Poezja to życie

W blasku księżyca Znika moja okolica A ja już nie jestem Taki sam I nie czekający Gdzieś u niebios bram Całkiem odmieniony Życiem opromieniony Łapię chwile Na pętli czasu

Brudne sumienie I bolesne istnienie Tylko jeden grzech Ciała oczyszczenie Serca spalenie I głośne westchnienie O słodkiej duszy marzenie Zaprogramowane w moim umyśle

Jestem światłem Jestem cieniem I noszę ciężkie Życia brzemię Na swoich Słabych barkach Ciężar życia Ciężar świata Czy uniknę Spojrzenia kata?

W odmętach czasu Szukam Twoich śladów Rozsypanych na piasku I maluję farbą na ścianie Twoje imię Zaczyna się na "M'' Już odgadłem je To jest jak chłodny dotyk W moim śnie Jak cichy szept Pośród dzikiego tłumu A dwa serca są Z dala od zgiełku i szumu

Ratuj duszę swoją Przed bolesnym upadkiem W mroczną otchłań pożądania

Pocałunek Westchnienie Zbliżenie I do snu utulenie

Pożegnania i powroty I trochę w sercu tęsknoty Która zaprowadzi mnie Prosto w Twoje objęcia A Ty jesteś taka piękna Jak z kolorowego zdjęcia I dla Ciebie wciąż Piszę naszą historie na nowo Bo z Twoich ust Padło to magiczne słowo "Kocham"

Przeznaczenie Istnienie i sumienie Żyje w tobie i we mnie Podążając dziwnymi ścieżkami I zostawiając nas z otwartymi ranami

Jeden czas Jedno życie I miłosne uniesienie Tam w chmur błękicie

Czy jesteś dla mnie przeznaczona? I czy jesteś mojego uczucia świadoma? Bo to co jest między nami zbudowane Nigdy nie będzie zapomniane I w potoku słów będzie uchwycone A nasze ślady będą krwią na śniegu oznaczone

@Ana Dziękuję bardzo i cieszę się, że Ci się podoba. Pozdrawiam

Twoje łzy Utoną w deszczu A ja będę czekać Na Ciebie Z otwartymi ramionami Modląc się o spokój i ciszę Kiedy do snu Cię ukołyszę

Usłyszałem to od Ciebie Słowa pełne goryczy Bo miłość taka gorzka jest Brak jej słodyczy A smutki topiły się Nie mówiłaś już "Kocham Cię"

Czy w tłumie ludzi Odnajdę Cię? Czy w moich snach Spotkamy się? Tam w rajskich ogrodach W ulicy cieni Czy coś się Na lepsze zmieni? Między nami Zagubionymi kochankami Kto wie co się stanie Gdy będziemy całkiem sami W łańcuchach zaplątani Całkiem sobie oddani I żyjący marzeniami

Łzy anioła Kapią w dolinie A ja modlę się O przebaczenie W mojej ostatniej godzinie W bólu pogrążony I życiem zmęczony Pragnę tylko Trochę ukojenia I niech odejdą w niepamięć Bolesne wspomnienia Teraz i na wieki A koniec nie będzie już daleki

W uszach szum I jeden dziki tłum Który spogląda na mnie I sam nie wiem Czy jestem na dnie A Ty skradasz się Tak pięknie Ubrana w ciemne szaty Bo jesteś tylko Ty I dwa odległe światy

Czy to już maj? A Ty piękna swoje ciało mi daj! Bo ten miesiąc Uderza kościelnymi dzwonami A my jesteśmy całkiem sami Pośród zielonych Pięknych pól Ty królowa a ja król I nic więcej Nam nie trzeba Tylko trochę Własnego nieba

Mieć prawdę Jak na dłoni I zanurzyć się tam W błękitnej toni I trwać w milczeniu Trwać w skupieniu Żyć jak trzeba Tak blisko nieba Z głową w chmurach Jak marzyciel

W potoku zagubionych snów Czekam na miłość jak ze snów Czy trafi mnie strzała amora? Czy przyjdzie na mnie pora? Tego nie jestem w stanie Objąć rozumem I czekam na gorące uczucie Razem z szarym tłumem

P jak pragnienie W jak westchnienie Z jak zbliżenie Z tym się czuję Jak anioł w niebie Bo to wszystko Co mam od Ciebie

Serce bije Poruszone rytmem Miłosnego uniesienia A miłość to coś pięknego I nic innego nie ma znaczenia To jest chyba Cała tajemnica istnienia?

@staszeko Dziękuję i cieszę się, że Ci się podoba:) Pozdrawiam

Pieśni miłosne Pieśni radosne I człowiek z wiatrem we włosach Czekający na wiosnę W tłumie zagubiony Ktoś niespełniony Pieśni miłosne Pieśni radosne I ten z głową w chmurach Czekający na wiosnę Życiem zasmucony Ktoś blizną naznaczony

Pijany sen wariata O końcu świata Czy kiedyś spełni się? Czy raczej nie? Jedno licho wie!

Gdzie mnie wiatr poniesie? Czy jak piórko delikatnie uniesie? Tam wysoko Ponad błękitne obłoki I gdzieś zniknęły Moje kroki Rozpłynęły się Jak duchy we mgle I zostało tylko jedno serce Bijące w niewyraźnym tle