Oxyvia

Dorota, dziękuję, bardzo mi miło, że przeczytane z przyjemnością. :-) Wiem, że powtarza się "życie", ale jest to celowe, bo chodzi właśnie o to, że wszystko jest pełne tego życia. No, może nie każdemu takie powtórzenia przypadają do gustu; pomyślę jeszcze.

Zupełnie zapomniałam o tym wierszu w odpowiednim czasie. :-)

Upał nad jeziorem jak artysta nad robotą tworzy koloryt nieba w kontekście południa. Komponuje swój sierpień z różą w zębach złotą i tańczy walca kwiatów tam, gdzie zimna studnia. Lato śpiewa sopranem. Nie, piękniej niż sopran! Śpiewa jak promień w perle. Nie, w pereł fontannie! Lato gra na fantazji jak na tęczy kropla i bajdurzy pejzaże o sennej sawannie. Mówił mi ktoś, że słońce to jest lata dusza. Słońce wtapia się w ziemię i wyrasta kwiatem, słońce budzi niedźwiedzie, ociężałość kruszy - skoro lato jest słońcem, to młodość jest latem. Lato łazi drogami z plecakiem i kijem. Życie dudni na drogach jak serce gorące. Gdzieś w obłokach upalne źródło życia bije. Skoro słońce jest życiem, to miłość jest słońcem.

Czekam, aż "Mama" i może też "Dziecko" zjawią się tutaj... Pozdrawiam serdecznie. Oxy.

Nie, no to jest kapitalne! I ten wierszyk akurat do mnie idealnie dociera, jakby specjalnie dla mojego móżdżku napisany! Bomba! ;-DDD Pozdrawiam Rafała i Babę-z-Jajami. :-)

Otywżyciu!...

Och, Anna... wzruszył mnie ten wiersz. Okropnie. Piękny.

Hmmm... Pewnie po prostu akurat w tym temacie mamy inny rodzaj wrażliwości, inne obrazy i wyobrażenia, może inny język. Ale uważam, że to nic nie szkodzi. Pozdrawiam. :-)

A ja przy czytaniu widziałam taki obrazek: on wraca do domu i znajduje na stole liścik z całuskiem ze szminki: "Miły mój, odchodzę, nie mogę tak dłużej, wybacz, kochałam cię, ale ty masz ważniejsze sprawy, całuję i życzę" lub coś w tym rodzaju; list wypada mu z drżących rąk, depcze go, ze szczególną zaciętością rozdeptuje usta i krzyczy przez łzy: "No to idź! Idź! Może kto inny będzie miał więcej ciepła i czasu dla ciebie!" No tak... Żarty żartami, ale znam pary, które rozeszły się z takiej właśnie przyczyny: braku czasu. I braku ciepła, gdy ich przy sobie nie było. Strasznie to smutne w realnym świecie.

O cholerka, no właśnie, zgadzam się z tym wyjątkowo, no bo właśnie poznałam takiego pana, co to chyba się w nim właśnie zakochałam... Ale nikomu nie mówcie, do cholery, zwłaszcza, że jeszcze wcale nie wiadomo, do kiedy on pozwoli mi być w nim zakochaną... Jeszcze w ogóle nic nie wiadomo. ;-))) Na wszelki wypadek jeszcze ciągle pozostaję modliszką. Ha ha.

Miałem nadzieję, że to prościutki wiersz, zwłaszcza dla kobiety... :) Dziękuję. Ja podobno jestem mało kobieca w sposobie myślenia i odczuwania... niestety. Ale nie przejmuj się mną - to wszystko jest subiektywne, jak pisałam. Pozdrawiam serdecznie. :-)

Ładnie i ciepło, jak zwykle u Ciebie.

Nie rozumiem tego wiersza. Szkoda, bo inne twoje mi się na ogół podobają. No, ale to nie wyrocznia, to tylko subiektywizm.

O, teraz jest świetnie. :-)

Ładna bajka z morałem. A może ballada? Coś pośredniego. Tylko jedna uwaga: w jednym wersie masz błąd gramatyczny - "wciąż go ciągła w skały rwące" - nie ma słowa "ciągła" w znaczeniu "ciągnęła". Żeby zgadzał się rytm, możesz zamienić je na "ciągnie" - tak może być. Pozdrawiam. :-)

Ojeeej, jaki tragiczny wiersz!... Bardzo mi żal "niezdarnego" Peela. :-( I bohaterki też. Może nawet bardziej?... Czyli wiersz robi wrażenie. Króciuteńko opowiedziana historyjka obyczajowa. Dobrze opowiedziana. I jeszcze uwaga: błąd ortograficzny w wyrażeniu "z przed chwili" - powinno być: sprzed.

Ha ha! Dobre, Modli! ;-D Estrogeny wszystkich krajów - łączcie się!

Ja też się cieszę. :-) Buziaki.

Dziękuję bardzo za "z klasą" - strasznie się cieszę. :-) Twój wiersz też jest bardzo dobry. I rzeczywiście na ten sam temat, choć całkowicie inny w stylu. Czyli rozumiemy się bardzo dobrze. :-) Pozdrawiam i do następnego.

Dziękuję, Cezary. Bo rozumiem, że wiersz Ci się podoba, skoro wolałbyś dłuższy? Szalenie mi miło. :-)

Dzięki, Babozjajami. ;-))) Tak, ale najczęściej się okazuje, że ten puls jest w zupełnie innym rytmie, niż nasz... Fajnie, że wpadłaś, witam nową Czytelniczkę. :-)

Elika, przepraszam, długo nie czytałam, przede wszystkim z tego powodu, że byłam dwa miesiące na wakacjach, a potem przez miesiąc tak zapracowana, że nie zaglądałam tutaj. Mówię prawdę. I nie smuć się. Przecież ludzie lubią Twoje wiersze. :-)

Seweryno, bo to nie jest wiersz o Wolandzie i Małgorzacie Wolanda. ;-) Przepięknie i smutno odmalowany obrazek obyczajowo-psychologiczny. Bardzo dobry i głęboki wiersz.

Eliko, rozumiem, że żartujesz. ;-) Odpowiem jednak na wszelki wypadek z całą powagą i stanowczością, że nie zżynam niczego od Ciebie, bo niestety od dawna nie czytałam Twoich wierszy. Wybacz, po prostu nie jestem w stanie czytać wszystkich wierszy na Poezji, więc czytam głównie tych Poetów, których wiersze najbardziej do mnie docierają i coś we mnie poruszają. To nie znaczy, że Twoje wiersze są złe, ale akurat nie dla mnie, akurat nie dla mojego typu wrażliwości. Odpowiedziałam bez fałszu, jak sobie życzyłaś. Ale skoro Ty przeczytałaś mój wiersz (i bardzo mi miło), to pewnie teraz ja przeczytam Twój, bo mnie zaintrygowałaś, co też może być u nas podobnego. :-)

Egzegeto, bardzo dziękuję za uwagi i za pochwałę. :-) Pleonazm - można tak to nazwać, aczkolwiek gromadzenie w wierszu wyrazów bliskoznacznych nie jest dla mnie pleonazmem, tylko celowym zabiegiem artystycznym, mającym na celu podkreślenie nastroju lub uczucia, wyrażonego w wierszu. Bo widzisz, ja nie jestem zwolenniczką modnego nurtu oszczędności słów do maksimum w poezji, uważam, że słowa są nie tylko po to, żeby informować, ale i po to, by podkreślać, nakłaniać, wyrażać nastroje. Wiem, że można tego nie lubić. Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam.