error_erros

Oto czym światu jestem od zewnątrz: Wodą spokojną bez cienia fali, Lustrem bez rysy pomimo żagli, Co tuż nade mną w szale tną niebo. A pod tą taflą mknie wodospadem W samo dno strugą do gardła głębin, Gdy wkładam język pomiędzy zęby - Krew, co po trzewiach roznosi ranę.

Cieszę się, że tak uważasz! Dziękuję ;D

Ja mam takie wspomnienie z dzieciństwa, że leżę schowany pod kołdrą i płaczę ze strachu za każdym razem, gdy słyszę śmiech Laleczki Chucky, którą rodzice oglądają za ścianą. Nie wiem, co poszło nie tak, że dzisiaj horror jest moją pasją, a Chucky jedną z ulubionych postaci :P Nie, nie, właśnie dobrze brzmi dzięki koszmarom! Koszmary są super ;D

Nie Ty pierwszy usiłujesz zwrócić mi uwagę, że nie wiadomo, kiedy żartuję :P

Oj, koleżko, to umówmy się, tak, że kiedy żartuję, będę brał te żarty w nawias, bo ewidentnie nie nadajemy na tych samych falach ironii :P

"Ludzka stonoga". Cudowne dzieło, uwielbiam wszystkie trzy części xD Mam taką zasadę, że jeśli układam wiersz "na poważnie", to kombinuję, jak upchnąć jak najwięcej treści w obrębie tego mojego dziesięciozgłoskowca - i wtedy zazwyczaj żadne słowo nie jest zbędne. Ale kiedy piszę takie lekkie pitu-pitu jak ten wiersz, nie robię sobie wyrzutów z powodu zapchajników ;> Nie, nie - valium to dla ojca, bo to on jest podmiotem lirycznym ;>

Zazdro, że mimo rozbieżności w liczbie sylab w wersach, czyta się gładziutko. Ja już tak chyba nie potrafię... :P Kawał porządnego wiersza, do tego blisko stylistyki, która najbardziej mi pasuje, więc czytając, czułem się jak w domciu ;D

Mój syn jest dość strachliwy, więc małymi kroczkami oswajam go z grozą (oczywiście na poziomie adekwatnym do wieku). Wolę już, by traktował strach jak czystą rozrywkę niż nabywał przez to traum. Z jakiegoś powodu jednak dzieci nie boją się takich maszkar, jak Lokomotywa Tomek. To jest dla mnie zdumiewające, że widzą maskotkę tam, gdzie ja widzę jakiegoś obrzydliwego mutanta xD Dziękuję ;>

Nie możesz, synu, zostać tu ze mną - Za chwilę horror - zjawy, potwory, Duchy, mordercy, krew tryśnie zewsząd. Zmykaj, nie wychyl nosa spod kołdry. Ojcostwo to też kompromis przecież Więc zanim grzecznie znikniesz pod kocem, Wspólne piętnaście minut bajeczek, Potem do łóżka precz - kino nocne! Przełknę bez trudu makabrę każdą, Obcięte głowy, wyrwane ręce... Lokomotywa z człowieczą twarzą? - Niech valium sen mój trzyma w opiece!

Biorę zatem czarny. Bez srebra ;D Śliczne dzięki ;>

Skoro osoba będąca "w klimatach" przyznaje mi rację, to znaczy, że...muszę mieć rację ;D

Nie marudź, jest tyle odmian limeryku, że na pewno się w któryś wpasowałem :P Gracias ;]

@Marcin Szymań[email protected], dołączam ;D Jan z Piły, gdy go naszła potrzeba, Swoich lalek pompować się nie bał, Bo choć grzeszyły z nim wiele, Ich wnętrza wypełniał helem, Zatem wszystkie trafiały do nieba.

Ile w tym prostym, krótkim wierszu treści! Szanuję bardzo!

Cieszę się, że Ci się podoba! Śpij dobrze ;D

Jest w tym mądrość życiowa, ale nie wiem, kim był Mascagni, więc przełożę tę mądrość na swój plebejski język: Sex Pistols też niczego nigdy nie wygrali ;D

No właśnie "mój" i nic ponad to...ale jak wspomniałem wyżej, nie mam wygórowanych oczekiwań co do niego :P Jedyne, czego się spodziewam, to że zaraz przyjdzie tu jakiś urażony fan jazzu i mnie zbeszta xD

Bardzo ciekawa koncepcja! Uświadomiła mi, że robię zupełnie na odwrót, może w tym mój problem xD

Mocna rzecz. Mam wrażenie, że jeszcze do końca nie znalazłaś własnego stylu, ale jesteś na dobrej drodze. Podoba mi się fatalizm Twoich wierszy i ogólnie klimat. Ciężkie są, to cenne.

"Rytm spod swetrów" to bicie serca po prostu, nie ma tu jakichś wielkich podtekstów :P Jestem świadomy, że nie rzuca na kolana. Również nie uważam tego wiersza za jakiś wybitnie udany i nie nastawiam się na euforię w komentarzach. Ot, przeciętniak. Niemniej, bywało tak, że dla mnie jakiś mój wiersz był przeciętniakiem, a do innych trafiał szczególnie mocno. Więc niech sobie jest czytany ;D

Znajdźmy się nocą w ciemnej piwnicy, Niech eksploduje ten rytm spod swetrów, Drwiący z szarości zgiełków ulicznych - Niepoliczalne, szalone metrum. Na wszystkich strunach zarządźmy chaos, Wołajmy nowe nuty do życia, By się ze sobą nic nie zgadzało. Niech rzęzi piszczy - w głowach niech zgrzyta. Póki nie trzasną szklanki na stołach, Idźmy w zaparte do rannych godzin, Że jest w tym koncept - pełna kontrola, I jeszcze wiemy o co nam chodzi.

Bardzo się cieszę ;D Coś w tym jest, pasuje bardzo dobrze! Dziękuję, robię co w mojej mocy ;D Pół biedy, dopóki te spotkania siedzą w głowie i nie wyłażą poza nią.

Naprawdę jeden z ulubienych? Nie wiedziałem, ale milutko! ;D

Pierwsza strofa o drzwiach rządzi! I łazienka! Cały wiersz jest super, ale te dwa "pomieszczenia", moim zdaniem, wyszły najlepiej ;D

Temat wdzięczny, takie tęskne wiersze zawsze spoko. Ale kompozycyjnie jest nudnawo, dość jednostajnie, wszystko ciurkiem po jednym rymie... Ja, jako czytelnik, życzyłbym też sobie jakiegoś tytułu, bo trzy gwiazdki to żadna zachęta do czytania. Aczkolwiek to już moja osobista fanaberia, bo wiem, że są fani takiego rozwiązania.