Poezja to życie

Życie jak sen Prowadzi cię Przez doliny wspomnień Naznaczone krwią i łzami Upadłych aniołów Czy to szaleństwo Kiedyś skończy się?

Wszystkie drogi prowadzą mnie Tylko w jedno miejsce Twoje ramiona naznaczone Tęsknotą niespokojnych nocy I bytowaniem chorego istnienia A twoje ciało jest skąpane w ciemności Więc jeszcze raz wracam by poznać Twoje prawdziwe "ja" (Ukryte w czarnej skórze)

Gdzie mnie wiatr poniesie? Czy w twoje ramiona Pachnące słodyczą upojnej nocy? Czy między twoje uda O zapachu dzikiej róży? Więc bądź przy mnie i nie odchodź Bo jesteś taka piękna (Jak złota polska jesień) A twoje serce blisko mojej duszy woła: "Kochaj mnie i pocałuj moje wilgotne usta''

Jesteś cieniem samej siebie Sprzed kilku lat Bo utraciłaś to piękno Które miało wiecznie trwać A twoja dusza została tam Po drugiej stronie rzeki Podczas gdy kres tej historii Był bardzo daleki (Jesteś absolutem bytów minionych)

Dłonie zanurzone mam we krwi Czy ona ze mnie drwi? A gdy zaciskam ręce Wokół jej karku Niebo płonie na czerwono A potem krzyk którego Nikt nie usłyszy (W ciemnym lesie zimą) Już nikt nie znajdzie jej Po zadeptanych śladach (To tylko chory sen) Chyba mnie nie podejrzewasz O nic złego mój piękny (Kwiecie lotosu) Jestem tylko niewolnikiem Własnego losu

Cień wspomnień Wymyka mi się z dłoni A ty oddychasz Mroźnym powietrzem Czekając na płacz Boga w deszczu Gdy ja dobijam do brzegu Modląc się o spokojny sen Który wypełni pustkę (W moim i twoim daremnym istnieniu)

Szukam swojego Prawdziwego "ja" Szukam tam gdzie Ta ostatnia łza Czy jest ukryta W niebycie istnienia Gdzie czas zabija Wszystkie wspomnienia Na myśl którego Przeszywają cię dreszcze Czy żyjesz, czy wierzysz Czy kochasz jeszcze?

@Kamil Olszówka Karol Wojtyła Jan Paweł II (21: 37) wcina kremówki w niebie!!!

Przez chłód twoich palców Wtargnę do twojego istnienia I zrobię tam piekło Tak że nie poznasz Swojego odbicia w lustrze Bo rozpłynie się Wraz z jesiennym Deszczem i wiatrem A ty znikniesz w ciemności (Już cię nie zobaczę)

Jesienią liście Spadają z drzew A ty budzisz mnie Z pięknego snu Ubrana w strój kąpielowy Moja droga co za pomysły Przychodzą ci do głowy?

Ten czas nie kończy się Gdy jestem z tobą I oddycham twoim powietrzem A łzy nie giną w potoku słów Znajdują swoje miejsce I leczą rany duszy i ciała Skąpane w jesiennym deszczu Krople spadają na nagie dziewczęce ciało

Istota piękna To ty i twoje życie Opisane w łzach Pewnej letniej nocy Gdzie czas Stanął w miejscu I nie ma nic Poza krzykiem rozkoszy Drżących ciał

Brak wartości moralnych Tylko pogoń za pieniądzem (Mój świat płonie!) I nie poznaję już tego świata Bo nawet ksiądz (Modli się za pieniądze) (A wiara jest fikcją) Pedofile w sutannach wciąż Gwałcą małe dzieci A ja jak gdyby nigdy nic Zasypiam co wieczór (Śpiąc spokojnym snem)

Ty ze mną W dolinie czasu Gdzie przemijanie Nie znaczy nic I tylko proch i pył W moich dłoniach A ja pragnę znowu Doczekać sennego świtu (Tylko w twoich ramionach)

Gwiazdy gasną Jak nadzieje pogrzebane (W snach) A nurtujące pytania Wracają bez odpowiedzi W chłodny dzień Gdzie czas zaciska pętle Na szyjach obcych ludzi Pokazując im objawienie A ty się pytasz (Gdzie jest mój Bóg?) Gdzie zbawienie?

Żegnaj nocy chłodna I z mojego serca Wyrzuć smutek istnienia I prowadź mnie tą jedną Jedyną szczęśliwą drogą (Gdy inni nie mogą) Pokaż światło które zwycięży Ciemność jednostki bytu Wymyślonego cierpienia w raju Podczas gdy anioły nie zapłaczą Już więcej krwawymi łzami

Przez twe lochy Przejdę spokojnie Tam do zamku królowej Gdzie padną słowa (O zbawieniu dusz) I o milionie skrzywdzonych serc Ludzi w ciemności W których rządzi Tylko ból i strach A ja marzę tylko o tym Aby moje słowa nie przeminęły Wraz z podmuchem jesiennego wiatru (To jeszcze nie koniec)

Żyjesz dzień Lub dwa A potem znikasz Jak ta ostatnia łza W labiryncie życia Ciemną nocą Gdzie nikt nie przyjdzie Z pomocą (A w serca uderzy chłód) Piękna zagubiona dusza To chyba jakiś cud?

Wciąż wierzę w dobro Wciąż wierzę w niebo (I w zagubione anioły) Bo między nami Jest ich pełno I krążą jak szalone Po błękitnych orbitach Nie wiedząc czym Jest czas ani przestrzeń (Która je wypełnia)

Sny to ty i twoje życie Opisane we łzach Namalowane czarnymi barwami A serce jest tam gdzie mrok I nie szuka ratunku Przed absolutnym upadkiem Istnienia wymyślonych aniołów

My tacy piękni (Wciąż ucieka nam czas) Niech zatrzyma się Tylko na jeden moment I powie nam prawdę o nas samych (O naszych ciałach w bliznach)

Ślady wspomnień Zniknęły po tobie I została tylko Martwa cisza A ja w ludzi tłumie Ale jednak sam Zapominam o wszystkim Gdy tańczę w deszczu

Niebo ciemną nocą Usłane jest gwiazdami I zaprasza w świat Tajemnic i snów na jawie A potem nie ma już nic Tylko bezlitosny czas Który kradnie życie I zostawia blizny na twarzach Czy to wszystko zawsze Musi skończyć się bolesnym upadkiem?

My tacy sami W bezkresie czasu trwamy Nie poddając się Przeciwnościom złego losu Wciąż chwytamy dzień W swoje kruche objęcia

Niech ten czas Choć na chwilę się zatrzyma Abym mógł podziwiać Twoje piękno I zatrzymał wszystkie Dobre momenty I schował tam głęboko Na dnie serca Proszę nie budź mnie z tego snu!