Poezja to życie

Chłodna noc I twoje oczy mokre od łez Bo tak nagle umarła Wiara w nas A jutro nie nadeszło (I nigdy nie nadejdzie) Jak się tego spodziewaliśmy (Czas zabił wszystkie wspomnienia)

Jestem tutaj Na dachu świata Sam sobie sterem Żeglarzem i okrętem I wędrując po bezkresie czasu (Nie wiem co przyniesie mi przyszłość) Czy blaski czy cienie (Bo jutro jest jak nieodkryta karta)

Słońce chmury (Ty i jakieś dziwne bzdury) I historia krwią pisana Stojąca w korytarzu lala malowana Uśmiecha się do mnie i do ciebie (Czy aniołki przywitają nas w niebie?)

Piękna i słoneczna pogoda (Ludzie zapominają o swoich troskach) I udają się na łono natury Rozkoszować się gorącymi promieniami słońca (Tak bez końca) A życie trwa i nie kończy się (Celebrowanie piękna trwa w najlepsze) Ludzie zapominają o bożym świecie (Ostateczne zatracenie wciąż trwa)

Czy to ma sens? Starać się poprawić swój byt I gonić za mamoną? Skoro i tak wszyscy trafimy do piachu I zjedzą nas robaki Bo życie to tylko chwila I mija tak szybko w oka mgnieniu

Odejdź! I niech mowa będzie srebrem A milczenie złotem A ty dowiesz się Co będzie potem Czy prawda wyjdzie Na światło dzienne I czy w końcu pokonam Swoje drogi ciemne

Ciało umiera I tylko dusza Jest wieczna

Ten świat tonie We łzach (A maj już dawno zakwitł w bzach) A w sercu dzikie rany I wojenne stany Tylko chaos i pogrom I ludzkiego cierpienia ogrom

Przez blask twej duszy Wtargnę do twojego prawdziwego "ja'' I urządzę się tam na nowo Porządkując myśli i słowa Aż będziesz tylko wspomnieniem Tak bardzo odległym

Kochaj jutro Bo ono minie I zostawi cię Z wątpliwościami Z poprzedniej nocy I tylko chłód zimnych dłoni Zostanie na pierwszym planie

Niech w te Święta Wielkiej Nocy Bóg doda nam siły i mocy A Chrystus zmartwychwstały Objawi się w pełnym blasku chwały Dając nam na każdy dzień nadzieje I niech się dzieje!

Jestem czym? (Szumem fal na oceanie) Jestem kim? (Człowiekiem zagubionym w świecie hałasu) Jestem czym? (Śpiewem ptaków który słychać o świcie) Jestem kim? (Istotą niedoskonałą w labiryncie życia) Jestem czym? (Ogniem który nigdy nie przestaje płonąć) Jestem kim? (Typem spod ciemnej gwiazdy)

Jesteś lekiem Który mnie uzdrawia I gdy patrzę na twoje Piękne kobiece ciało To zamieniam się W oazę spokoju I nawet noc jest Wtedy dniem I nawet chłód Zamienia się w ciepło (A myśli o twoim odejściu są tak bardzo odległą perspektywą)

Słońce umarło Razem z tobą (Jak dzień) Księżyc umarł Razem ze mną (Jak noc) A inni jak pyłki Na wietrze Rozpłynęli się (Tak nagle) W szarej mgle

Cały świat trzymam Na swych wątłych barkach I chodzę tam gdzie mnie Wiatr poniesie Nie wiedząc co to Dobro i zło (A czas nie jest moim sprzymierzeńcem)

Błądzę w tym świecie Szukając wspomnień (W które jesteś zaklęta) A twój dotyk prowadzi mnie Do ciepłego domu Gdzie przetrwały o nas sny (I nawet deszcz ich nie zmył) Bo to takie piękne uczucie Wrócić w to samo miejsce (Gdzie twój zapach jest wciąż ten sam) A ty naga leżysz ozdobiona płatkami róż

Jestem duszą niespokojną (I wciąż krążę między wymiarami) Wciąż krążę między światami A ukojenie może przynieść mi jedynie Ciepły dotyk pięknej kobiety I znów rozpadam się na kawałki (Niestety)

Jestem tobą (A ty jesteś mną) I razem uzupełniamy się Wzajemnie Szukając prawdy W bożych śladach I nawet deszcz W pierwszy dzień wiosny (Nie pachnie i nie smakuje tak samo)

Powiedz "kochaj'' Czy to tak wiele znaczy? (Tonę w morzu rozpaczy) Gdy błądzę tak po omacku Szukając cię w nocnej mgle Bo zniknęłaś tak szybko W niewyraźnym tle A pocałunek był tylko wspomnieniem I został w sercu chłód (Już nie liczę więcej na żaden cud)

Miłość radość Szczęście i smutek Zapalone znicze I zaciśnięte pięści Mówią : "warto błądzić" I kto nie z nami ten przeciwko nam Czy to prawda czy kłamstwo? Tylko śmierć zna odpowiedź

Szukaj mnie! W świecie wiecznych paradoksów I marcowych zimnych dni Zaufaj mi! Gdy me serce ogarnia chłód I mam je złamane na pół Pocałuj mnie! Bo tak niewiele czasu nam zostało Na lodowatym oceanie życia Nie zapomnij mnie! Bo jestem światłem w twoich oczach Które wciąż świeci choć kiedyś straciło swój blask

Życie to dar od niebios Błękitem malowany A miłość to zabawa w chowanego (Nigdy nie wiesz kiedy cię spotka) I gdy wyjdzie piękne słońce Zza deszczowych chmur To prawda odnajdzie cię Na końcu drogi I uśmiechnie ci się Prosto w twarz

Usłysz mnie W dzikim tłumie A potem zabierz Na drugi lasu skraj Czy to już raj? Czy tylko sen Pytania i domysły? Gaśniemy tak powoli Jak nasze zmysły

Sen to jedyne Czego pragnę Tak po prostu Utonąć w objęciach Morfeusza I odpocząć Od trosk tego świata I nie pytać Po co i dlaczego Tylko zasnąć Choć na chwilę

Jesteś cieniem Samego siebie sprzed lat I wciąż trzymasz się Sztywnych zasad Które wyznacza ten świat