error_erros

Uwielbiam puentę tego wiersza. To jest pieprzona nadpuenta, słowo daję. I genialnie gra z tytułem, który pozornie tylko brzmi jak błąd stylistyczny, a w rzeczywistości idealnie podsumowuje wiersz.

Ogółem to dziękuję, tego <3

Dziękuję, cieszę się! A literówki nie widzę. Gdzie miałaby być?

Zabawniej by było, gdyby ona chciała być ugryziona, ale jemu by się nie chciało ;D

No właśnie te błyski! Miałem nadzieję, że to będzie bardziej czytelny fikołek :P Zresztą, postać Nosferatu jest tu tylko narzędziem, któremu podporządkowane są metafory. Bardziej celowałem po prostu w ludzkiego krwiopijcę, wampira emocjonalnego, który usiłuje się troszkę rozgrzeszyć - coś w tym stylu ;>

Faktycznie, uzupełniałem interpunkcję, bo w notatniku miałem jeszcze bez, i przy edytowaniu umknęło mi "j". Powinno być oczywiście: zwierzęcej. Dziękuję.

Bardzo ładne i zgrabne. Super! Troszkę kłuje w oczy prostota rymu nocy/mocy, bo reszta rymów jest bardziej finezyjna, ale wiadomo, czasem po prostu inaczej trudno to rozegrać. Dlatego nie ma się czego czepiać, wiersz i tak lśni.

Wszystko się zgadza, jednak tego składającego życzenia to bym nie obwiniał. Nie rozumiem i nie odnajduję się w tym systemie, w którym raz do roku muszę podejść do każdego z opłatkiem i opowiadać, czego mu życzę. Dla każdego, do kogo podchodzę, chciałbym jak najlepiej, ale zawsze czuję, że tylko ośmieszam swoje dobre intencje tym, że muszę je artykułować, tradycyjnie szatkując na "zdrówko", "pieniążki" i inne takie. Nie lubię tego, uważam to za żenujące i zawsze chodzi tylko o to, by jak najszybciej to odbębnić. Dlatego rozumiem peela i nie dziwię się, że chce o tym jak najszybciej zapomnieć.

Gdy słońca ostrze spadnie o brzasku, By koszmar wszelki wrócić do mogił, Uwierz - nim dzień mnie zamknie w potrzasku: Nie było gniewu w kąsaniu moim. Kły nie sączyły furii zwierzęcej, Jedynie zazdrość o skóry ciepło. Gdybym raz jeden chwycił ją w ręce, szyję by zdobił ślad warg - nie wściekłość. Nie o krew samą chodzi w tym wszystkim, Ale by w duszy mej kazamaty Schwytać choć wątłe nadziei błyski I umrzeć wreszcie - nie tęskniąc za tym.

Wcale nie, tam jest wszystko czytelne i jasne.

Dokładnie tak, jak jest napisane. O co Ci chodzi, przecież wszystko tu gra. Chyba, że ja już we własnym wierszu nie dostrzegam pomyłek, co jest niewykluczone :P

Rzeczywiście, nigdy dotąd nie użyłeś takiego określenia wobec mojego wiersza. Jejku, jestem zaszczycony!

Ja nie miałem na myśli, że Twój odczyt był różny od mojego zamysłu. Po prostu wyraziłeś się w tak nieintuicyjny sposób, że muszę w skupieniu skonfrontować mój wiersz z Twoją interpretacją. Całkiem możliwe, że okażą się bardzo blisko siebie ;P Ten prysznic to takie kuriozalne połączenie panic room i wentyla, którym uchodzą niespełnione oczekiwania. Tak bym to ujął. W każdym razie Twój trop nie prowadzi na manowce ;>

Po przeczytaniu Twojej analizy już nie jestem pewien, o czym napisałem wiersz, pogubiłem się xD Mnie natomiast siekło osobiście i kurde, nie polecam :P

To może właśnie autor okazał się tym mniej lotnym, skoro nie udało mu się napisać wiersza, który wchodziłby od razu :P

Ooo, a jednak po swojej "druzgocącej" recenzji mojego wierszyka nadal do mnie zaglądasz, jak miło ;D Bardzo dziękuję! Opowiesz mi o tych wątpliwościach przy pierwszym czytaniu?

Od szumu w rurze tętno ma cichsze, A jęki szczęką wprawnie zaszyte, By przy słuchawce prysznica milczeć, Gdy zamiejscowo dzwoni po szczyty. Łzy do odpływu umie wyganiać W sposób dyskretny niczym sumienie, Choć boli, kiedy pianą wypala Bezdyskusyjnych palców wgniecenia. Stąd nie dosłyszysz choćby kaszlnięcia, Gdy wymiotuje twoje pieszczoty, Zanim ci wróci marznąć w objęciach, Byś mógł spokojnie zasnąć tej nocy.

Nie mogę się nadziwić, ile pozytywnych odczuć budzi końcówka tego wiersza, mimo że dotyczy upadku, może nawet ostatecznego. Nie, żeby mnie to nie cieszyło ;D

Moje pierwsze skojarzenie po przeczytaniu Twojego wiersza, to ci słynni chińscy (a może nie chińscy, może coś pochrzaniłem) żołnierze sterczący na baczność jak posągi, ze szpilkami wystającymi z kołnierzyków, żeby stali równiej niż równo. Ależ mi to pasuje do wymowy wiersza! :P

Dziękuję! Ja również jestem zadowolony z tej stryczkowej metafory. Choć może nie jest jakoś specjalnie oryginalna, jeśli spojrzeć na ogół metaforyki, z jakiej korzystam... :P

Zazdroszczę, jak zwykle!

Wyjątkowo ograniczę się do dania serduszka, bez komentarza. Jakoś totalnie nie mam ochoty na polemikę w tej materii. Porządny wiersz.

Druga strofa to bezpośredni dalszy ciąg pierwszej. Może faktycznie lepiej było zatem pierwszą zakończyć przecinkiem. Ci "swoi", w momencie ujętym w wierszu, akurat spadają na ziemię, żeby tam zgnić - typowy romantyzm w moim wydaniu ;] Zdumiewa mnie, że ktoś poza mną widzi w ostatniej strofie przytulność, ale to jak najbardziej pozytywne zdumienie. Bardzo dziękuję! No cóż, wiersz powstał właśnie u schyłku lata. Tytuł był pierwszy i "spowodował" wiersz. Parę miesięcy temu internet biegało zdjęcie kalendarza, z którego kartki wyrywane były w taki sposób, że ich skrawki, które nie zostały wyrwane do końca, nałożone na siebie, układały się w "cierpień". No przecież wobec takiego hasła nie mogłem przejść obojętnie. Nie ja! ;P

Bardzo się cieszę! Strategia zarządzania bólem poprzez skrywanie go.

Chytrze mi posłał armatnie mięso Byłych miesięcy złośliwy sierpień. Intrygant - wiedział, że wciąż nie cierpię, Kiedy mi w skwarze do września tęskno. Że tak ciepłego deszczu nie zbieram W kołnierz - i but mój tak nikłe błoto Wydrwi - ja skórę chłodnym wyrokom Poddam - lecz jeszcze nie dziś. Nie teraz. Muszą zielone zerwać się stryczki, A gdy pośmiertne odprawią gusła, Rad będę ledwie na nogach ustać, Pomiędzy swoich idąc - do liści.