Poezja to życie

Brak wartości moralnych Tylko pogoń za pieniądzem (Mój świat płonie!) I nie poznaję już tego świata Bo nawet ksiądz (Modli się za pieniądze) (A wiara jest fikcją) Pedofile w sutannach wciąż Gwałcą małe dzieci A ja jak gdyby nigdy nic Zasypiam co wieczór (Śpiąc spokojnym snem)

Ty ze mną W dolinie czasu Gdzie przemijanie Nie znaczy nic I tylko proch i pył W moich dłoniach A ja pragnę znowu Doczekać sennego świtu (Tylko w twoich ramionach)

Gwiazdy gasną Jak nadzieje pogrzebane (W snach) A nurtujące pytania Wracają bez odpowiedzi W chłodny dzień Gdzie czas zaciska pętle Na szyjach obcych ludzi Pokazując im objawienie A ty się pytasz (Gdzie jest mój Bóg?) Gdzie zbawienie?

Żegnaj nocy chłodna I z mojego serca Wyrzuć smutek istnienia I prowadź mnie tą jedną Jedyną szczęśliwą drogą (Gdy inni nie mogą) Pokaż światło które zwycięży Ciemność jednostki bytu Wymyślonego cierpienia w raju Podczas gdy anioły nie zapłaczą Już więcej krwawymi łzami

Przez twe lochy Przejdę spokojnie Tam do zamku królowej Gdzie padną słowa (O zbawieniu dusz) I o milionie skrzywdzonych serc Ludzi w ciemności W których rządzi Tylko ból i strach A ja marzę tylko o tym Aby moje słowa nie przeminęły Wraz z podmuchem jesiennego wiatru (To jeszcze nie koniec)

Żyjesz dzień Lub dwa A potem znikasz Jak ta ostatnia łza W labiryncie życia Ciemną nocą Gdzie nikt nie przyjdzie Z pomocą (A w serca uderzy chłód) Piękna zagubiona dusza To chyba jakiś cud?

Wciąż wierzę w dobro Wciąż wierzę w niebo (I w zagubione anioły) Bo między nami Jest ich pełno I krążą jak szalone Po błękitnych orbitach Nie wiedząc czym Jest czas ani przestrzeń (Która je wypełnia)

Sny to ty i twoje życie Opisane we łzach Namalowane czarnymi barwami A serce jest tam gdzie mrok I nie szuka ratunku Przed absolutnym upadkiem Istnienia wymyślonych aniołów

My tacy piękni (Wciąż ucieka nam czas) Niech zatrzyma się Tylko na jeden moment I powie nam prawdę o nas samych (O naszych ciałach w bliznach)

Ślady wspomnień Zniknęły po tobie I została tylko Martwa cisza A ja w ludzi tłumie Ale jednak sam Zapominam o wszystkim Gdy tańczę w deszczu

Niebo ciemną nocą Usłane jest gwiazdami I zaprasza w świat Tajemnic i snów na jawie A potem nie ma już nic Tylko bezlitosny czas Który kradnie życie I zostawia blizny na twarzach Czy to wszystko zawsze Musi skończyć się bolesnym upadkiem?

My tacy sami W bezkresie czasu trwamy Nie poddając się Przeciwnościom złego losu Wciąż chwytamy dzień W swoje kruche objęcia

Niech ten czas Choć na chwilę się zatrzyma Abym mógł podziwiać Twoje piękno I zatrzymał wszystkie Dobre momenty I schował tam głęboko Na dnie serca Proszę nie budź mnie z tego snu!

Słowa ranią Tak jak ciosy Zadane pięścią (Albo nożem) A ty całkiem sam Nie zmienisz świata Ale zawsze możesz spróbować Aby słowa były lekiem A nie raną

@miauczenie owies Nie no rozumiem twoją krytyke. Raz lepszy wiersz wyjdzie a raz gorszy. Poza tym nie uważam się za niewiadomo jakiego uzdolnionego poetę. Co to to nie! Ot zwykły rzemieślnik co pisze do szuflady. Zresztą wszystko widać po wyświetleniach czy wiersz jest dobry czy wręcz przeciwnie.

Jesteś taka piękna Jak anioł złocisty I mam wszystkie Twoje miłosne listy A gdy ciebie nie ma Ogarnia mnie ból tęsknoty A gdy jesteś obok Dlaczego nie chcesz stracić Ze mną cnoty?

Moje dłonie Blisko twoich Szukają schronienia Przed gromami z nieba I nie ma nic więcej Oprócz twojego płaczu (Łez radości) A my wszyscy dalej Chowamy się przed deszczem (W ten ostatni dzień)

Niebo płonie Czerwonymi kolorami Pokazując mi Złe i dobre strony Na tej ziemi Gdzie życie to piekło Ale czasem i tak Wyjdzie słońce Dając nadzieje Na lepsze jutro A ja wyśpię się Dopiero po śmierci

Światło przenika Przez moje palce I czuję cię (gdzieś daleko tam) Ciało skąpane w letnim deszczu A dla mnie nie ma nic Poza chłodem samotnej nocy I uderzeniem szumiących fal Blisko mojego domu A potem wracam na gorący rejon Ale ty już odeszłaś I twój czuły pocałunek Był tylko wspomnieniem

@viola arvensis Wiosna radosna, jesień żałosna, zima trzyma a lato? Co ty na to?

Dusza i ciało A miłości tak mało I już nie biją nawet Weselne dzwony A ona nie powie: ''Jesteś mi przeznaczony'' Bo zniknęły pocałunki Które smakowały jak cud I gdy ona odeszła W sercu został Tylko chłód

Jak pyłek na wietrze Tak i ja rozpływam się W twoich ramionach A czas prowadzi mnie W nieznane obszary Mojej świadomości Bo jestem całkiem sam I nie chcę żadnych gości A blizny na ciele są Wyznacznikiem mojej przeszłości

W krwi skąpani Z intymności odarci Stanowimy jedno ciało I jedną dusze A słońce nie wschodzi Jest wieczna noc I tylko my dwoje W szponach ciemności trwamy Nie zważając na ból i gniew Jak słodka jest twoja krew?

Tyle ścieżek razem przebytych I tyle prawd objawionych W pętli czasu sprawdzonych Bo nasze istnienie to nie piekło Tylko niebo szmaragdowe I śpiewające anioły Radosną melodię o zbawieniu dusz Słyszę ją już setny raz

Kołysanka miłosna Jak wiosna radosna I piękny śpiew który Słyszę z twoich ust A potem tak nagle Całuję twój biust Czy tak łatwo trafiłem W twój gust? Sam tego nie wiem Bo to słodka tajemnica A ty pojawiasz się i znikasz Jak ta senna okolica Zapisana czarno białymi barwami A młodzi kochankowie przywarli Do siebie jeszcze mocniej Swoimi wątłymi udami