łakomie jakby między każdym porankiem a wieczorem liczyła się tylko ilość krwi która przepadła na naszych oczach i godzin do długiego weekendu bezczynność samookalecza się od siódmej rano pokrywając fluidem blizny poczucia winy miłość w czasie niedokonanym już nie pamiętasz zasuszyłam twojego smsa by rozświetlał mi biurko drapie mnie kawa i tipsy u trzeciej ręki przed snem wstrzymam oddech na całe pół minuty policzę muchy na suficie odparuję krew z herbaty rozliczę się z milczenia odwróconych pleców wzruszeń ramion kącików ust poruszeń zapomniałam że nie umiem mówić tonę w talerzu codzienności jest pusto ktoś zapomniał o potrzebie jedzenia

O tak! Rymy najbardziej tu przeszkadzają. I zniechęcają... Wyszła taka infantylna rymowanka...

Czy to jedno "Ciebie" z wielkiej litery ma jakieś znaczenie?

Ciekawe ujęcia i ładne "podsumowanie" :)

Literówkę poprawiłam! Za komentarze bardzo dziękuję :) A fragment kursywą jak najbardziej jest mojego autorstwa. Wyodrębniłam go jako "wypowiedź" portretowanej...

Dla mnie najlepiej prezentuje się wiersz drugi, mimo rymów, które trochę przeszkadzają. Coś do powiedzenia masz - to jasne. Ale trzeba by popracować nad stylem pisania... i może choć część dosłownych i górnolotnych określeń zamienić na coś subtelniejszego i mniej oczywistego?

milcząca niepowagą śpiąca królewna w pozycji stojącej - wątpisz czy uwodzicielska jest moja nieruchomość bladość nóg rozstawionych nieskromnie oczami jak pędzlem zatrzymuję kolory pozwól że odprowadzę cię wzrokiem zanim zgadniesz - lolita uwięziona w różu buntowniczka na premierze kuszenia nigdy nie wyrośnie z kwiatów nie obudzi się niegotowa do pocałunku

Piękne i subtelne...