Poezja to życie

Twój uśmiech Unosi mnie wysoko Tam do słonecznego nieba I tylko ciebie mi trzeba Twojego czułego dotyku I kilku ciepłych słów A potem gdy znikasz To wyruszam odnaleźć ciebie znów A potem budzę się Będąc królem niespokojnych snów

Nadajemy na tych samych falach I tańczymy na nocnych balach Bo życie znaczy dla nas wiele Ja i ty tacy fajni przyjaciele Czekający na sen Który się nie spełni A ty jesteś taka piękna Gdy księżyc jest w pełni I świeci swym blaskiem Na wszystkie strony Więc proszę nie odchodź Bo bez ciebie jestem taki zasmucony!

Jeden temat I słońce opalające Nasze ciała I dwa serca Dwie dusze Bo czy na widok Twojego nagiego ciała Tak łatwo się wzruszę? Czy zapomnę Tak szybko o wszystkim? I odejdę z kimś Memu sercu Bardzo bliskim?

Tylko jedno Tchnienie wiosny I twój uśmiech radosny Prowadzi mnie Przez ciemne doliny I tajemnicze krainy Gdzie tak szybko Zastyga ten czas Więc proszę powiedz mi Czy już nie ma nas? Czy jestem tylko W twoim śnie nocną zmorą? I czy chcesz wyrzucić mnie Ze swojego serca Tak szybko letnią porą?

Twoje dłonie pachną Wczesną lawendą A ja wracam w te rejony Gdzie byłaś ostatni raz I chodziłaś boso po śniegu Tak daleko od brzegu I nawet czas mógł nie istnieć Gdy jedno ciało szukało drugiego W labiryncie utraconych wspomnień

Było minęło A życie zniknęło I została tylko Plama na honorze A ty wysłałaś Tysiące błękitnych ptaków W przestworze Które śpiewały Razem z wiatrem Melodie spokojną Oby to nie skończyło się Kolejną krwawą wojną

Czas zabrał mi ciebie A po drugiej stronie rzeki Nie ma już powrotu Do dobrych chwil Tylko pustka i mrok A w sercu okropny ból Bo bez ciebie Rozpadam się na kawałki Który to już raz? Nie wiem sam Bo wieczność zabrała mi Wszystkie odpowiedzi A samotność ma zawsze Ten sam gorzki smak

@Starzec Wiosna, lato, jesień i zima! Miłość o każdej porze roku mnie trzyma!

Okruchy czasu Trzymam wciąż w dłoniach I liczę tyle blizn na skroniach I czekam na twój powrót W moje ramiona Bo chce aby każda moja myśl Została spełniona I aby twój wielki gniew Rozpłynął się daleko Tam gdzie ptaków śpiew (Twoje kroki uciekają spod wysokich drzew)

Kochałem Cię wczoraj Kocham dzisiaj I będę kochać jutro Nawet Twój wiatr we włosach A potem znikniemy Jak dwie zjawy I nie będzie nocy Ani nie będzie dnia Zniknie jak historia ta (Zapisana w gwiazdach)

Ślady Twoich bosych stóp Zostały na rozgrzanym piasku A ja szukałem Cię wszędzie Patrząc na błękitny horyzont Bo nie było nic poza nim A Ty rozpłynęłaś się Jak duch we mgle A widziałem Cię tak niedawno Zarys postaci w niewyraźnym tle Wciąż prowadził mnie Na nieznane wody Czy odeszłaś już na zawsze?

Móc swoje błędy naprawić I móc wszystko sobie wybaczyć W przyjaźni trwać do końca Do ostatnich promieni słońca Które dotkną nas swoją obecnością Bo przecież nie jesteś moją własnością Tylko darem przyjaźni zesłanym z niebios Więc kiedy w końcu usłyszę Twój głos? I odzyskam Twoje stracone zaufanie? Przecież zawsze to tylko Ty byłaś Dla mnie na pierwszym planie!

@FaLCorneL @FaLCorneLDużo czytam i kupuje różnej poezji. Mam zakupione tomiki Słowackiego, Baczyńskiego właśnie, Leśmiana, Szymborskiej, Konopnickiej, Różewicza itp. Jak uczyć się to od najlepszych. Dużo wierszy z rymami też pisałem. Różnych form próbuje. I wiersze rymowane i białe. Nie uważam się za nie wiadomo jakiego poetę. Ot zwykły amator rzemieślnik, który coś tam pisze i próbuje swoich sił w pięknej sztuce słowa jaką jest poezja. Również pozdrawiam i dziękuję za miłe słowa:)

@FaLCorneL Dzięki już poprawiłem:) No nie wytrzymałem. Potrzeba tworzenia okazała się silniejsza. Cieszę się, że Ci się podoba mój wiersz. Trochę go skróciłem bo był za długi. Również pozdrawiam:)

Jakaś tajemnicza postać Wyjrzała przez okno I powiedziała mi prawdę O Tobie i o mnie A gdy jej lodowate dłonie Zaciskały się wokół mojej szyi Już myślałem że to koniec I żegnałem się z życiem Ale to był tylko koszmar I bardzo zły sen A potem pomyślałem o Tobie Gdy swoimi pocałunkami Odbierałaś mi tlen I wracałem wciąż na nowo W Twoje objęcia Pewnej sierpniowej upalnej nocy

Nie napiszę Kolejnego wiersza A Ty będziesz Czekać na mnie pierwsza I gdy odzyskam Twoje zaufanie Przyjdą lepsze czasy Tak się na pewno stanie I nie będzie Między nami Żadnych waśni Bo będziemy żyć W wielkiej przyjaźni Do końca Swojego istnienia A nic innego Nie będzie mieć Już znaczenia

@duszka Dziękuje bardzo i cieszę się, że Ci się podoba:) Takie krótsze formy też pisałem. Również pozdrawiam:)

Przez łąki ukwiecone w maju Przez życie samoistne w raju W końcu wracam do ciebie W odpowiednim momencie I daje ci cząstkę siebie W tym wybranym fragmencie Mając tą ostatnią nadzieję Że zapomnisz to co złe wszystko I będziesz w końcu Przy mnie blisko Bo moc przyjaźni Potrafi wybaczyć wiele Bo w końcu ty i ja To najlepsi przyjaciele!

@Waldemar_Talar_Talar Świetny wiersz!

Gdzie Ty tam i ja I nasza historia Opisana we łzach Która prowadzi mnie W Twoje objęcia Nocną porą I nie zmienia się nic Nawet ten cholerny czas Gdy potem odchodzisz ode mnie Gdzieś tam w siną dal

Tyle niepotrzebnych słów A bolą jak milion ostrych noży Wbitych w Twoje serce Więc pozwól mi Naprawić wszystkie błędy A znowu zaświeci Dla nas słońce I nie będzie już bólu ani łez Ani krwawiących ran Bo gdy jestem przy Tobie To czuję ten bliskości stan I razem z Tobą odkrywam Naszą przyjaźń na nowo I przepraszam Cię tak bardzo Za każde moje nieszczere słowo!

Zniszczona przyjaźń I stracone zaufanie Niech to będzie tylko sen I tak się nie stanie! Więc proszę Cię Moja kochana przyjaciółko Zmień o mnie swoje zdanie! Bo bez Ciebie nie mogę żyć! I tylko u Twojego boku chcę być! I w wielkiej przyjaźni móc trwać! Bo najlepszą wersje siebie chce Tobie dać! A bez Ciebie popadam w szaleństwa stany! Więc niech czas uleczy wszystkie Twoje rany!

Zostawiam wszystko za sobą A Ty jesteś dla mnie najważniejszą osobą Która w moim sercu żyje i istnieje I mam nadzieję że nie zostaną pogrzebane nadzieje Na te dobre chwile razem z Tobą spędzone Na miły Bóg one nie mogą zostać przekreślone!

Jestem śladem rozmazanym Na twojej popielniczce I spotkamy się kiedyś W ciemnej uliczce A ty wybaczysz mi Swoje krzywdy i rany I zmienisz co do mnie Wszystkie swoje plany I będzie nadzieja Na wspólne chwile Razem spędzone I klnę się na Boga Aby to nie było stracone!

Ciemne chmury Zebrały się nad naszymi głowami I pada wciąż pada Ten ulewny deszcz Więc niech zmyje Nasze wszystkie rany I w końcu wyjdzie słońce Bo chcemy zatracić się W tych promieniach A potem wciąż tonąć I rozpływać się (W nieskończonych miłosnych uniesieniach)