Poezja to życie

Choć tyle lat upłynęło To moje uczucie do Ciebie Nie minęło I wciąż wznosi mnie na wyżyny Uskrzydla mnie (nawet w moim śnie) To coś pięknego Miłość jak coś odkrywczego Powiew lata Powiew wiosny Bo człowiek gdy kocha Jest taki radosny

Żyjesz Oddychasz I tworzysz Dzieło mrokiem malowane Z moich łez kryształowych Czujesz Smakujesz I obcujesz Z dziełem malowanym ciemnością I moją pogrzebaną radością To poezja To sens istnienia Chęć ciągłego tworzenia To istota piękna

Serce niechaj słucha A ciało wyzionie ducha Prędzej czy później To nieuniknione A nasze dni są Dawno temu policzone Lecz teraz trzeba Cieszyć się życiem wymarzonym Jak z bajki wyśnionym I nadać słowom odpowiedni ton Niech nie zagłuszy ich weselny dzwon

Kochaj i pozwól żyć Z głową w chmurach być Dotknąć tego co nieosiągalne Przekroczyć nieprzekraczalne Właśnie tu na ziemi W resztkach wspomnień Ludzie uwięzieni Przemijający czas I tylko ślady cieni A chłodny dotyk prostego Życia już nie zmieni

Trochę prawdy Dla ciebie i dla mnie Która nie istnieje I tylko sam dobry Bóg Wie co tu się dzieje Między nami Cudownymi kochankami I nawet zatrzymał się czas Ale nie było nas Tylko pustego pokoju przestrzenie I znikające gdzieś dwa cienie

Czas płynie jak rzeka A po drugiej stronie Nikt na ciebie nie czeka Z twarzą w dłoniach Siedzisz schowana A prawda już dawno temu Została pogrzebana Nie ma szans na jej odkrycie Jesteś tylko ty i smutne życie

Jesteś sennym marzeniem W letni czas Który nie spełnia się Moja piękna Przecież ja tak bardzo kocham Cię!

Gonię za twoim oddechem I za pocałunkami ukrytymi w tle błękitu Chcę dostać się do szczytu A Ty mnie mocniej sciśniesz Swoimi udami I jakaś chemia będzie Między nami Czy to nas wszystko Zaprowadzi w ramiona obłędu? Tym razem musisz Wyprowadzić mnie z tego błędu

Jestem światłem Które przenika twoje wnętrze Aż do szpiku kości Ach ty moja kochana! Ja nie uznaję litości! Bo chce zdobyć ciebie I twoje istnienie To jedyne moje pragnienie Które układam rozsypane Z ziaren piasku I nikt już nie obudzi nas O chłodnym brzasku

Światło przenika Przez twoje drzwi A ja chcę dotrzymać ci kroku W tym świecie szalonym Który odbiera nam dech Bo przecież kochać i umrzeć To nie grzech Bo nie liczy się smutek A wieczny śmiech W tym świecie szalonym Jesteś dla mnie marzeniem niespełnionym Bo trzeba kochać i żyć Trzeba kochać i umrzeć

Łzy kapią słone z ust A miłość pociągnęła za spust Pokazując swoje oblicze A obecność chłodnego uczucia Zgasiła na grobie wszystkie znicze Pokazując głębszą tajemnice istnienia A serce rannej zdobyczy nie ma żadnego znaczenia Bo jest tu i teraz Tam gdzie czas Żadne płomienie nie dosięgną już nas!

Niebo spłynęło krwią Który to już raz? A w ustach jest Metaliczny posmak I tylko szczęścia W sercu brak

Budzi się we mnie Istota tworzenia Bo mam coś więcej Niż słodkie marzenia Życie naznaczone Czynem walecznym A twoje przykre słowa Są dla mnie czymś zbytecznym

W blasku księżyca Znika moja okolica A ja już nie jestem Taki sam I nie czekający Gdzieś u niebios bram Całkiem odmieniony Życiem opromieniony Łapię chwile Na pętli czasu

Brudne sumienie I bolesne istnienie Tylko jeden grzech Ciała oczyszczenie Serca spalenie I głośne westchnienie O słodkiej duszy marzenie Zaprogramowane w moim umyśle

Jestem światłem Jestem cieniem I noszę ciężkie Życia brzemię Na swoich Słabych barkach Ciężar życia Ciężar świata Czy uniknę Spojrzenia kata?

W odmętach czasu Szukam Twoich śladów Rozsypanych na piasku I maluję farbą na ścianie Twoje imię Zaczyna się na "M'' Już odgadłem je To jest jak chłodny dotyk W moim śnie Jak cichy szept Pośród dzikiego tłumu A dwa serca są Z dala od zgiełku i szumu

Ratuj duszę swoją Przed bolesnym upadkiem W mroczną otchłań pożądania

Pocałunek Westchnienie Zbliżenie I do snu utulenie

Pożegnania i powroty I trochę w sercu tęsknoty Która zaprowadzi mnie Prosto w Twoje objęcia A Ty jesteś taka piękna Jak z kolorowego zdjęcia I dla Ciebie wciąż Piszę naszą historie na nowo Bo z Twoich ust Padło to magiczne słowo "Kocham"

Przeznaczenie Istnienie i sumienie Żyje w tobie i we mnie Podążając dziwnymi ścieżkami I zostawiając nas z otwartymi ranami

Jeden czas Jedno życie I miłosne uniesienie Tam w chmur błękicie

Czy jesteś dla mnie przeznaczona? I czy jesteś mojego uczucia świadoma? Bo to co jest między nami zbudowane Nigdy nie będzie zapomniane I w potoku słów będzie uchwycone A nasze ślady będą krwią na śniegu oznaczone

@Ana Dziękuję bardzo i cieszę się, że Ci się podoba. Pozdrawiam

Twoje łzy Utoną w deszczu A ja będę czekać Na Ciebie Z otwartymi ramionami Modląc się o spokój i ciszę Kiedy do snu Cię ukołyszę