Ewelina

@staszeko marzyciel z Ciebie 😊

@staszeko ale niektóre marzenia się spełniają :)

@Rafael Marius przewidziałam, że to pytanie padnie :) Widzisz, bez względu jak źle to zabrzmi, to mi serce podpowiada, niektórzy by powiedzieli, że intuicja. W każdym razie, ja takie rzeczy czuję, a przynajmniej tak mi się wydaje. @Asia Rukmini tak, w tym kierunku myślenia szłam, pisząc ten wiersz. Choć słowem "hipokryzja" bym nie szacowała. Raczej chodziło mi o to, że nie wszyscy twórcą są gotowi na to, żeby się odkryć przed światem i choć piszą, bo mają taką potrzebę to ukrywają zręcznie za pomocą słów to czego, nie są gotowi lub po prostu nie chcą ujawnić. Oczywiście, mamy też twórców, którzy piszą, bez pudrowania - jak to ujęłaś, ale za to pod pseudonimem artystycznym :) Myślę, że jeszcze wiele można by o tym pisać :) Dziękuję Ci za komentarz. Pozdrawiam serdecznie :)

@Rafael Marius ja też. Tylko, że musi być prawda.

@Rafael Marius tak, zgadzam się z Tobą. Twórcy bardzo różnie podchodzą i też czytelnicy są różni i mają odmienne oczekiwania. Ja jako czytelnik nagminny i usposobiony emocjonalnie szukam w utworach emocji i prawdy. Najlepiej jest, gdy mnie w fotel wbija i robi na wrażenie, które zostaje ze mną na dłużej.

@Rafael Marius wszystko zależy co dla kogo jest romantyczne. Ciężko dyskutować, bo każdy ma swoją definicję i czego innego poszukuje. A opis sąsiadki... romantyczny i mnie przekonał

@Starzec może jest... Pozdrawiam serdecznie :)

piszą na rozmaite tematy szukają przestrzeni wolności twórczej a jednak chowają się w zasłonach ze słów zapisanych na kratce tkwią po horyzont w ojczyźnie luster i z mglistym pejzażem wirujących pragnień komplikują każde zdanie stroją w łaszki tak bogato przystrajają żeby było trudniej i ciekawiej treść musi być giętka szarpiąca nudę lecz cała prawda o nich nadal szczelnie jest zamknięta w środku gezjer bulgocze schowali głęboko na odległe później treści pragnień i w sercach niejedną burzę

@Rafael Marius dziękuję serdecznie :) Takie jest założenie, że z każdym dniem będzie lepiej :)

@Rafael Marius wyjątek jest, więc reguła potwierdzona. Ja mam pięć złych dni, bo chora jestem 🤒 Zakładam, że jutro będzie lepiej i Tobie też tego życzę

@Rafael Marius czyż nie jest tak, że odległe i niedostępne jest najbardziej upragnione?

Słucham jak nadlatuje - mistrz wiatru sieje burzę Wstrząsa moim ciałem Dotyk we mnie drętwieje z ekscytacji Chłonę na miłość nadzieję i myśli zwilżone słodyczą że mi jeszcze czas przyniesie podniebne a bezpieczne wzloty Krążę nieustannie w jego pobliżu dręczona okrutnym niespaniem Oczy zamykam na krótką chwilę - łagodzę tym ruchem mój ból czekania I znikam w zacisznym przytulnym niebycie Może jeszcze do mnie jak anioł przyleci i porwie do niebios Pokocha skrycie Z taką nadzieją w sercu zostanę w życia zachwycie Skąpana w pragnieniach do brwi pokonam lęk odrzucenia I do całusa nadstawię policzek

@Leszczym dziękuję za przychylną recenzję i rumienię się 😊 Dość powiedzieć, że się nie spodziewałam :) @kwintesencja dziękuję serdecznie za przychylny komentarz😊 Staram się nieustannie. Pozdrawiam ciepło :)

@Leszczym nie mam zdania. Nie znam Britney a nie opieram z zasady na doniesieniach medialnych, bo nie ma gwarancji co do tego, które z nich mają cokolwiek wspólnego z rzeczywistością ;) Tak, oczywiście, każde z nas zostaje w dyskusji przy swoim i to jest całkiem ok :)) każdy ma swoje racje i swój punkt widzenia, to zupełnie naturalne :) Miłego wieczoru :) Ps. Dyskusja może i po łebkach, ale była przednia ;) @Rafael Marius podsumowanie pierwsza klasa :) zręcznie ujęte.

@Leszczym bycie indywidualnością, sprzeciwianie się trendom, modzie itp. to są wyzwania i wymagają odwagi, którą od brawury oddziela jedynie cienka linia. Druga rzecz: Nikt nikogo do specjalisty nie wyśle bez jego zgody i nikt nikogo nie ubezwłasnowolni bez solidnych podstaw ku temu. Owszem, w dzisiejszych czasach trzeba się mieć na baczności, bo siła mediów i lista domorosłych specjalistów od wszystkiego jest niezwykle długa. Takie mamy czasy, ale tak czy siak, jak będziemy postępować, to nasz wybór i tu będę się upierać :) Jeśli ktoś uważa, że tak wiele nie zależy o niego to już nie tylko jest to pokora ale i oddanie swojego losu w ręce innych ludzi, okoliczności itp. Dla mnie to niedopuszczalne :) Owszem, wiem że nie na wszystko mam wpływ i przyjmuje to pokornie, jednak skupiam się na tym na co mam wpływ i w tych obszarach eksploatuję swoją energię :)

@Leszczym a to w którym mieście tyle murów? ;) Bo to już chyba las albo i puszcza się z nich zrobiła, jak tak Cię czytam ;) Dość nieprzyjazny obraz tu przedstawiasz a na pewno mocno skomplikowany ;) A życie jest takie jakie je widzimy i jak je sami interpretujemy, a przynajmniej moje takie jest :)

@Leszczym wybór zawsze jest nasz (a w każdym razie powinien być nasz a nie innych), a konsekwencji wyboru sobie nie wybieramy... Może będą nam się podobać a może nie ;) Zakładam, że nasze poczynania i to czy nam się uda iść pod prąd zależy od naszego potencjału w obszarze uporu na przykład, a także siły motywacji, jaką mamy i która sprawia, że chcemy iść pod prąd :)

@Leszczym możesz być konkretnie niekonkretny i otwarty na to co życie przyniesie i zamykać się kiedy przyjdzie Ci na to ochota. Samoświadomość Ci w tym nie przeszkodzi :) W zasadzie rozchodzi się o to, żeby wiedzieć, czego się chce w danym momencie i świadomie dokonywać wyborów, iść z prądem zgodnie z własnym potencjałem albo pod prąd czyli w obszar, w którym raczej jesteśmy słabi. Wybór należy do nas :)

@Leszczym@Leszczym A po to, żeby żyć świadomie :) Znać swój potencjał i swoje ograniczenia. To ułatwia życie i budowanie relacji z innymi ludźmi. @Leszczym

@Leszczym skonkretyzowanie własnego "ja" jest możliwe. Tylko to trzeba chcieć się sobie uważnie przyjrzeć. Nie zawsze to łatwe i nie zawsze przyjemne :)

@Leszczym to może bardzo skomplikowany jesteś albo tak bardzo komplikujesz ;)

@Leszczym a jakiego to rodzaju kłopot?;)

@Nefretete witaj! Może to ta późna pora sprawia, że komentarz choć mnie zaciekawił, to mam kłopot z jego zrozumieniem. Pozdrawiam serdecznie

@Rafael Marius rozchodzi się o przepaści dzielącej ludzi żyjących w mediach społecznościowych od ich prawdziwego życia.

Czasem otwieram się jak książka, pełna obrazków i zdjęć jestem. Rozpakowuję myśli, co chwiejne są jak wiotka brzozy gałązka - wyrosła w jaskrawym słońcu i pełna emocji niby prąd naprzemienny. Czasem oko do świata puszczam a łzy skrzętnie ukrywam. Żyję za czarnym obiektywem błogiej niewiedzy. Uśmiechem w mikrosekundę złapanym - wlepiam się wielkimi oczami w szklany obraz na monitorze rozpostarty. Skrzydła szeroko unoszę. Szybuję wysoko i wysoko ląduję. W ludzkiej świadomości - mi obcej i przez szklaną kotarę dziecinnie naiwnej, rozpływam się jak słodki landrynek.