Manek

@Kwiatuszek Ha ha ha. Oj Wy kobiałki. ;-))) Uniwersum trzęsie się u samych posad i Was to bawi, a złamie się mały listek i upadnie na ziemię, to nad nim płaczecie. ;-))))) Pozdrawiam i dzięki za serducho!!!!!!

ładna kołysanka

Bardzo celnie to skomentowałeś. Dokładnie tak jest. Może nawet "prawie" się uda. ;-) Pozdrawiam

Obserwując z różnych stron Porwali wysłańcy nie bacząc, że niemy, „Prowadźże do swoich, bo zarżnąć ich chcemy!” Wprowadził wertepem pod bagnet, kul huk, Gadają bohater, a inni że wróg. Najbliższym dopomóc – sprzedała swe ciało, Im częściej chodziła, tym mniej ją bolało. W świątyni słuchając anielskich śpiew strun Matusia do Jasia: „to dziwka, więc spluń.” Łupieżcy złupili, więc złupił ich dom. Pojmali, zamknęli do takich jak on. W katorgę powiedli, zakuli w kajdany, Zza okna spoglądał złoczyńca nieznany. Modlące się ręce w pięści złożone. Słowika do klatki, a kamień na wronę. Zarania pewnego zbytek się spalił, Dłoń wyciągnięta, jałmużny żądali. Marek Thomanek 23.04.2023

Ha ha ha. Dobre.

Jasne, Państwo Kryształowi, Dla narodu chcąc obłowić, Udowodni się rozpusta, Wina Niemców oraz Tuska. :-P

Zniknął spokój na podwórku? Tylko gdzie, kochany wujku, za przekręty wsze ciamajdy dziś ze strachu robią w majty.

Śmierć kliniczna może być bardzo intensywnym przeżyciem. W to wierzę. Ale na pewno nie zachodzi tutaj żadne przejście czy skok w zaświaty, krainę duchów, boga itd. Mamy tutaj raczej do czynienia z urojeniami i halucynacjami niedotlenionego mózgu. Takie efekty można także uzyskać pod wpływem transu albo narkotyków. Tak samo i w tym wypadku są osoby opowiadające o niesamowitych i wręcz realnych doświadczeniach.

Nie rób tego. Depresję można opanować. Życzę Ci siły.

@Rafael Marius Nie gniewaj się, nie wiem co Ci się przydarzyło, ale żyjesz, więc nie mogłeś śmierci doświadczyć. Nikt z nas żyjących tego nie umie dokonać. @Rafael Marius Może i byłeś u jej progu ale przez ten próg nie przeszedłeś.

@Natuskaa niektórzy nazywają różę królową kwiatów

W sumie tak. A jednak nie do końca. zamiast błahe powiedziałbym raczej milsze i wygodniejsze

@Rafael Marius Nie odbieram śmierci, jako czegoś negatywnego. Obojętnie, czy po niej jeszcze coś będzie, albo to już jest koniec absolutny. @Łukasz Jasiński podziękował

Róża i ja Przekwitła róża w szklanym wazonie, Wyschnięte liście i pajęczyna. Purpurą kiedyś wdzięcząc zalotnie, Aromatycznie zmysły karmiła. Soczystym pąkiem kwiatu nabrzmiała, Kusiła tańcząc tango bezwstydnie, Do jej zerwania tak zapraszała, A zrywającą rękę raniła. Dziś pochyliła główkę zmęczoną, Zwiędniętym płatkiem blat stołu zdobiąc, Nową kreację wypracowała, Jeszcze się piękni za końca progiem. Siedzę wpatrzony w różę, się pytam, Ileż to kwiatów świat wielki zdobi, Ile z nich martwe stworzyło morze – Czy także śmierć umrzeć potrafi? Marek Thomanek 12.09.2023

@Łukasz Jasiński To dlaczego nie dałeś serducha???

@Monia Dziękuję uprzejmie za serduszko. Pozdrawiam

@Leszczym Dzięki. Lubię takie baśniowe klimaty.

@Moondog Aaaaaa. Teraz rozumiem. Jak taka jedna mała literka może przemienić cały sens wypowiedzi. Bardzo ładny przykład na to, jak ważna jest rzetelna korekta przed pastowaniem swoich tekstów.

Alleluja Brachu. Dokładnie tak jest. Pozdrawiam

Dziękuję za spodobanie się. W poezji wszystkie chwyty są dozwolone, muszą być tylko dobrze uzasadnione. Się na początku zdania dlatego, ponieważ inaczej załamałby się rytm wiersza. Mała riposta z mojej strony. Proszę nie zrozumieć tego jako hejt!!! No właśnie "cheyciła"??? Jeżeli chodzi tutaj o czasownik do rzeczownika "hejt", to może lepiej pisać go przez samo h oraz j??? Pięknie dziękuję za uznanie.

@Antoine W Cieszę się że się udało. miało być mroczno i mocno. Pozdrawiam @Jacek_Suchowicz I tymże razem, po raz pierwszy, Komentarz Twój mnie przekonuje. Jest treść treściwa, wers się wierszy, Serducho więc do Ciebie pruje. @Rafael Marius @Andrzej P. Zajączkowski dziękuję pięknie za przeczytanie i spodobanie się.

Mistrz Mroku U podstaw przeznaczenia gór, W kolebie skalnej kręte schody Oślizgłe klucząc wiodą w dół, Do paszczy szczerzącego chłodu. Pomroczna zgroza trwa tych miejsc, I nie wchodź tam, ty błaźnie głupi, Dostępu tajnych chroniąc przejść Kościeją czelnych śmiałków trupy. Za nimi gniew – zły zgrozy brat W huk krzyczy pełen gromkich wzruszeń, Zamętem szponi się pod wiatr. Się ciemnią w wichrze czarne dusze. Pod tymże już króluje nic. Żałoba, pustka jego mieniem, Koszmarów jarzma aby strzyc. W zaświatach tych mieszkają cienie. A jeszcze niżej, hen na spodzie, Gdzie żadne światło już nie świeci, Na tronie mistrz, w bagnistym grodzie, W ból rodzi strasznych grzechów dzieci I śle dorodne już na ziemię, Na śmierć i potępienie. Marek Thomanek 25.09.2024

Ha ha ha Czyli anioł, który wieszczy A autora jednak pieści, Zamiast treści puszcza muchę. Teraz proszę o serducho. ;-))

@Jacek_Suchowicz A czy nie lepiej byłoby sumienniej przemyśleć treść komentarzy a także popracować nad niedopracowaniami? Zabawa byłaby jeszcze bardziej ucząca. Zapraszam do analizy. Pozdrawiam

@andreas dziękuję