Poezja to życie

Jesteś cieniem Samego siebie sprzed lat I wciąż trzymasz się Sztywnych zasad Które wyznacza ten świat

Potrzeba serca Potrzeba ciała Aby miłość cudownym Darem się stała Prowadzącym wprost Do ukojenia A czas żeby tak pięknie Kradł wspomnienia

Kto jest kim? W świecie pozorów Kto udaje a kto gra? I kto pisze nową historię Ten ostatni raz

Życie to odwaga By móc przyznać się do błędu I odejść w milczeniu

Dwa ciała splecione W miłosnym uścisku A miłość schowana Przed Bogiem I nawet deszcz Nie pachnie tak samo Gdy kochankowie Budzą się bladym świtem To wtedy czas Wyznacza granicę

Życie to dar od losu? (To kłamstwo!) Miłość to dobro? (To wojna!) Szczęście to nagroda? (To iluzja!)

Gwiazdy płoną Tak jak ty Wiosennym blaskiem A potem wstaje nowy dzień I ciepłe powietrze Uderza w nozdrza A ty czekasz na nowe To co nieodkryte w sercu (Wkrótce znowu nadejdzie noc)

Słońce umarło Księżyc umarł Dzień umarł Noc umarła Został tylko Cichy ptaków śpiew W wielkim lesie Chłodnym świtem A szaleństwo już dawno Osiągnęło swoje apogeum

Czy nagły blask fleszy Tak bardzo cię ucieszy? Bo wciąż gonisz za zachwytami Wciąż gonisz za marzeniami Bo przecież chcesz być kimś W tym show biznesowym bagnie Ta piękna gwiazdeczka w cekinach Prędzej czy później i tak skończy na dnie

Porządek i ład To jest to czego pragnę W tym świecie Chaosu i zniewolenia

Serce to dusza A dusza to serce I gdy otwiera się Przede mną To czuję chłód I uderzenia na skórę Bo czas jest moim katem A dzień zamienia się w noc

Płonie serce A ty przyjdź do mnie (Jak w dym) Gdzie Rzym a gdzie Krym? Serce nie wie Serce nie odpowie A ty bardziej Zamykasz się w sobie (Ta cisza wydaje się taka zabójcza)

Sen Życie Miłość Grzech I jeden oddech Który gaśnie tak szybko Zło Dobro Zdarzenie Czas I w falach oceanu Pogrzebane nadzieje Śmierć Smutek Choroba Odejście W inny świat Gdzie ból nie istnieje

Przychodzi i odchodzi (Tak jak ty) Czas uwięziony w klepsydrze A potem nie ma już nic Tylko zimne dłonie z przeszłości Pytają o twoją zbłąkaną dusze I czemu nie jesteś w niebie I czy twoje sny są tak bardzo Podobne do moich

Jedyne co mam To życie bez ciebie I oczy spuchnięte Od miliona łez I nawet dnia nie ma Jest tylko wieczna noc I miłość pogrzebana w smutku

Drogi prowadzą Zawsze gdzieś I ktoś czeka Na ich końcu By przywitać mnie Z otwartymi ramionami Czy może pogrozić Nabitą bronią?

Otwórz oczy I sięgnij głębiej (Do cna) Aby ujrzeć światło Które pokona mrok A na twojej ścieżce Nie będzie już śladów Po których cię szukałem Bo to takie proste Odejść któryś raz I już nie wrócić

Dotknij tego czego nie możesz dotknąć (Dotknij duszy) I zatop się w smutku Ten ostatni raz W tym niedoskonałym świecie Pełnym strachu i obaw (Płonę tak samo jak ty)

To że ja To że ty To że my (Płyną sny) To nie istotne Gdy w śnie pogrążam się Wiem tylko że kocham cię I odnajduję cię wciąż na nowo Bo takie cenne jest każde twoje słowo Wypowiedziane z krwistoczerwonych ust

Słychać wycie? Znakomicie! Życie opisane Milionem barw i słów Życie jak ze snów

Słońce umarło Tak jak my A na wschodzie Wiatr wieje bez zmian I ciemność przykryła wszystko Nawet lodowate serca Czy wróciliśmy do żywych Ten ostatni raz?

Gdzie my jesteśmy? Czy w punkcie martwym? Goniąc za oddechem A nie nadszedł jeszcze kres naszych dni I Bóg nie zapukał do drzwi Gubiąc bilet powrotny do raju

Nie zapomnij o mnie Tak jak o płatkach róży Które spadały Na twoje nagie ciało A twój ciepły dotyk Był tylko snem Z którego obudziłem się Wczesnym rankiem I nic nie było takie samo (Bez ciebie)

Hokus pokus! Czary mary! Znów jestem sam I bez pary A uczucie pustki Sprawia że jestem W punkcie zwrotnym A zwykła cielesność Jest tylko lękiem pierwotnym

Nic nie jest takie samo Gdy otwieram oczy rano Przeżywając kolejną noc nieprzespaną