Manek

@Łukasz Jasiński Ha ha ha. Dziękuję za zwrócenie uwagi na ten niesamowity błąd. A swoją drogą, to wiersz został opublikowany w miesięczniku literackim Akant. Dziwi mnie więc, że tam takie dziecinady publikują. Może napiszesz do redaktora i go pouczysz?

@andreas Wielkie dzięki @Łukasz Jasiński Nie musisz. Cieszę się, że się wiersz spodobał. @violettaDziękuję bardzo za przeczytanie i spodobanie się

@Domysły Monika Bardzo dziękuję za przeczytanie i serducho. Pozdrawiam uprzejmie.

@Rafael Marius Czyli powiadasz, że taka śmierć to też tylko człowiek ;-))))) Pozdrawiam

@Jacek_Suchowicz Dziękuję za przeczytanie i spodobanie się.

Ostateczności dzień następny Pobojotrupskie runo żreć, Skrzydlacząc dziobły wrony – Nabogaciła szczodra rzeź Posoki nurt czerwony. Pokosem ścielił – barwny ślad, Pokotem szła kostucha, Wypełzła spoza zgiełku krat Zgrzytliwie cisza głucha. Rozwarły, ongiś twardą dłoń Zbutwiałe żołnierzyki – Na pastwę losu rdzawi broń, Żerdziały dzidy, piki. Panoszył się, bo został sam Po kres bezludzki pokój, I tylko łezka kręci gdzie, Czerń jamy lśni po oku. To bezrobotna płacze śmierć, Przysiadłwszy na poszyciu – Cisnęła starą kosę precz, Ten pierwszy raz w jej życiu. Marek Thomanek 23.03.2024

Prawili dookoła Historii początki dziesiątki dni temu, A może to było jedynie ich piątki? Się nie znam i nie wiem. Ktoś inny podpowie, że było ich siedem. Stworzyciel spoglądał raz z dołu, Raz z góry, lecz jak wyglądał Zbyt ciężki ten ołów. Wieszali na żerdziach wysoko i wyżej Te znaki – robaki, księżyce, czy krzyże. Bo Actus Purus bajecznie wszechburczy, Gdy tylko podskoczysz się szybko rozburczy, A w trzewiach każdemu inaczej głód burczy. Niedawno na nogi zeskoczył z drzewa A już pazera się gniewa i śpiewa – Małpokształt z zapałem skorupę lemieszem I czesze, i grzeszy. Marek Thomanek Marzec 2024

Świetne. Pozdrawiam

@Domysły Monika, @Rafael Marius, @Leszczym bardzo dziękuję za przeczytanie wiersza i spodobanie się. Pozdrawiam serdecznie.

Bez tytułu Kości karbonu na palenisku Żarem czerwonym zajarzy wszystko Byle im dać tlen i czas Mięśniem i miechem kowal obraca W ukrop białego rzucając łona Namiętnie twardą stal Ramiona w kleszcze ciało ujmują Młot spracowany całuje pieści Kuje na nagim kowadle Zapamiętałe płyną strumienie Ciosów przy jęku burzliwych dźwięków W dogłębnym boju strzelają iskry Fala gorąca bije na oczy I krople potu nic nie ostudzą Spragnione usta błyszczą się błyszczą Pełnią spieczonych warg Marek Thomanek 05.10.2023

@poezja.tanczy dziękuję za serducho i komentarz. Ale szczerze mówiąc, nie rozumiem tej Twojej miniaturki.

@Domysły Monika dziękuję bardzo

Dobre!!!! Masz absolutną rację!!!!!!!!!!!

@Kwiatuszek Jeszcze raz, wielkie dzięki. Staram się. Jestem stale w trakcie badania, poszukiwania i analizy. Wielu autorów koncentruje się msz. na jednym stylu. Piszą po prostu stale na jedno kopyto. Osiągnęli jakimś tam wierszem sukces w postaci kilku serduszek i teraz kopiują ten styl nie rozwijając się tymże już dalej. Wielki błąd..

@Kwiatuszek Wielkie graty!!!! ;-) Wiersz ten został opublikowany w obecnym, listopadowym miesięczniku literackim Akant.

Może to i lepiej. Każdy by tylko partaczył i knocił tam i z powrotem.

@Konrad Koper Dziękuję bardzo za spodobanie się i serducho.

Od czasu do czasu w bytu hałasie Patrzymy na zegar już poniewczasie Marek Thomanek 08.11.2024

@Rafael Marius @Domysły Monika Dziękuję bardzo. Według mnie jest to jeden z najlepszych wierszy, jakie dotychczas napisałem. Pozdrawiam

Niewolnik czasu Rozdarłszy wór, zgwieżdżony sznur sklepieniosiejąc lekko, Kosiciel dusz, przestworny mistrz zacyferblacił krzepko. Powiedział tak: „Stworzeńcu masz, powiedzmy... świata chwilę, Żywotnij wskroś powszednim snem, a potem cię zabiję”. To rzekłszy wstał i znikł, i zadość słowu się sczyniło, Pokaruzelił wszelki szmat wszechświatów pełną siłą. Przestrzenił wzdłuż, przestrzenił wszerz, wirował do rozpuku, Bo właśnie tak go jasny pan z nicości ciemnej ukuł. Gdy już niesforniak w bytu treść sumiennie się zapuścił, Wręcz nie omieszkał zajść do bram i niebios i czeluści, Kiedy na wyrost czyn i myśl rozłokcił i rozbarczył, Powrócił mistrz, oznajmił że wędrówki już wystarczy. Utulił tedy dzieło te – a był on z niego dumny – Rozniecił noc, ugłaskał w piach do hebanowej trumny. Szafotni sznur z kołyski zdjął, kołderką przykrył chłodu, Szkielecy jedwab sukni dał trupiszczy dla wygody. „Czarowny widok w górę dzierż, puch ziemi za wezgłowie, Po kraniec dni w spokoju żyj, niech dopisuje zdrowie”. Marek Thomanek 09.12.2023

Ha ha. Dzięki wielkie. Ale nie jestem duży. Tylko 170 cm. ;-)))))))))))))))))))))))

Hej Brachu. Wybacz proszę, że się mądruję. Do tej pory sam nie zdawałem sobie z tego sprawy, ponieważ nigdy dotąd nie użyłem tego wyrażenia pisemnie. Dopiero czytając Twój wiersz zastanowiłem się i sprawdziłem w słowniku. Chodzi o poprawną pisownię " wte i wewte". Poniżej ciekawy link na ten temat. Pozdrawiam https://www.nck.pl/projekty-kulturalne/projekty/ojczysty-dodaj-do-ulubionych/ciekawostki-jezykowe/wte-i-wewte

@piąteprzezdziesiąte Nie będę Ci nic opowiadał. Widzę, chodzi Ci już tylko o to aby mieć ostatnie słowo i zaczynasz wykrzywiać moje wypowiedzi. Napisz jeszcze coś śmiesznego. Ja już idę spać. Życzę spokojnej nocy

Nie musisz przepraszać za coś, czego nie musiałaś robić. A przyczepiłaś się do dosyć popularnej figury retorycznej. Cieszę się, że już Ci się samopoczucie poprawiło.

Ha ha ha ha ha. Teraz dopiero rozumiem. Dlaczego nie od razu tak? Precyzyjniejsze sformułowanie problematyki na samym początku bardzo uprościłoby całą dyskusję. To po pierwsze a po drugie to naprawdę się czepiasz i demonstrujesz swoją niewiedzę. To co ja tutaj zastosowałem nazywa się załamaniem rytmu lub metrum. Często jest coś takiego stosowane np. w piosenkach. Wiersz to nie tylko rymy i równa metryka i nie gra roli czy Ci się to podoba, czy nie. Zalecam na przyszłość się jednak sumienniej zapoznać z rodzajami wierszy, budową, figurami retorycznymi itd. Tak żeby się więcej nie robiło tak śmiesznie jak jest teraz. Mam nadzieję, że udało mi się wyciągnąć statek z mielizny. Jakby co jeszcze było to pisz. Chętnie odpowiem. Pozdrawiam